Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

29 χρόνια συμπληρώθηκαν από την ημέρα που έφυγε ο Νίκος Ξυλούρης


O Νίκος Ξυλούρης έφυγε από τη ζωή στις 8 Φεβρουαρίου του 1980, σε ηλικία 44 χρόνων. O σπουδαίος αυτός άνθρωπος και ερμηνευτής είχε ριζώσει βαθιά στις καρδιές του κόσμου. H ξεχωριστή φωνή του, που φιλοξενούσε στα πατήματα και στις αναπνοές της τα αρώματα της ποίησης του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου - τα μεγάλα τραγούδια του, οι αγώνες του για τη δημοκρατία τον είχαν, ήδη, καταξιώσει στο Πάνθεον των αξέχαστων.
Ο μύθος του παλικαριού με τη στεντόρεια και την αισθαντική φωνή, την καθαρή ματιά, δεν έπαψε ούτε στιγμή να φουντώνει και να θεριεύει στην καρδιά και στη συνείδηση του κόσμου, κι ας έχουν περάσει 29 χρόνια από τότε που ''έφυγε''.
Ο Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στα Ανώγεια Ηρακλείου στις 7 Ιουλίου το 1936(κατά πάσα πιθανότητα) . Η ημερομηνία γέννησης του δεν είναι ακριβής γιατί το φθινόπωρο του 1941 το χωριό Ανώγεια καταστράφηκε και μαζί του καταστράφηκαν και τα χαρτιά όλων των κατοίκων του χωριού. Ετσι χάθηκαν και χαρτιά του Νίκου Ξυλούρη με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η ημερομηνία γέννησης του.Η οικογένεια του Ξυλούρη ήταν φτωχή και γενικά τα χρόνια εκείνα του 1930 ήταν δύσκολα για τους Ανωγιανούς. Λίγο το λάδι, λίγο το ψωμί, ο τόπος ξερός για να φυτέψεις, να ποτίσεις και το χωριό εντελώς κατεστραμμένο. Σ' αυτή τη γωνιά της γης ο Νίκος Ξυλούρης κάνει τα πρώτα του βήματα.Σε νεαρή ηλικία , στην τρίτη μόλις τάξη, ... παρακαλεί τους γονείς του να του πάρουν μια λύρα και να τον αφήσουν να συνεχίσει την δουλειά του παππού του. Αλλά ο πατέρας του, Γιώργος Ξυλούρης, είναι ανένδοτος, θέλει ο γιος του να μάθει γράμματα και να σπουδάσει. Τελικά όμως ο Νίκος, με τη βοήθεια του δασκάλου του, ο οποίος πίστεψε στο ταλέντο του, καταφέρνει να πείσει τον πατέρα του. Ετσι ένα πρωινό αγοράζει από το Ηράκλειο την πιο όμορφη λύρα.
Τα όνειρα του Νίκου παίρνουν σάρκα και οστά. Το τραγούδι γίνεται από εκείνη τη στιγμή ο σκοπός της ζωής του. Κανείς πια δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Αλλά ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί πως με το τραγούδι του θα έφερνε μια μέρα μηνύματα αγάπης και λευτεριάς και θα ξεσήκωνε ολόκληρη την Ελλάδα.Στα 17 με όπλα τη λύρα και η φωνή του ζητά την ευχή της μάνας του, χαιρετά τα αγρίμια και το Ψηλορείτη και κατεβαίνει στο Ηράκλειο. Εκεί πιάνει δουλειά στο κέντρο “Κάστρο” και με τα λεφτά που παίρνει πληρώνει ίσα ίσα την κάμαρα που είχε νοικιάσει.
Ο Ξυλούρης την περίοδο αυτή είχε να αντιμετωπίσει τη μουσική εκείνης της εποχής (ευρωπαϊκά βαλς, ταγκό κ.λ.π) καθώς επίσης και τους μεγάλους λυράρηδες που δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι. Τα οικονομικά του δεν πήγαιναν καλά, οι καλοί φίλοι όμως που είχε αποκτήσει στο Ηράκλειο τον βοηθούν οργανώνοντας γλέντια. Ετσι ο Νίκος σιγά -σιγά άρχισε να γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό και να κερδίζει όλο και πιο πολλά χρήματα, βέβαια δεν δούλευε μόνο για τα χρήματα και όπου δεν είχαν να τον πληρώσουν καθόταν με το παραπάνω λέγοντας : “Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη για να γλεντήσουν”.Την 21η Μαΐου του 1958, ο Νίκος Ξυλούρης παντρεύεται την Μελαμπιανάκη Ουρανία και το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους αποφασίζουν να εγκατασταθούν μαζί στο Ηράκλειο. Ο Νίκος συνεχίζει την ανοδική του πορεία και τον Νοέμβριο του 1958 βγάζει τον πρώτο του δίσκο με την εταιρία “Οντεόν” που έχει τίτλο “Μια μαυροφόρα που περνά”. Η αμοιβή του ; 150 δραχμές !!
Ο δίσκος είχε επιτυχία και έτσι η εταιρία του τον βοηθάει να κάνει κι άλλους δίσκους, βγάζοντας τον από τις δύσκολες μέρες.Το 1966 το κράτος επιλέγει και στέλνει τον Νίκο Ξυλούρη σε φολκλορικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο οπού ανάμεσα από δεκάδες συγκροτήματα ο Ελληνας λυράρης παίρνει το πρώτο βραβείο για την ερμηνεία του στο συρτάκι που έπαιξε με την λύρα.Το 1967, επί δικτατορίας, ανοίγει στο Ηράκλειο το πρώτο κρητικό κέντρο, τον “Ερωτόκριτο” και τον Απρίλη του 1969 κάνει την πρώτη του επίσημη δοκιμαστική εμφάνιση του στην Αθήνα, στο κέντρο “Κονάκι”. Ο κόσμος τον αποθεώνει και ο Νίκος Ξυλούρης αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Κάποιο από τα βράδια ο Νίκος γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη και ποιητή Ερρίκο Θαλασσινό και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Μέσο του Θαλασσινού γνωρίζει τον μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο με τον οποίο και συνεργάστηκε. Μετά από ένα χειμώνα επιτυχίας, το καλοκαίρι του '70 κατεβαίνει στο Ηράκλειο να εργαστεί. Εκείνο το καλοκαίρι γνωρίζεται με τον Τάκη Λαμπρόπουλο, τότε διευθυντή της “Κολούμπια”, ο οποίος και του ζητά να συνεργαστούν. Αυτή η συνάντηση αποτέλεσε την αφετηρία για την καριέρα του Νίκου. Το έργο του με τίτλο τα “Ριζίτικα”, που τόσο καιρό προσπαθούσε να εκδώσει, γίνεται δίσκος και φιγουράρει στις βιτρίνες των αθηναϊκών καταστημάτων. Αργότερα βραβεύεται για την ερμηνεία στο δίσκο αυτό από την Γαλλική Ακαδημία Σάρλ Κρός αλλά θα πάρει την πρώτη του καλλιτεχνική απογοήτευση αφού στο εξώφυλλο του ξένου δίσκου δεν αναφέρεται καν το όνομα του.Μετά τα κέντρα και τις μπουάτ, έρχεται το θέατρο. Το καλοκαίρι του 1973 η αξέχαστη Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν το “Μεγάλο μας Τσίρκο”. Ο Νίκος Ξυλούρης δίνει τον καλύτερο εαυτό του και τα ταμεία δεν προλαβαίνουν να κόβουν εισιτήρια. Η παράσταση μένει σταθμός στην καλλιτεχνική καριέρα του Νίκου.Ο Νίκος Ξυλούρης ζούσε μεγάλες στιγμές δόξας, αλλά μέσα του ήξερε ότι όλα αυτά δεν θα τα ζούσε για πολύ ακόμα. Η ασθένεια του (καρκίνος) είχε αναπτυχθεί μέσα του και μέρα με την ημέρα του αφαιρούσε τη ζωή. Τελικά μετά από πολλές προσπάθειες ο Νίκος Ξυλούρης χάνει την άνιση αυτή μάχη στο αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιώς.

