Η κινέζικη τέχνη του να διαβάζεις την έκφραση του προσώπου.****************************************************************-Τί κοιτάζεις;
-Μία φωτογραφία. Ένα πρόσωπο. Το παρατηρώ. Το εξετάζω.
Κοίταξε πάνω από τον ώμο μου.
-Μμμμ. Το έχεις ξαναδεί αυτό το πρόσωπο;
-Όχι. Πρώτη φορά. Πρέπει να είναι καταπληκτικός άνθρωπος. Όμως δεν είναι γελαστός. Συμφωνείς;
Ξαφνιάστηκε.
-Γελαστός; Ε… εντάξει, δεν θα μπορούσα να πω πως είναι κι από εκείνους τους ανθρώπους που γελούν άσκοπα όλη την ώρα χωρίς λόγο, αλλά δεν είναι…
Σκέφτηκε. Συνειδητοποίησε πως δεν είχε ποτέ ακούσει το γέλιο του προσώπου της φωτογραφίας.
-Γελά, αλλά δεν γελά. Δεν μ’αρέσει αυτό. Κάποιος θα έπρεπε να μάθει αυτόν τον άνθρωπο να γελά, δεν συμφωνείς; τον ρώτησα κοιτάζοντάς τον πάνω από τον ώμο μου. Έμεινε για λίγο σκεπτικός, σαν να ζύγιζε το ενδεχόμενο...
-Είναι ένας άνθρωπος αγαπητός σε πολλούς. Είμαι βέβαιος. Εσύ πώς κατάλαβες πως δεν γελά; με ρώτησε κοιτώντας με με απορία.
-Σίεν Μίεν. Κάποτε ασχολήθηκα μ’αυτό. Πάνε πολλά χρόνια από τότε.
-Για λίγο θα έπαιρνα όρκο πως βασίστηκες για πολλοστή φορά στη διαίσθησή σου, παρατήρησε.
Μείναμε για πολλή ώρα σιωπηλοί. Αυτό άλλωστε δεν κάναμε πάντα; Και μετά, πάντα ξεκινούσαμε ένα λεκτικό παιχνίδι αιφνιδιασμού.
-Μ’αγαπάς;
Σιώπησα.
-Καμιά αγάπη δεν μοιάζει με εκείνη που μόνο η κόψη του σπαθιού μπορεί να στερήσει…
-Η στέρηση είναι όντως ένα πρόβλημα, είπα γελώντας, περισσότερο για να κρύψω την αμηχανία μου. Πιστεύεις πως υπάρχει λύση και στη στέρηση;
-Πάντα υπάρχει σωστή λύση, αρκεί να εξετάσεις το πρόβλημα απ’τη σωστή του πλευρά…
-Τί θέλεις να σου απαντήσω;
-Αυτό που θέλεις εσύ. Δεν έχει νόημα να μού δώσεις την απάντηση που θέλω να ακούσω εγώ.
-Δώσ’τους αυτό που θέλουν κι εκείνοι θα σου δώσουν αυτό που θέλεις εσύ. Εσύ δεν μού το έμαθες αυτό;
-Ναι εγώ. Αν και διατηρώ βάσιμες αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο το εφαρμόζεις, ειδικά και γενικά.
-Μόνο όταν θέλω πραγματικά. Μόνο όταν υπάρχει λόγος σοβαρός. Μόνο όταν αξίζει να ασχοληθώ. Μόνο όταν η πρόκληση αγγίζει τη διαίσθηση, κι η διαίσθηση την πρόκληση.
-Τί σε προκαλεί; Τί διαισθάνεσαι;
-Εδώ είσαι κι εδώ είμαι. Θα δείξει. Πάντα αυτό δεν γίνεται, άλλωστε; τον ρώτησα χαμογελώντας.
-Πάντα… Μ’αρέσει το πάντα.
-Κι εμένα. Το ποτέ φοβόμουν πάντα.
-Το ξέρω. Κι εγώ.
Σιωπή. Σηκώθηκα.
-Φεύγω.
-Φιλί;
-Απαίτηση;
-Όχι. Προϋπόθεση. Χωρίς φιλί δεν έχει έξοδο. Θα μείνεις αιχμάλωτή μου για πάντα, είπε μισο-σοβαρά, μισο-αστεία.
*******************************************************
Μπήκα στο αμάξι μου. Πληκτρολόγησα το μήνυμα και το έστειλα. Η αναφορά παράδοσης ήρθε. Το μήνυμα έλεγε…
-”Δεν υπάρχει αγάπη άλλη, που να μπορεί να πεθάνει απ’την κόψη ενός σπαθιού”, επανέλαβε το περιεχόμενο του μηνύματος που μόλις τού είχα στείλει. Κοίτα στο παράθυρο, γιατί δυστυχώς το χαμόγελό μου δεν μπορείς να το δεις από το τηλέφωνο.
-Θα είμαι στη θάλασσα. Έλα να μού χαμογελάσεις εκεί.
-Μιά στιγμή! Μην κλείνεις! Θα έρθω, αλλά θέλω να σε ρωτήσω κάτι προηγουμένως.
-Τί;
-Από τη στέρηση που ανέφερα εγώ, εσύ μεταπήδησες στο θάνατο. Αυτό σημαίνει τέλος; Ποτέ; Ακυρώνεις το πάντα;
-Κάθε τέλος κι αρχή. Κάθε αρχή και τέλος. Τίποτα δεν έχει διάρκεια. Αυτό το έμαθα πρόσφατα από μία φίλη που αγαπώ πολύ. Άλλωστε το μήνυμά μου είναι προέκταση του δικού σου, αν το καλοσκεφτείς.
-Πάντως εγώ την απάντηση που ήθελα να πάρω την πήρα, είπε ξαφνικά.
-Εγώ δεν είπα κάτι.
-Λεκτικά όχι. Σίεν Μίεν. Το διάβασα στο πρόσωπό σου… Πήγαινε στην παραλία. Θα σε συναντήσω εκεί σε ένα τεταρτάκι περίπου. Θέλεις να φέρω κάτι;
-Μόνο το χαμόγελό σου..
*το έλαβα με mail...
αννούλα μου σ' ευχαριστώ,
έτσι κάνουν όσοι αγαπούν, εκπλήσσουν!!!!!
Το δημοτικό συμβούλιο του Άμστερνταμ τοποθετήθηκε υπέρ του κλεισίματος 43 από τα 228 coffee shops μέχρι το τέλος του 2011, καθώς βρίσκονται σε απόσταση 250 μέτρων από ένα σχολείο. Ανάμεσά τους και το γνωστό Bulldog coffee shop, το οποίο προσελκύει πολλούς τουρίστες. 
