ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΄΄ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ΄΄

΄΄Σβήνουν τα ίχνη απ'τα ψέμματά μας, παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή΄΄
Λόγια που δε γράφονται πια, γιατί λείπει η αγνότητα της τέχνης... μήπως η δεκαετία του '90 ήταν ό,τι πιο όμορφο έχουμε να προβάλλουμε σε στιχουργικό και ενορχηστρωτικό επίπεδο;