Ποτέ άλλοτε καλλιτέχνης, που συνέδεσε το όνομά του με την παραδοσιακή μουσική, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά δεσμά του είδους και να γνωρίσει την πανελλαδική αποδοχή. Ο Νίκος Ξυλούρης, χάρη στο ταλέντο και στον οίστρο του, έκανε αγαπητό το κρητικό ιδίωμα από το Ηράκλειο μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Ποτέ άλλοτε τραγουδιστής δεν πέρασε από το δημοτικό τραγούδι στο λόγιο, όχι μόνο χωρίς απώλειες, αλλά, αντίθετα, με δάφνες γενικής αναγνώρισης, συμπάθειας και δικαίωσης. Μέσα σε μια δεκαετία, κάλυψε τεράστια ποσότητα έργου υψηλής ποιότητας και καθολικής παραδοχής. Τραγούδησε Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή, Κόκκοτο, Ανδριόπουλο, Ανδρεόπουλο, Γκάτσο, Γεωργουσόπουλο, Σεφέρη, Σολωμό, Κινδύνη, Ρίτσο, Φέρρη κ.ά. Κυριολεκτικά, δέσποσε τη δεκαετία του ‘70, σηκώνοντας στις πλάτες του το προοδευτικό τραγούδι τα χρόνια της δικτατορίας και στις αρχές της μεταπολίτευσης.Δεκάχρονη πορεία δημιουργίας και αντίστασηςΤο 1969 τραγουδά την περίφημη «Ανυφαντού», που η απήχησή της σπάει τα στενά όρια της παραδοσιακής δισκογραφίας. Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο «Κονάκι», και το Σεπτέμβριο εγκαθίσταται μόνιμα στην πρωτεύουσα. Το καλοκαίρι του 1970, η γνωριμία του με τον Τάκη B. Λαμπρόπουλο θα αποφέρει συμβόλαιο συνεργασίας με την «Columbia». Θέλει να τραγουδήσει τα τραγούδια της πατρίδας του, τα Ριζίτικα, τον «Ερωτόκριτο». O πρώτος μεγάλος του δίσκος έχει τίτλο: «Ψαρρονίκος - Κρητικά Τραγούδια» και περιλαμβάνει προσωπικές του επιτυχίες από 45άρια και ηχογραφήσεις του σε παραδοσιακά κομμάτια της Κρήτης.Στη συνέχεια, έρχεται σε επαφή με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τραγουδά - μαζί με την Μαρία Δημητριάδη - στο μεγάλο του δίσκο «Χρονικό». H εκπληκτική άρθρωσή του και το ιδιαίτερο χάρισμα που διαθέτει στην εκφορά του λόγου περνούν στις ψυχές και στα χείλη του κόσμου την ελλειπτική και σουρεαλιστική γραφή του K. X. Μύρη, που υπογράφει τους στίχους. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ορισμένα από τα τραγούδια που ξεχώρισαν: «Καφενείον η Ελλάς», «1944», «O γερο - δάσκαλος» κ.ά. Την επόμενη χρονιά, εκδίδονται τα «Ριζίτικα», σε ενορχήστρωση Μαρκόπουλου, με την εκφραστική και βροντερή φωνή του Ξυλούρη να δεσπόζει: «Αγρίμια κι αγριμάκια μου», «Μάνα κι αν έρθουν οι φίλοι μου», «Κόσμε χρυσέ» κ.ά. Το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» γίνεται αντιδικτατορικό σύνθημα. O δίσκος θα βραβευτεί από τη Γαλλική Ακαδημία του Σαρλ Κρος.H φωνή του Ξυλούρη στην καρδιά της δικτατορίας γίνεται σημαία αντίστασης. Το 1972 κυκλοφορεί η «Ιθαγένεια» σε στίχους K. X. Μύρη («Γεννήθηκα», «Χίλια μύρια κύματα μακριά απ’ τ’ Αϊβαλί»), στο ίδιο πνεύμα με το «Χρονικό». Παράλληλα, συμμετέχει στο «Διάλειμμα», πάντα σε μουσική του Μαρκόπουλου και στίχους των K. X. Μύρη, Μάνου Ελευθερίου, Γιώργου Σκούρτη, Ερρίκου Θαλασσινού και του ίδιου του συνθέτη. Την ίδια χρονιά, συνεργάζεται με τον Ξαρχάκο στο άλμπουμ «Διόνυσε Καλοκαίρι Μας». Θα συνεχίσουν μαζί στο θέατρο «Αθήναιον», όπου η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Καζάκο παρουσιάζουν το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο», με θέμα την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας τα νεότερα χρόνια. Μέσα από τις ιστορικές αναφορές και τα τραγούδια, εκφράζεται το τεταμένο αντιδικτατορικό κλίμα, το οποίο θα οδηγήσει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και εκεί ο Ξυλούρης είναι μπροστάρης. Τραγουδά κι εμψυχώνει τους φοιτητές, μένει μαζί τους, μοιράζεται το πρόχειρο φαγητό τους. Οι συναυλίες, οι δίσκοι του, οι ραδιοφωνικές και οι τηλεοπτικές εκπομπές του απαγορεύονται.Το 1974 κυκλοφορεί η «Συλλογή», με πα λαιότερα και καινούρια τραγούδια του Ξαρχάκου. Εδώ περιλαμβάνονται τα υπέροχα: «Πώς να σωπάσω» (στίχοι K. Κινδύνη), «Αυτόν τον κόσμο τον καλό» (στίχοι B. Ανδρεόπουλου), «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», «Παλικάρι στα Σφακιά» (στίχοι N. Γκάτσου) και «Ητανε μια φορά» (στίχοι K. Φέρρη).«…τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους». Και στη μεταπολιτευτική περίοδο, ο Ξυλούρης θα εκδηλώσει έντονη καλλιτεχνική και πολιτικοκοινωνική δραστηριότητα. Στο «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Χρήστου Λεοντή, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, είναι συγκλονιστικός όταν τραγουδά: «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να ‘ναι κι από αίμα. Ολο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα».Το 1975, μετά το έντονο πέρασμά του στη λόγια δισκογραφία, επιστρέφει και πάλι στις ρίζες, παρουσιάζοντας ένα μεγάλο προσωπικό δίσκο με παραδοσιακά κομμάτια της Κρήτης, με τίτλο «Τα Που Θυμάμαι Τραγουδώ». Το 1976, σε συνεργασία με τον Χριστόδουλο Χάλαρη, με τον οποίο έχουν ήδη συνυπάρξει στα χαρακτηριστικά lp «Τροπικός Της Παρθένου» και «Ακολουθία», κυκλοφορεί σε πολυτελή έκδοση - με καλαίσθητο πολυσέλιδο ένθετο και εικαστική εικονογράφηση - ο «Ερωτόκριτος», μια περιήγηση σε όλες τις μελωδικές καταγραφές του έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου. Στο δίσκο συμμετέχει η Τάνια Τσανακλίδου. Παράλληλα, τραγουδά στον «Κύκλο Σεφέρη», σε μουσική Ηλία Ανδριόπουλου.Την επόμενη χρονιά, εκδίδει τα «Ερωτικά», ερμηνεύοντας τραγούδια της ζωής, της χαράς, του κεφιού, του έρωτα, με σύγχρονο ήχο, μαζί με παραδοσιακά κρητικά τραγουδά και λαϊκές στιγμές του Στέλιου Βαμβακάρη. Τον Οκτώβριο του 1977, συμμετέχει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Μαρκόπουλου. To 1978 τραγουδά τα «Αντιπολεμικά», σε μουσική Λίνου Κόκοτου και στίχους του ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου. Το 1979 κυκλοφορούν τα «Ξυλουρέικα», ένα καθαρά προσωπικό έργο, με δικούς του στίχους, μουσική - διασκευές του σε παραδοσιακά πρότυπα. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε, ύστερα από τετράχρονη καθυστέρηση, το «Σάλπισμα» σε μουσική Λουκά Θάνου, όπου ο Ξυλούρης ερμηνεύει Βάρναλη, Καρυωτάκη, κ.ά. H «Μπαλάντα του κυρ Μένιου» θα ξεχωρίσει με το δυνατό και προφητικό της μήνυμα.Ο Νίκος Ξυλούρης είναι μια φιγούρα ανθρωπιάς, μεγαλοσύνης και ψυχής αληθινής, που πάλλεται ανέπαφη, δεκαετίες μετά το τελευταίο «αντίο». Ανθρωπος ανιδιοτελής, περήφανος και με σπάνιο ήθος, στάθηκε πάντοτε πάνω από μικρότητες και συμβιβασμούς.

