Το Κουτί της Πανδώρας.

Όχι δεν επιχειρώ να κάνω διαφήμιση, όχι δεν τα παίρνω από τον ALPHA, όχι δεν είμαι αντίχριστος και άθεος, απλά θα ήθελα να γράψω δύο λόγια για την εκπομπή που καταφέρνει να με καθηλώνει μπροστά στην τηλεόραση κάθε φορά που προβάλλεται. Πρόκειται για "Το Κουτί της Πανδώρας", "μια αποκαλυπτική εκπομπή έρευνας, ένα σκληρό δημοσιογραφικό ντοκιμαντέρ", όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του καναλιού που την φιλοξενεί.
Ο Κώστας Βαξεβάνης και η ομάδα του κάθε εβδομάδα ανοίγουν το κουτί... και μέσα από την έρευνα φέρνουν στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές της ιστορίας, παραθέτουν όσα έγιναν στην κοινωνία αλλά και στον κόσμο και αρκετές φορές καταφέρνουν να ξεσκεπάσουν σκάνδαλα τεραστίων διαστάσεων, όπως το "Ιερό" σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου ( για το συγκεκριμένο επεισόδιο δείτε www.e-write.gr ).
Χθεσινό θέμα της εκπομπής ήταν η οικονομική κρίση των τραπεζικών οργανισμών και πως αυτή επηρεάζει εμάς τους Έλληνες πολίτες. Μεταξύ άλλων η εκπομπή ασχολήθηκε με το πρόβλημα ρευστότητας που φαίνεται να παρουσιάζουν όλοι οι ελληνικοί τραπεζικοί οργανισμοί, την συμπεριφορά τους απέναντι στους πελάτες - δανειολήπτες και την γραμμή που ακολουθεί η εκάστοτε κυβέρνηση για να περιορίσει φαινόμενα αισχροκέρδειας και εξαπάτησης σε βάρος του Έλληνα πολίτη.
Τα συμπεράσματα που βγήκαν ήταν τα εξής:
Οι ελληνικές τράπεζες δεν αντιμετωπίζουν και δεν αντιμετώπισαν ποτέ πρόβλημα ρευστότητας τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες, ενώ κατά την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης των περασμένων μηνών παρουσίασαν αύξηση κερδών.
Την περίοδο 2001-2003 που το επιτόκιο την Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας έπεσε κατά 2,5% οι ελληνικές τράπεζες έριξαν τα επιτόκιά τους μόνο κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες, με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν κέρδη 900.000.000 ευρώ, τα οποία φυσικά είναι παράνομα.
Όλες οι τράπεζες αναθέτουν την είσπραξη των δόσεων από δάνεια και πιστωτικές σε εταιρίες οι οποίες πιέζουν τους πελάτες για την αποπληρωμή των χρεών και πολλές φορές καταφεύγουν στον εκβιασμό.
Μέχρι το τέλος του 2008 αναμένεται να βγουν στο σφυρί περίπου 150.000 σπίτια δανειοληπτών που δεν κατάφεραν να αποπληρώσουν το στεγαστικό και όχι μόνο, δάνειό τους. Πολλά από αυτά τα σπίτια δημοπρατούνται για λιγότερο από 5.000 ευρώ ενώ η όλη διαδικασία του πλειστηριασμού είναι στημένη και ελέγχεται από μεγαλοεργολάβους και κυκλώματα που ασχολούνται με ξέπλυμα χρήματος.
Τέλος, όταν κάποια κυβέρνηση κρίνει ότι κάποια από τις κρυφές χρεώσεις των τραπεζών προς τους πελάτες πρέπει να παρέχεται δωρεάν, οι τράπεζες το μόνο που κάνουν είναι να της αλλάζουν όνομα και να εξακολουθούν να την χρεώνουν.

Σημείο μηδέν...

Δέχθηκα μία παράκληση από τη Μαριάννα για να δημοσιεύσω το παρακάτω άρθρο της χωρίς να χάσει ίχνος ρομαντισμού όμως....είναι για έναν έρωτά της στο χωριό! Σας το παραθέτω αυτούσιο.

