Γράφει ο Βασίλης Αϊβάτσης
Όταν οι τιμές των αγαθών και υπηρεσιών ανεβαίνουν δέκα φορές το χρόνο, ανεξάρτητα αν υπάρχει λόγος ή όχι και αυτό συνεχίζεται επί επτά χρόνια, όταν παράλληλα οι μισθοί μένουν καθηλωμένοι και δεν προσαρμόζονται στην κατάσταση που διαμορφώνεται στην αγορά, τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι δημιουργείται ένα κενό, ένα χάσμα μεταξύ εισοδήματος και κόστους ζωής για όλους τους εργαζόμενους, κυρίως όμως για τις οικογένειες των χαμηλών εισοδημάτων. Στη χώρα μας, με τον τρόπο αυτό, ο βασικός μισθός μειώθηκε κατά δύο τρίτα, αν σ’αυτό προσθέσουμε τις περιουσίες που χάθηκαν στην προσπάθεια μας να διατηρήσουμε κάπως το βιοτικό επίπεδο που είχαμε πριν και τα χρέη που δημιουργήσαμε στις τράπεζες, τότε μιλάμε για μυθικά ποσά που έκαναν φτερά. Τα χρήματα όμως αυτά δεν εξαφανίστηκαν, αλλά κάπου, σε κάποια ταμεία κατέληξαν. Η μέθοδος αυτή λέγεται επιχείρηση λεηλασίας εισοδημάτων και περιουσιών των εργαζομένων και αποτελεί το πρώτο στάδιο ενός γενικότερου σχεδίου στο χώρο των εργασιακών σχέσεων.
Επακόλουθο αυτής της κατάστασης είναι: οι καταναλωτές χαμηλών εισοδημάτων (γενιά των 700.- € και όχι μόνο) να επικεντρώνονται στον αγώνα εξασφάλισης των βασικών ειδών διατροφής και η ζήτηση ακινήτων, αυτοκινήτων, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών προϊόντων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, τουρισμού, δώρων, διασκέδασης κ.τ.λ. κ.τ.λ. να παρουσιάζει, μήνα με τον μήνα, δραματική μείωση η οποία οδηγεί στην παράλυση της αγοράς. H εξυπηρέτηση των δανείων, που τρέχουν, γίνεται πλέον αδύνατη, δημιουργώντας στους δανειολήπτες, τουλάχιστον, αϋπνία. Όλες οι βιομηχανίες και τα εργοστάσια παραγωγής (αναγκάζονται!) να ελαττώσουν και αρκετές να διακόψουν, την παραγωγή. Τότε λέμε ότι υπάρχει κρίση η οποία παρουσιάστηκε ξαφνικά προερχόμενη από του διαβόλου τη μάνα και κανείς (κανένας επιστήμων, καμία επιστήμη, καμία κυβέρνηση) δεν ήταν σε θέση να την προβλέψει! Στάδιο δεύτερο.
Σ’αυτήν τη φάση αρχίζουν οι μαζικές απολύσεις εργαζομένων, οι διαμαρτυρίες, οι διαβουλεύσεις μεταξύ των εμπλεκομένων, η εκπόνηση σχεδίων σωτηρίας και εξόδου από την κρίση των βιομηχανιών, τραπεζών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Με στόχο, αυτήν τη φορά, την λεηλασία του δημοσίου χρήματος, αποφασίζεται, όλοι οι κλάδοι με πρόβλημα ρευστότητας, να ενισχυθούν με τα χρήματα των φορολογουμένων.
Παίρνουν λοιπόν ένα δάνειο με κρατική εγγύηση και ευνοϊκούς όρους. Μπορεί κάποιος να μου πει τι θ’αλλάξει; Θα αρχίσει ξαφνικά η παραγωγή αυτοκινήτων, η ανέγερση πολυκατοικιών ή θα αποφασίσουν ξαφνικά, όλοι οι πολίτες να κάνουν διακοπές. Εάν μάθω εγώ ότι κάποιος καταστηματάρχης κατάφερε να πάρει δάνειο, θα συγκινηθώ και θα τρέξω στο μαγαζί του για να ψωνίσω; Φυσικά όχι. Επομένως το πρόγραμμα, εξόδου από την κρίση, μπορεί να συνεχισθεί και δύο και τρία χρόνια. Αποθέματα, για τον αγώνα αυτόν, στα ταμεία των επιχειρήσεων των golden boys υπάρχουν. Τα πρώτα 28 δις μπορούν άνετα να φέρουν τα επόμενα, ίσως και τα μεθεπόμενα και εάν δεν έχουμε αποτέλεσμα και αποτύχει τελικά το σχέδιο εξόδου, τότε δημιουργείται ένα αδιέξοδο. Το κράτος σηκώνει τα χέρια ψηλά και για τα χρήματα, του προγράμματος ενίσχυσης της ρευστότητας, που θα έχουν χαθεί δεν θα υπάρχουν υπεύθυνοι διότι θα τα έχει φάει το μαύρο σκοτάδι δηλ. η κρίση. Στάδιο τρίτο και τελευταίο.
Μπορεί, όσον αφορά την κρίση, να βρισκόμαστε εκεί από όπου αρχίσαμε, όμως ο πραγματικός στόχος θα έχει επιτευχθεί, θα έχει δημιουργηθεί εύφορο έδαφος και ευνοϊκό κλίμα για να τεθεί υπό αμφισβήτηση το κοινωνικό κράτος το οποίο είναι το αιώνιο αγκάθι της εργοδοσίας και το οποίο θα επωμισθεί και τα αίτια της κρίσης αλλά και το βάρος της ανάκαμψης.. Ασφάλειες, σύνταξη, δωρεάν παιδεία και υγεία, εργασιακές σχέσεις, συμβάσεις, οκτάωρο, μισθοί και ότι άλλο έχει σχέση με τους όρους κρατικό, κοινωνικό ή δικαιώματα εργαζομένων θα τεθεί στο τραπέζι υπό επαναδιαπραγμάτευση με το ερώτημα της κατάργησης. Και τότε, θέλω να μου πει κάποιος, ποιος θα μιλάει από θέση ισχύος και ποιες δυνατότητες αντίδρασης θα υπάρχουν.
Όταν άνθρωποι του χώρου της οικονομικής πολιτικής της φούσκας δηλ. της χαρτοπαικτικής λέσχης, του τζόγου, των τοξικών ομολόγων, των καρτέλ, των οφσόρ εταιρειών, του εύκολου κέρδους κ.τ.λ. οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, καλούνται να διαχειριστούν και τα χρήματα του κράτους τότε, ας μην αμφιβάλει κανείς, ότι θα συνεχιστεί η ίδια οικονομική πολιτική που μας οδήγησε στην κρίση και το αποτέλεσμα θα είναι, οικονομική κρίση στο τετράγωνο.
Βασίλης Αιβάτσης