Σ.ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Δισκογραφία

1967 Η ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ
1969 ΧΡΟΝΙΚΟ
1970 ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ
1971 ΡΙΖΙΤΙΚΑ
1972 ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
1972 ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ
1972 ΔΙΟΝΥΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ
1973 ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΡΑΤΣΑ
1973 Ο ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
1973 Ο ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
1973 Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ
1974 ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
1974 ΣΥΛΛΟΓΗ
1974 ΧΡΥΣΟΣ ΔΙΣΚΟΣ
1974 ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ
1975 ΤΑ ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΜΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΩ
1975 ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ
1975 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ
1976 ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
1977 ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ
1978 ΤΑ ΞΥΛΟΥΡΕΙΚΑ
1978 ΣΑΛΠΙΣΜΑ
1978 ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ
1978 14 ΧΡΥΣΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
1981 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ ΚΡΗΤΗ
1982 ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ
1987 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
1990 Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (1958-1968 )
1995 ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ 13
1996 ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΞΥΛΟΥΡΗ 1962-65
1997 ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
2000 ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ
2000 ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ
2003 ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ




"Έσπασαν το ρεκόρ γκίνες στην Αγία Νάπα"

"Το καλοκαίρι του 268, η παραλία της Αγίας Νάπας στην πανέμορφη και ηλιόλουστη Κύπρο πλημμύρισε από 268 Ελληνοκύπριους και ξένους τουρίστες, οι οποίοι χόρευαν συρτάκι (χασαποσέρβικο) στο ρυθμό του Ζορμπά (σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη).
Την πρωτοβουλία αυτή ανέλαβε ο Δήμος της Αγίας Νάπας με σκοπό να καταχωρηθεί το γεγονός αυτό στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Οι σκηνές που θα παρακολουθήσετε είναι εντυπωσιακές και είναι άξιοι συγχαρητηρίων και οι πρωταγωνιστές είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Δυστυχώς, στην Ελλάδα ανάλογες πρωτοβουλίες δεν έχουν παρθεί με αποτέλεσμα στις περισσότερες παραλίες της χώρας να ακούμε μόνο "ντάπα - ντούπα"!"




troktiko

Ιντερνετική τηλεόραση από τον ΟΤΕ

Υπηρεσία διαδικτυακής τηλεόρασης και βίντεο κατά παραγγελία ξεκινά ο ΟΤΕ.

Η υπηρεσία Conn-x TV.απαιτεί σύνδεση ADSL Conn-x στα 8 ή 24 MBps και επιτρέπει την παρακολούθηση ταινιών καθώς και ελληνικών και ξένων τηλεοπτικών καναλιών μέσω ειδικού αποκωδικοποιητή. Προσφέρει επίσης λειτουργία ηλεκτρονικής απεικόνισης του προγράμματος και επιτρέπει τον προγραμματισμό εγγραφής εκπομπών για διάστημα επτά ημερών.

Το Conn-x TV διατίθεται αρχικά σε Αττική, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα και Ηράκλειο Κρήτης, ενώ, σταδιακά μέσα στο 2009, θα διατεθεί σε όλες τις πρωτεύουσες νομών, αναφέρει ο ΟΤΕ σε ανακοίνωσή του.

Στο πρόγραμμα του Conn-x TV περιλαμβάνονται ήδη περισσότερα από 30 τηλεοπτικά κανάλια: Ελεύθεροι ελληνικά αναλογικοί και ψηφιακοί σταθμοί, ξένα ειδησεογραφικά δίκτυα (Euronews, Deutsche Welle, France24, Al Jazeera, Russia Today), αθλητικά (Eurosport, Eurosport2, Extreme Sports, ESPN Classic, ESPN America), ντοκιμαντέρ (Nat Geo Wild, Discovery Science, Discovery Travel & Living, Discovery World), κανάλια lifestyle (tyle TV, Zone Reality, Fashion TV, World Fashion) και μουσικής (C Music TV, Nat Geo Music).

Η νέα υπηρεσία διαθέτει επίσης δικό της αποκλειστικό κανάλι με αθλητικό περιεχόμενο, το Conn-x TV Sports.

Εκτός από το τηλεοπτικό πρόγραμμα, το Conn-x TV προσφέρει τις υπηρεσίες βίντεο κατά παραγγελία FilmExpress και FilmClub που επιτρέπουν στους συνδρομητές να επιλέγουν τι θα δουν και πότε.

Η υπηρεσία FilmExpress είναι ένα εικονικό βιντεοκλάμπ και επιτρέπει στους συνδρομητές να νοικιάζουν και να κατεβάζουν ταινίες από μια συλλογή που ξεπερνά τους 200 τίτλους και θα ανανεώνεται τακτικά.

Με το FilmClub, οι χρήστες γίνονται μέλη σε συνδρομητική υπηρεσία ώστε παρακολουθούν απεριόριστα γνωστές τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, μουσικά βιντεοκλίπ, ντοκιμαντέρ, παιδικές σειρές και άλλα προγράμματα από μια συλλογή με 700 τίτλους.