Έχει κάτι μαγικό ο χρόνος. Χαλάει αν δεν είναι η ώρα. Σαν τον δίδυμο αδερφό του, τον Έρωτα. Κι αυτός χαλάει αν δεν είναι της ώρας. Πριν λίγο, συνειδητοποίησα πως ο χρόνος γύρισε μία ώρα πίσω. Μού το υπενθύμισε ο υπολογιστής μου, που γύρισε την ώρα. Αυτόματη ενημέρωση ώρας. Είμαι μία ώρα πίσω. Στη χειμερινή. Στην κανονική. Τί είναι κανονική ώρα; Και γιατί να μην μπορώ να γυρίσω μέρες, μήνες, χρόνια πίσω; Με τη σοφία και τη γνώση του σήμερα;

Ο ήχος από το κινητό μου δεν με ξάφνιασε. Σαν να τον περίμενα. Ένα νέο μήνυμα ελήφθη. Απορροφημένη από τη μουσική που ακούω, που αγκαλιάζει το χώρο μου κι εμένα, χωρίς να κοιτάζω, μηχανικά ανοίγω το μήνυμα... Δεν βλέπω αποστολέα. Δεν χρειάζεται. Γνωρίζω. Διαβάζω θολά. Τα γράμματα χορεύουν στην αρχή. Τα συλλαβίζω. ε-λ-α-κ-ο-ν-τ-α-μ-ο-υ. έ-λ-α κ-ο-ν-τ-ά μ-ο-υ. Έ-λα κο-ντά μου. Έλα κοντά. Μου. Μένω μετέωρη για πολλές στιγμές. Δεν ξέρω αν πρέπει να πατήσω διαγραφή ή αν πρέπει να είναι το μόνο μήνυμα που θα πρέπει να δεσπόζει στα εισερχόμενα. Μηχανικά, χωρίς σκέψη, επιλέγω απάντηση. Νέο μήνυμα. Να πατήσω Τ9 ή γράμμα-γράμμα; Γράμμα-γράμμα καλύτερα. Σαν αναλφάβητη ένιωσα. Του έρωτα, της ίδιας της ζωής. φ-ε-υ-γ-ω-μ-α-κ-ρ-ι-α-σ-ο-υ. Φεύγω Μακριά Σου. Σημεία στίξης. Δύο τελείες μου ξέφυγαν. Φεύγω Μακριά. Σου. Επιλογή. Αποστολή. Μήνυμα εστάλη. Σε δευτερόλεπτα, έρχεται η απάντηση, σαν απαλό ταρακούνημα. Τη διαβάζω μονορούφι. Ποτέ δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις από την Αγάπη. Έτσι είσαι εσύ.

Ακόμη και οι φίλοι μου να διαβάσουν τούτο το γραπτό μου, οι απόψεις που θα πέσουν στο τραπέζι σχετικά με την ταυτότητα του αποστολέα/παραλήπτη, θα είναι διφορούμενες. Κανείς όμως δεν ξέρει τη σωστή απάντηση. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Και κανείς δεν θα μάθει. Είναι για μένα αυτό. Μόνο για μένα. Είναι η κατάσταση των τελευταίων, πολλών ημερών. Ξέρω να κρύβομαι καλά όταν πρέπει. Όταν γνωρίζω πως κανείς δεν μπορεί να δει μέσα μου. Όχι γιατί δεν αφήνω εγώ, αλλά γιατί δεν επιχειρούν οι άλλοι. Και γιατί δεν θα καταλάβουν.

Δεν σε συγχώρεσα. Δεν σε συγχωρώ. Δεν θα σε συχγωρήσω. Ποτέ. Για το λίγο σου, για την αδικαιολόγητη φοβία σου, για τα ναι που έκανες ίσως, και αποτελείωσα στο ποτέ.
Ταλαντεύτηκα αρκετά για το αν πρέπει να ζωστώ την απογοήτευση. Για το αν πρέπει να αφήσω την ελπίδα και το όνειρο της Αγάπης. Αυτό μού είπε η λογική να κάνω, μα η καρδιά δεν μπορεί να με κρατά άλλο στο μικρό, ασφαλές μου λιμάνι. Έχω θάλασσες νέες να διαβώ. Να χαθώ μέσα τους. Ν' απαλλαγώ από τα ναυάγια και να ανακαλύψω τους εκεί καλά κρυμμένους θησαυρούς.

Θυμήθηκα την εικόνα της θάλασσας λίγες ημέρες πριν, αφού είχε βρέξει πολύ. Η οριογραμμή της θάλασσας και τ'ουρανού είχε χαθεί. Ήταν πιά ένας ενιαίος καμβάς από απαλό, μουντό γκρίζο. Σαν παράταιρη πινελιά θαρρείς, ένα καράβι ταξίδευε στο πουθενά. Ούτε πάνω στο νερό, ούτε μέσα του. Σημείο μηδέν. Από την πάνω δεξιά γωνία αυτού του πίνακα, ένας ουρανός είχε τραβήξει μια γρατσουνιά λευκόχρυσο, τινάζοντας και ένα μικρό ψύγμα χλωμού χρυσαφιού κάπου σε μιαν άκρη, που χανόταν στο κάτω μέρος, εκεί όπου λογικά θα ήταν η θάλασσα.