Μέχρι τις 31 Μαΐου το Conn-x TV διατίθεται στην τιμή γνωριμίας των 15 ευρώ το μήνα για 12μηνο συμβόλαιο, ενώ η ενοικίαση ταινιών στο FilmExpress χρεώνεται από 2 έως 4,5 ευρώ ανάλογα με τον τίτλο.

tanea

Πώς το χρήμα μπορεί να αγοράσει την ευτυχία

Τώρα, μια νέα επιστημονική μελέτη έρχεται να υποστηρίξει ότι, σε τελευταία ανάλυση, το χρήμα μπορεί να αγοράσει την ευτυχία - με την έννοια της απόκτησης εμπειριών και όχι υλικών αγαθών. Μια έρευνα του καθηγητή ψυχολογίας Ράιαν Χάουελ του πολιτειακού πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, σύμφωνα με την ηλεκτρονική υπηρεσία Live Science, δείχνει ότι η αγορά εμπειριών ζωής, παρά υλικών αγαθών, είναι αυτή που οδηγεί σε μεγαλύτερη ευτυχία τόσο τον ίδιο τον καταναλωτή όσο και τους γύρω του.

Ένα δείπνο σε ένα καλό εστιατόριο ή εισιτήρια για μια καλή θεατρική παράσταση, για παράδειγμα, έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ευημερίας των ανθρώπων γιατί ικανοποιούν τις ανώτερης τάξης ανάγκες τους, ειδικότερα την ανάγκη για κοινωνική διασύνδεση και επαφή, καθώς και την ανάγκη για ζωντάνια, δηλαδή το αίσθημα του να είναι κανείς ζωντανός, σύμφωνα με τους ερευνητές. Με άλλα λόγια, οι αγορές και η... κατανάλωση που αυξάνουν τη βαθύτερη ψυχολογική ικανοποίηση, είναι αυτές που παράγουν και τη μεγαλύτερη ευτυχία.

Όπως έχει δείξει μια έρευνα στο περιοδικό «Science» το 2006, το ύψος του εισοδήματος παίζει σχετικά ασήμαντο ρόλο στην καθημερινή ευτυχία. Υπάρχουν όμως, σύμφωνα με άλλη έρευνα, καταστάσεις όπου το χρήμα βοηθά καθοριστικά, συμπεριλαμβανομένων αυτών που είναι άρρωστοι ή ανάπηροι. Η νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει ένα νέο στοιχείο: οι «βιωματικές» αγορές αξίζουν τα χρήματά τους. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με την έρευνα, μια νέα εμπειρία παράγει περισσότερη ευτυχία, σε σχέση με ένα νέο προϊόν, άσχετα από το ποσό των χρημάτων που δαπανάται γι’ αυτήν ή το εισόδημα του καταναλωτή.

«Οι αγορασμένες εμπειρίες παρέχουν ένα κεφάλαιο μνήμης. Δεν βαριόμαστε συνήθως τις ευτυχισμένες αναμνήσεις όπως βαριόμαστε ένα υλικό αντικείμενο», δήλωσε ο Χάουελ, ο οποίος επισήμανε ότι οι μελέτες, εδώ και 35 χρόνια, δείχνουν πως το χρήμα δεν κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, παρόλα αυτά συνεχίζει να είναι διαδεδομένη η αντίληψη ότι θα μπορούσε να τους κάνει. Η απάντηση, κατά τον Χάουελ, είναι ότι «το χρήμα κάνει μερικούς ανθρώπους ευτυχισμένους μερικές φορές, τουλάχιστον όταν το χαλούν για να νιώσουν εμπειρίες».

kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

O ΑΤΥΧΟΣ ΣΥΖΥΓΟΣ

Ένας τύπος βλέπει την γυναίκα του να φοράει ένα δαχτυλίδι με ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο είναι και πανάκριβο, και την ρωτάει: Ρε γυναίκα που το βρήκες αυτό το δαχτυλίδι; Αυτό κάνει μια περιουσία...

- Που να σου τα λέω άντρα μου. Εχθές που είχα πάει για καφέ με μια φίλη μου, πάω στην τουαλέτα της καφετέριας που καθόμασταν και τι βλέπω..! Μέσα στον νιπτήρα ήταν αυτό το πανέμορφο δαχτυλίδι! Κοιτάζω τριγύρω, δεν βλέπω κανέναν και το πήρα!!!
Περνάνε μερικές μέρες και ο τύπος βλέπει την γυναίκα του που γυρνούσε από την βόλτα, να φοράει μια πανάκριβη γούνα.

- Τι είναι αυτό ρε γυναίκα; Που την βρήκες αυτή τη γούνα;

- Aσε άντρα μου που να στα λέω. Κάνανε λάθος στην γκαρνταρόμπα του μαγαζιού που καθόμασταν με τη φίλη μου και αντί για το παλτό μου, μου έδωσαν αυτή τη γούνα. Χαζή είμαι κι εγώ; Την πήρα και εξαφανίστηκα!

Κι ο άντρας: Τι να σου πω ρε γυναίκα... Είσαι πολύ τυχερή. Εγώ ένα σώβρακο βρήκα στο κρεβάτι μας και αυτό μου είναι μικρό...

Για τον Σπύρο, ο θάνατός του μέσα στο Καραϊσκάκη έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος

ΒΙΝΤΕΟ:ΘΥΡΑ-7,8/2/1981

Ακολουθει η ιστορια του Σπυρακλα(Σπυρος Λεωνιδακης).Ενος απο τα θυματα της θυρας-7,που εχασε την ζωη του μολις στα 18 του χρονια....
Για τον Σπύρο, ο θάνατός του μέσα στο Καραϊσκάκη έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος.
«Πάμε ρε Σπυράκι να πιούμε καμία μπυρίτσα και να πειράξουμε καμία ψόφια», του έλεγα. «Τι λες ρε Μανωλιό, μυαλό κουκούτσι έχεις !
Ο θρύλος παίζει και εσύ μου λες για γυναίκες. Άσε με ρε, είμαι μικρός ακόμα για τέτοια. Έχω καιρό…», έλεγε. Όλοι νομίζαμε ότι είχε καιρό να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί τον Ολυμπιακό του. Οι οικογένεια του, οι φίλοι του, όλοι μας . Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί ή έστω να περάσει από το μυαλό του αυτό που θα γινότανε εκείνη την μέρα και τι παγίδα μας είχε στήσει ο θάνατος…η θύρα θανάτου.

Εγώ, ο Μανωλιός, 18 χρόνων τότε , Ολυμπιακός με τις ώρες μου, είχα τον Σπύρο να με βάζει σε τάξη (όπως έλεγε) και να μου θυμίζει ποια είναι η θέση μας και που έπρεπε να είμαστε όταν έπαιζε ο Ολυμπιακός…
Το Σάββατο, στις 7/2, δεν κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ. Μαζευτήκαμε στο λιμάνι, με μια μπύρα στο χέρι μέχρι το πρωί. Ξεχαστήκαμε με την κουβέντα, είχε φάει τότε μεγάλο κόλλημα με τον Γαλάκο. Όλο για αυτόν μιλούσε, ήταν τρελός και παλαβός για εκείνον. «Αύριο θα πάω, σίγουρα πράγματα!
Να τον φιλήσω, να τον ακουμπήσω απλά , και μετά δεν θα πλυθώ μέχρι την άλλη Κυριακή...», έλεγε. «Δεν με χωράνε τα παπούτσια μου όταν τον βλέπω, θέλω να τα βγάλω και να τρέξω προς το μέρος του. Είναι ο θεός ο ίδιος!» μονολογούσε. «Μη βλαστημάς ρε Σπύρο», του έλεγα εγώ ο αφελής...

Πήγαμε σπίτι με τα πόδια, θυμάμαι. Από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι, με την κουβέντα δεν καταλάβαμε τον ποδαρόδρομο. Την άλλη μέρα ο Σπύρος σήκωσε πυρετό.
«Μας πήρε το αεράκι ρε Σπύρακλα», του είπα. Η κυρα Κατερίνα το θεώρησε απίθανο να σηκωθεί να πάει στον αγώνα. «Άστη να λέει, δεν χάνω τον αγώνα με τη χανούμισσα εγώ και πεθαμένος θα πάω!». Θεέ μου, τι κουβέντα...

Ξεκινήσαμε από τις 11 να κατηφορίζουμε. Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: Στο Καραϊσκάκη. Σε όλη τη διαδρομή, ο Σπύρος ήταν χαμένος, όπως πάντα πριν από κάθε αγώνα, τραγούδαγε και μίλαγε μόνος του.
«Φτάσαμε Μανωλιό, φτάσαμε! Κοίτα το, κοίτα το, είναι παράδεισος! Παράδεισος για εμάς και κόλαση για τους άλλους», του είπα και μας έπιασαν τα γέλια.

Στις 12 ήμασταν ήδη μέσα, θύρα 7, όπως πάντα. Οι φωνές, τα τραγούδια, τα πανό, σε βάζανε αμέσως στο κλίμα. Τίποτα, μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου και αγωνίας και ο Χάρος θα σκέπαζε με την κατάμαυρη σκιά του το φαληρικό στάδιο...
Όταν βγήκε η ομάδα, το γήπεδο άλλαξε μορφή. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να περιγραφούν με λόγια, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά, όλων ,όλων μας... Έβλεπε ο καθένας μας στο πρόσωπο του άλλου, σαν να κοιτούσαμε μέσα από γυαλί, την αγάπη του για την ομάδα. Για τους παίκτες, το γήπεδο, για όλα. Τα πάντα για τον Ολυμπιακό.

Ο Σπύρος είχε ήδη εξαφανιστεί από δίπλα μου. Μετά από κάποια λεπτά, τον είδα πάνω στο κάγκελο να φωνάζει: «Γαλάκο είσαι ένας και μοναδικός!». Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι ζούσαμε κάτι το απίθανο. Μα ο χάρος παραμόνευε…
Τα λεπτά άρχισαν να κυλούν. Το τόπι χανότανε μέσα στα πόδια των παιχταράδων μας. Ένα γήπεδο «στο πόδι», χωρίς σταματημό, ένα γήπεδο κόλαση.
Μετά από το 3ο λεπτό του παιχνιδιού, με ένα τρομερό κατέβασμα που έκανε ο Γαλάκος, έβαλε το πρώτο του γκολ. Αυτό ήταν. Το γήπεδο πήρε φωτιά και μαζί με αυτό και η καρδιά του Σπύρου, ο οποίος γκρεμοτσακίστηκε από το κάγκελο μέσα στα πανηγύρια. Το κεφάλι του άνοιξε, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ούτε ο ίδιος. Μέσα στα αίματα φώναζε: «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ»!

«Ρε Σπύρακλα, πρόσεχε ρε. Θα σκοτωθείς ρε φίλε».
«Υπάρχει πιο γλυκός θάνατος ρε??? Να σου πω εγώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»…
Τέλος του ημίχρονου.
«Έλα να κάτσεις λίγο κάτω ρε τρελέ».
«Κακομοίρη μου, αν σε δει η κ. Κατερίνα έτσι, θα σου το κόψει το γήπεδο μια και καλή! Δεν πρέπει να δει την κεφάλα σου σπασμένη ,ρε».
«Καλά ρε, θα δούμε μετά τι θα κάνουμε, όχου...»

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και ο Σπύρος έμεινε τελικά μαζί μου, δεν αισθανότανε και πολύ καλά. Όταν, όμως, ο Γαλάκος ξανακάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα, ανέβηκε πάλι στα κάγκελα και χοροπήδαγε σαν το κατσίκι...
«Οικονομόπουλε, να τον προσεχείς αυτόν, θα σου καρφώσει κι αλλά!», έλεγε στον τερματοφύλακα.

Τα γκολ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η καρδιά μας είχε βγει από τη θέση της και έκανε και αυτή τις βόλτες της μέσα στο γήπεδο. Ο Κουσουλάκης και ο Ορφανός είχαν ήδη βάλει από ένα γκολ.
Το σκορ ήταν 4-0 και το γλέντι φούντωνε, γλέντι που έγινε ακόμα πιο ξέφρενο έπειτα από την τρελή κούρσα του Βαμβακούλα και το 5-0. Το Όνειρο που ζούσαμε, ένα πραγματικό γεγονός πλέον, έφτασε στην αποκορύφωση του όταν ο Μάικ Γαλάκος στο 84' έκανε το 6-0.
Δεν θέλαμε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν θα έφερνε την καρδιά μας σε τέτοιο παραλήρημα. Και έτσι, ξαφνικά, όλα άρχισαν...

«Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!»
«Που πάνε όλοι, ρε Σπύρο, που να πάμε;»
«Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!»
«Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…»

Που να ακούσει... «Γαλάκο, σου ‘ρχομαι!», φώναζε. Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο μαζί με τόσους άλλους. Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει από χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω. «Μη χαθούμε, ρε!», του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί τον είδα, ξαφνικά, να χάνεται, να πέφτει... Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές...

«Ρεεεεεεεεεεεε! Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!», φώναζα. «Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!».
Η φωνή μου ένα τίποτα μέσα στον όχλο, όλοι τρέχανε όλο και πιο πολύ, χωρίς να ξέρουν ότι από κάτω βρίσκεται κόσμος.
«Ανοίξτε Ρεεεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες!!! Ανοίξτε, γαμώ το στανιό μου...ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι Ρεεεεεε...ανοίξτε μαλάκες!!! Μηηηηηηη, μην τρέχετε, είμαστε κάτω ρεεεεεεε!!!»...

Λόγια, οδύνης λόγια χαραγμένα σαν από κοφτερή λεπίδα πάνω στην καρδιά μου. Είχαν πέσει από πάνω μου παιδιά και από κάτω μου άλλα να φωνάζουν σπαρακτικά. Μετά από κάποια ώρα, κατάφερα να σηκωθώ, ενώ ακόμα παλικάρια, το ένα μετά το άλλο, έπεφταν κάτω στις σκάλες…Βλέπω, μέσα στο χαλασμό, τον Σπύρο σφηνωμένο στη γωνία της πόρτας. Ένα κουβάρι να φωνάζει: «Ααααααααααααα το κεφάλι μου, το κεφαλάκι μουυυυυυ...".

Πήγα κοντά του. Του έβγαλα το κεφάλι μέσα από το κάγκελο. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα πάνω του, δεν το αισθανόταν. Βρήκαμε ένα άνοιγμα, μια τρύπα που προσπάθησαν να ανοίξουν στην πόρτα. Βγήκαμε έξω. Έσυρα σαν τσουβάλι τον Σπύρο στον περίβολο της θύρας, και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ένιωθε τίποτα πάνω του. Του στερέωσα το κεφάλι στο τοίχο. Έβαλα τα κλάματα.. Δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει ούτε η μανά του έτσι όπως ήταν...

«Σπύρο...μίλα ρε φίλε, ΜΙΛΑΑΑΑ!!!»
«Πονάω...το κεφάλι μου...πονάω…τι γίνεται;...Tι έγινε;...Πονάω Μανωλιό. Πονάωωωωωω...»
«Σώπα, σώπα. Έρχονται ρε, έρχονται. Θα σε φτιάξουν ρε, μη μιλάς...σώπα...»
«Γιατί φωνάζουν; Τι γίνεται ρε Mανωλιό. Τι γίνεται, τι μας κάνανε.»
«Τίποτα, σταμάτα αγόρι μου, έρχονται».

Τον αφήνω, πάω προς την είσοδο να βοηθήσω. Περνάω το χέρι μου μέσα από την τρύπα, 10 άτομα το αρπάζουν. Προσπαθούσαν να γλιτώσουν, να βγουν. Δεν μπορούσα να πιάσω κανέναν. Έπιανα ένα χέρι, αλλά ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω το υπόλοιπο σώμα.
Μια μάζα όλα, χέρια, πόδια, μυαλά, όλα ένα...Έξω από την είσοδο κόσμος να τρέχει να βοηθήσει, πανικός κραυγές, κραυγές που σου έκαιγαν την ψυχή. Όλα μια κόλαση…
Τα πρώτα ασθενοφόρα έφτασαν. Έτρεξα στον Σπύρο.

«Σπύρακλα, έλα φτάσανε, έλα πάμε στο γιατρό, πάμε! Ακούς; θα σε πάρω αγκαλιά να σε πάω μέχρι εκεί, ακούς;... Κάνε υπομονή ήρθαν.»
Δεν μιλούσε. Τα μάτια του τρεμόπαιζαν κλειστά, δεν μίλαγε, δεν κουνιόταν. Τα έχασα...
«Όχι ρε! Όχι...Σπύρο, κάνε κουράγιο, ήρθανε ρε. Έλα, και θα σου φέρω τον Γαλάκο να σε δει, ακούς;...ακούς Σπύρο μου;...έλα πάμε, πάμε αγόρι μου, πάμε...»

Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Το κεφάλι του κρεμότανε κάτω. Τον πάω στο πρώτο ασθενοφόρο που είδα μπροστά μου, είχαν μέσα αλλά δυο παιδιά. «Πάρτε τον, πάρτε τον σας παρακαλώ. Δεν μιλάει, δεν σαλεύει, πάρτε τον!»
«Στο δίπλα, είναι άδειο. Στο δίπλα...» μου λέει ο νοσοκόμος. Πάω δίπλα, τον παίρνει ένας γιατρός, τον βάζουν στο φορείο, του περνάνε ορούς και τη μάσκα οξυγόνου και στο τέλος του φοράνε ένα κολάρο στο λαιμό. Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς το Τζάνειο.
Στη διαδρομή, ο νοσοκόμος του μέτραγε την πίεση και του έκανε συνέχεια ενέσεις.
«Γιατρέ τι...τι γίνεται, πες μου...πες, ζει; Θα γίνει καλά; Πες μου, σε παρακαλώ, είμαι φίλος του, πες μου!»
"Πρέπει να έχει σπάσει το λαιμό του, δύσκολα...θα δούμε..."
«Όχι ..όχι ρε Σπύρο, μη μου το κανείς αυτό, όχι...έλα, ξύπνα! Ξύπνα!!!»

Με έπιασε πανικός. Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον κουνάω πέρα δώθε. Του έβγαλα τον ορό από το χέρι κατά λάθος. Δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Κρύωνα, ίδρωνα, είχα πάθει σοκ.
Ο γιατρός με τράβηξε μακριά, έβαλε τον ορό στον Σπύρο και μου είπε ότι δεν του κάνω καλό με αυτό τον τρόπο. Με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει μια ηρεμιστική ένεση. «Όχι δεν θέλω τίποτα, καλά είμαι», του είπα.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ήδη ο πανικός είχε μεταφερθεί εκεί. Βγήκαμε, πήραν τρέχοντας στην εντατική τον Σπύρο. Εγώ πήγα στα ιατρεία να μου περάσουν μια γάζα στο κεφάλι, το είχα σκίσει. Μετά βγήκα και περίμενα τα νέα για το φίλο μου. Άρχισα να κλαίω, μόλις συνειδητοποιούσα τι είχε γίνει. Ζήτησα από τους γιατρούς να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια του Σπύρου. Πήρα τηλέφωνο σπίτι του...

«Μαρία, δώσε μου τη μαμά σου...κυρία Κατερίνα...»…δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου…
«Μανωλιό, πες μου ότι είσαστε καλά! Βλέπουμε τηλεόραση, μάθαμε τι έγινε, πες μου μόνο αυτό...γιατί κλαις αγόρι μου; Μην κλαις, πέρασε τώρα...δώσε μου τον Σπύρο να ησυχάσω, δώσε μου να του μιλήσω στο τηλέφωνο...»
«κ. Κατερίνα, ελάτε από δω...δεν είναι καλά ο Σπύρος».

Η γυναίκα έπεσε, λιποθύμησε στο λεπτό. Επικράτησε πανικός. Ο θείος του πήρε το τηλέφωνο σαν πιο ψύχραιμος, ο πατέρας του είχε πεθάνει και ο θειος του ήταν σαν δεύτερος πατέρας για αυτόν. Του εξήγησα τι είχε συμβεί...
Σε 15 λεπτά φτάσανε.
Το χάος έξω από το νοσοκομείο επιβάρυνε την κατάσταση της κυρίας Κατερίνας, η οποία έχασε πάλι τις αισθήσεις της. Την πήγαν οι γιατροί να ξαπλώσει. Ο θείος του Σπύρου έκλαιγε ασταμάτητα...Πήγε να τον δει...Όταν βγήκε δεν μας μίλησε. Κατευθύνθηκε προς την έξοδο, πήρε φόρα, και κοπάνησε τη γροθιά του στον τοίχο...
«Γιατί Θεέ μου...» Φώναξε, «ΓΙΑΤΙ; Γιατί το παλικάρι μου ρε...... »

Η μικρή του αδερφή έτρεξε προς το μέρος του, του έπιασε το πόδι και άρχισε να κλαίει. Αυτή την εικόνα την έβλεπες παντού, σε κάθε γωνία μέσα στο νοσοκομείο. Στο νεκροθάλαμο μαζεύονταν συνέχεια συγγενείς προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους.
Συνεχείς λιποθυμίες …οι γιατροί τρέχανε να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Εγώ, η μητέρα του, ο θειος του και οι αδερφές του καθόμασταν και περιμέναμε με αγωνία να έρθει κάποιος να μας πει κάτι, το παραμικρό. Νοσοκόμες και γιατροί πήγαιναν μέσα έξω συνεχώς. Δεν τις κοιτούσα ποτέ, δεν ήθελα να έρθουν προς το μέρος μας. Ένα παιδί μετά το άλλο έφευγε από τη ζωή.
Όλοι μπαίνανε στον ψυχρό θάλαμο με μια ελπίδα , να μην είναι ο δικός τους άνθρωπος ένας από τα σκορπισμένα πτώματα κάτω στο δάπεδο του νεκροτομείου. Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν ταυτότητα πάνω τους,οπότε έπρεπε να γίνει αναγνώριση από τους συγγενείς.
Δεν υπάρχει ποιο τρομακτικό πράγμα να είσαι με την αμφιβολία να περιμένεις τη σειρά σου να μπεις σε εκείνο το δωμάτιο , μη ξέροντας αν θα βγεις με το παιδί σου νεκρό στα χέρια σου. Η ποιο συγκλονιστική αναγνώριση ήταν του πιο μικρού παιδιού , του Παναγιωτάκη Τουμανίδη.

Οι θείοι του , όταν τον αναγνώρισαν, άρχισαν με λιγνούς να του φωνάζουν « Αυτό…αυτό είναι το παλικάρι μας. Σήκω Παναγιώτη μου.. σήκω αγόρι μου να φύγουμε σήκω λεβέντη μουυυυ». Ήταν απίστευτο όλο αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε , που επιβάρυνε ακόμα ποιο πολύ την κατάσταση μας, ενώ περιμέναμε νέα από τους δικούς μας ανθρώπους. Μανάδες πέφτανε στο πάτωμα, πατεράδες ξεσπούσαν με γροθιές στους τοίχους από την οδύνη .
Ξαφνικά είδα ένα γιατρό να κατευθύνεται προς εμάς.
Δεν το ήθελα, αλλά η ώρα είχε φτάσει...πλησίασε προς το μέρος μας. Το ύφος του, παγερό αλλά ταυτόχρονα γεμάτο θλίψη. Η μητέρα του κατάλαβε…άρχισε να κλαίει και να φωνάζει το όνομα του παιδιού της, του Σπυράκου. "Σπύρο μουουου...αγόρι μου...όμορφε μου...».
Όλοι πέσανε πάνω της να την κρατήσουν. Ο γιατρός γύρισε σε εμένα, τα μάτια μου τρέχανε, δεν έβγαλα μιλιά. Μίλησε αυτός. «Λυπάμαι, το χάσαμε το παλικάρι, λυπάμαι ειλικρινά», είπε. Έπεσα, κάθισα στο πάτωμα. «Όχι ρε Σπύρο, Όχι ρε φίλε...ΦΙΛΕ ΜΟΥ…ΚΑΛΕ…ΟΧΙ»

Ήταν το τέλος μιας ζωής, μόλις 18 χρόνων. Μιας ζωής που μου χάρισε πολλά και μου πήρε αλλά τόσα. Ήταν ο φίλος μου, ο αδερφός, ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από την ψυχή μου. Ο άνθρωπός μου, ο ΣΠΥΡΑΚΛΑΣ.

Ημερομηνία θανάτου: 8/2/81
Ώρα θανάτου: 20:30

Τώρα, 24 χρόνια μετά, μεγάλος πια και εγώ, παντρεμένος με δύο παιδιά, τον Σπύρο και τη Νεφέλη...δεν ξεχνάω ποτέ το φίλο μου τον Σπύρο, που χάθηκε άδικα, που έφυγε από τη ζωή χαρούμενος για την ομάδα του, με το χαμόγελο στα χείλη και το όνομα του Γαλάκου μέσα στην ψυχή του.
Πέθανε πάνω στο καθήκον, πέθανε για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Πέθανε όμως και εξαιτίας της απροσεξίας και της ανευθυνότητα κάποιων . Η οργή μετά από τόσα χρόνια έχει εξασθενήσει και την έχει διαδεχθεί η λύπη και η θύμηση αυτών των παιδιών. Στην κηδεία του Σπύρου ήρθε ο «μοναδικός του», Ο Μάικ Γαλάκος.
Ο παίκτης που τον έκανε να τρέξει στα "σκαλιά του θανάτου" για να τον συναντήσει. Ένα τηλέφωνο στον Ολυμπιακό αρκούσε. Σημαίες, φανέλες, κασκόλ. Τον συνόδευσε και μια φανέλα ακουμπισμένη στην κοιλιά του, με την υπογραφή του Μάικ: "Θα σε θυμόμαστε πάντα παλικάρι μου.»...Γαλάκος

Όταν μετά από μήνες κόπασε ο θόρυβος από όλη την ιστορία, η οικογένεια του Σπύρου είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα . Ήταν ο κύριος Νταϊφάς. Ήθελε να εκφράσει προσωπικά τη λύπη του για το θάνατο του Σπύρου. Δεν ήθελε, είπε, να πάρει πιο πριν, γιατί οι οικογένειες των παιδιών χρειαζόντουσαν ηρεμία.

Όλοι οι παίκτες τότε είχαν πάθει σοκ από όλα αυτά τα γεγονότα. Επισκέπτονταν το τραυματισμένα παιδιά και τις οικογένειες των θυμάτων με δάκρυα στα μάτια. Αρκετοί από αυτούς έδωσαν προσωπικά αρκετά χρήματα στις οικογένειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι 2 από τα 21 θύματα ήταν φίλοι του Νίκου Αναστόπουλου, ο οποίος είχε προμηθεύσει ο ίδιος τα παιδιά με τα εισιτήρια της "μαύρης θύρας".
Ήταν ο Μιχάλης Μάρκου με την αρραβωνιαστικιά του Χαϊρατίδου Ζωγραφιά. Σκοτώθηκαν και οι δυο εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι τον Μάικ Γαλάκο, ο οποίος έλεγε ότι μια ώρα μετά το τραγικό γεγονός…καθότανε στο γήπεδο και κοιτούσε τη θύρα 7 μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Έλεγε ότι είναι απίστευτο να βάλει ο νους του πως τα παιδιά που ήταν εκεί, που τραγουδούσαν το όνομα του θρύλου, που γιόρταζαν το θρίαμβο του Ολυμπιακού, αυτά τα παιδιά ..ποδοπατήθηκαν από τη χαρά τους για τη μεγάλη νίκη την ίδια στιγμή που εμείς πανηγυρίζαμε στα αποδυτήρια το αποτέλεσμα….

Από τότε ξαναπήγα στο γήπεδο, όχι αρκετές φορές όμως. Θυμάμαι πως όταν περνούσα έξω από το Καραϊσκάκη, ο πόνος γινόταν αβάσταχτος. Προσπαθώ ακόμα και τώρα να λέω στα παιδιά μου για εκείνη τη μοιραία μέρα. Τους έχω πει τα πάντα για τον ΣΠΥΡΑΚΛΑ, ο μικρός μου γιος πήρε το όνομά του.

Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από αυτό το γεγονός θέλοντας και μη. Από τότε κάθε οικογένεια ζει το δικό της δράμα. Η μοίρα έπαιξε πολύ σκληρό παιχνίδι τη μαύρη εκείνη ημέρα. Πολλές οικογένειες διαλύθηκαν , όπως η οικογένεια του 14χρονου Παναγιώτη Τουμανίδη.
Μετά το θάνατο του Παναγιώτη πέθανε ο πατέρας, η γιαγιά του και η αδερφή του 26χρόνων. Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τον Ολυμπιακό και το φανατισμό που είχαν αυτά τα παιδιά για την ομάδα. Δεν είναι έτσι, όμως. Ο Ολυμπιακός αυτός είναι, των μεγάλων συγκινήσεων.

Δεν φταίει σε τίποτα ούτε αυτός, ούτε η αγάπη, ούτε ο φανατισμός, ούτε τίποτα. Μόνο η εγκληματική αβλεψία μερικών, οι οποίοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, μα ποτέ. Αν δεν είχαν ανοίξει τη θύρα 8 ,τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα. Η θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που δεν οδηγούσε κατευθείαν στις κερκίδες. Στο τέλος της σκάλας υπήρχε μια στοά σκοτεινή περίπου 50 μέτρα που έφτανε μέχρι την εξέδρα.

Όταν έβγαινες από το γήπεδο δεν μπορούσες να δεις αν υπήρχε κόσμος στη σκάλα ή αν οι πόρτα είναι ανοιχτή. Ακόμα και τώρα, δικαιολογώ απόλυτα τα παιδιά που πήγαν ώρες μετά για να βρουν τους υπεύθυνους για όλη την τραγωδία. Δεν είχε, όμως, κανένα νόημα πλέον. Μπορεί το δικαστήριο να τους αθώωσε όλους, αλλά οι τύψεις θα τους ακολουθούν μέχρι να πεθάνουν….
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, δίνω το «παρών» μαζί με όλη την οικογένειά μου στο μνημόσυνο για τα 20 παιδιά και τον ένα αδερφό μου, που χάθηκαν έτσι ξαφνικά .Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στο νέο Καραϊσκάκη, τα πόδια μου κόπηκαν. Η θυσία αυτών των παιδιών είχε επιτέλους αντίκρισμα. Πήγα μαζί με τις αδερφές και το θείο του Σπύρου, βρεθήκαμε πάλι στο μέρος που άφησε την τελευταία του πνοή, πνοή την οποία αφιέρωσε στην αγαπημένη του ομάδα, στο ιδανικό της ζωής του.
Στον Ολυμπιακό του, στον Ολυμπιακό μας.. Ήταν αβάσταχτος ο πόνος και τα δάκρια ασταμάτητα. Η φράση «Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», τρύπησε την καρδιά μας. Μας έλειπε, μας έλειπε πολύ….

Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην κερκίδα του Τορίνο, το 2000, αν δεν κάνω λάθος, δημιουργήθηκε ένα σύνθημα: «Θεέ μου, κάνε μου ένα χατίρι, κάνε αλήθεια ένα όνειρο τρελό, μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας, το Θρύλο μας στον τελικό». Τρελάθηκα όταν το άκουσα.
Δείχνει πως ο ολυμπιακός λαός, γενιά με τη γενιά, δεν ξεχνάει ούτε στιγμή αυτά τα παιδιά. Αν γυρίσω 24 χρόνια πριν, θυμάμαι ότι όλος ο αθλητικός κόσμος (ανεξάρτητα από ομάδα και χρώμα) είχε συγκλονισθεί. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσέφερε αρκετό αίμα στο νοσοκομείο , ανάμεσα σε πολλούς άλλους μαζί και όλη η ομάδα του Ολυμπιακού. Από τους πρώτους ήταν ο Κυράστας και ο Καραβίτης.

Η κυρία Λόλα Νταϊφά ήταν είναι και θα είναι πάντα κοντά στις οικογένειες των θυμάτων, όπως επίσης και οι Σωκράτης και Πέτρος Κόκκαλης , υπάρχουν πράγματα που έχουν κάνει και δεν τα έχει μάθει κανείς. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική βοήθεια και η πιο αληθινή.
Τότε τα χρήματα και οι 350 χιλιάδες που έδινε στις οικογένειες η κυβέρνηση ήταν ένα τίποτα. Τι να κάνουν τα λεφτά σε μια μάνα μπροστά στην απώλεια του παιδιού της;;;;;;; Δυστυχώς κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει υπεύθυνα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία.

Η ανάκριση δεν είπε ποτέ επίσημα , αν η πόρτα ήταν κλειστή ή ανοικτή , μόνο εμείς που ποδοπατηθήκαμε, χάσαμε τις αισθήσεις ,για αρκετή ώρα την αναπνοή μας, πεθάναμε…ξέρουμε και είναι ντροπή μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία να κρύβουμε την αλήθεια.
Θύμωσα και η οργή μου ξεπερνάει τα όριά μου όταν , ακόμα και τώρα, διαβάζω σε διάφορα βιβλία ότι η πόρτα ήταν ανοικτή. Σήμερα, αυτά που βλέπουμε και ακούμε εις βάρος των θυμάτων της Θύρας 7, αυτήν την ιεροσυλία που πράττουν κάποιοι υπάνθρωποι, είναι απαράδεκτη.

Ξέρω ότι κάθε ένας που βρίζει τους νεκρούς της θύρας 7, θα το βρει μπροστά του, αν δεν το έχει ήδη βρει. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είναι αυτό που αισθάνομαι. Καλά όλα, καλές οι ομάδες, οι οπαδοί, αλλά το σημαντικότερο είναι να μη γίνονται τέτοια πράγματα και ο καθένας να γυρίζει σπίτι του αρτιμελής. Να πηγαίνει, αλλά να γυρίζει κιόλας. Το σύνθημα «Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου», μας ταρακουνάει όλους.

Όταν μια διοργάνωση κατακτάται, είναι παράδοση το τρόπαιο να σηκώνεται ψηλά... Από τις 8/2/81 και έπειτα, όμως, οι παίκτες του Ολυμπιακού το σηκώνουν τόσο ψηλά, ώστε να μπορέσουν και τα αδέλφια μας που είναι εκεί, να το ακουμπήσουν...

Στη μνήμη του φίλου και αδερφού μου ΣΠΥΡΟΥ…….!!!!

Kάπως έτσι στήνονται οι βωμοί












Τούτος ο κόσμος δεν τα χωράει τα όνειρα που καίνε. Τα 'χει για εχθρό, τ' αντέχει μόνο για βιτρίνα. Μόνο για τραγούδι, για τις δυο ώρες που κρατάει μια ταινία, για τις λίγες σελίδες που στριμώχνονται σ'ένα βιβλίο. Μόνο για κει τα αγαπά. Σαν βγουν πιο έξω τον τρομάζουν. Σαν κάνουν να αναπνεύσουν ανάμεσα του τα πολεμά. Και κάπως έτσι στήνονται οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζονται. Πόσοι αντέχουν?? Λίγοι. Οι πιο τυχεροί. Οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι χάνονται για πάντα, ή για μια βασανιστική ζωή μες στην ζωή τους, που μοιάζει να κρατάει για πάντα.
Όλα αυτά είναι εκείνα που θες να αποφύγεις κι εσύ όπως κι εγώ το ξέρω καλά αυτό.

 
Copyright 2009 Οιχαλία - Τρικάλων. Powered by Blogger Blogger Templates create by Deluxe Templates. WP by Masterplan