Συνέντευξη με έναν ειδικό φρουρό

Με αφορμή τον ειδικό φρουρό που αφαίρεσε τη ζωή του 15χρονου Αλέξη και τα όσα επακολούθησαν στους δρόμους της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων, συναντήσαμε έναν ειδικό φρουρό και του ζητήσαμε να μας σχολιάσει τα της επικαιρότητας και της Αστυνομίας.


Η συνάντηση έγινε σε κεντρικό καφέ και η συμφωνία μας ήταν απλή: "Ό,τι και να πω, δε θέλω να φανεί ποιος είμαι». Να σημειώσουμε μόνο ότι ο συγκεκριμένος υπηρέτησε κεντρικό αστυνομικό τμήμα της πρωτεύουσας

Οι πολίτες κατηγορούν την Αστυνομία ότι δεν έκανε τίποτα για τις φθορές που σημειώθηκαν. Τι έχεις να πεις επ' αυτού;

-Ο κόσμος δε γνωρίζει τι εντολές έχουμε. Όταν, για...

παράδειγμα, άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου καταστρέφουν και ο αστυνομικός το αναφέρει στο κέντρο επιχειρήσεων, το κέντρο μάς δίνει εντολή να απομακρυνθούμε από το σημείο. Ποτέ δε μας έχουν δώσει εντολή για συλλήψεις. Είναι θέμα καθαρά πολιτικό. Καθημερινά καίνε κλούβες των ματ και οι ΜΑΤατζήδες απλά κοιτούν. Αν μας άφηναν, θα μπορούσαμε να τους συλλάβουμε. Εμείς είμαστε απλά πιόνια. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι, αλλά το σύστημα δε θέλει να τους πιάσουμε.

Άλλο αστυνομικός, άλλο μπάτσος. Υπάρχουν μπάτσοι;
-Σίγουρα υπάρχουν, αλλά πλέον τα νέα παιδιά είναι πιο μορφωμένα. Η Αστυνομία εξελίσσεται, αλλά δεν την αφήνουν να δουλέψει.

Πώς αισθάνθηκες όταν άκουσες ότι συνάδελφός σου σκότωσε ένα μικρό παιδί;
-Απαίσια.

Πότε ένας αστυνομικός μπορεί να τραβήξει όπλο;
-Αυτό που ρωτάς είναι μια πονεμένη ιστορία. Ούτε ο καλύτερος δικηγόρος δεν το ξέρει. Εμείς ξέρουμε ότι θα τραβήξουμε όπλο όταν απειλείται η ζωή μας ή η ζωή τρίτου και, φυσικά, ποτέ δεν μπορούμε να ρίξουμε σε κάποιον που έχει γυρισμένη την πλάτη.

Εσύ έχεις τραβήξει μέχρι στιγμής όπλο;
-Όχι και ελπίζω να μη χρειαστεί.

Αν πραγματικά ήθελε η Αστυνομία, θα μπορούσε να διαλύσει το περιβόητο γκέτο των Εξαρχείων;
-Φυσικά, εδώ και πολλά χρόνια, απλά δεν το θέλει το κράτος. Η Αστυνομία είναι το μέσο. Είμαστε οι πεινασμένοι που κρατάμε τους άλλους πεινασμένους, γι' αυτό, άλλωστε, βλέπουμε αστυνομικούς να κάνουν δεύτερες και τρίτες δουλειές.

Κάθε πρωί που πας για δουλειά πώς είσαι;
-Κατ' αρχάς, πάω με πολιτικά ρούχα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε που είμαστε αστυνομικοί, ενώ έχουμε σκισμένα αλεξίσφαιρα και αυτοκίνητα νεκροφόρες. Γενικά, πάμε και δεν ξέρουμε αν θα γυρίσουμε στο σπίτι μας.

Ο απλός κόσμος πώς σας αντιμετωπίζει;
-Ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει. Από τη μια, π.χ. μας λένε αφήστε τους έγχρωμους να βγάλουν το ψωμίτους και, από την άλλη, μιλούν για παράνομο εμπόριο και αναρωτιούνται γιατί δεν τους συλλαμβάνουμε.

Την «έχετε δει» εξουσία;
-Καθόλου. Στην Αθήνα δε, ο κόσμος δεν είναι όπως στην Καλαμάτα. Δε μας σέβονται. Καθημερινά ρίχνουν ΖΗΤΑδες κάτω ή μας βρίζουν. Όμως, στα δύσκολα ο κόσμος δύο λέξεις ξέρει να λέει: Αστυνομία και Θεέ μου!

Πριν λίγο πέρασε από μπροστά μας μια πορεία με μαθητές και φώνα- ζαν «στον Αλέξη». Πώς ένιωσες;
-Αισθάνθηκα άσχημα. Αυτό που πρέ- πει να καταλάβει, όμως, ο κόσμος είναι ότι παντού υπάρχουν οι μη ικανοί, ακόμα και στην Εκκλησία, στο Δημόσιο, παντού. Η Αστυνομία έχει 50.000 άτομα, αυτοίαποτελούν τις εξαιρέσεις. Ας μην καίμε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Απλά, σου ξαναλέω: δε μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας. Θέληση υπάρχει! Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τη ζωή μας και μετά να εισπράττουμε φάσκελα. Δε σου κρύβω, ας πούμε, ότι έχω κάνει συλλήψεις και όταν οδήγησα τους συλληφθέντες στο τμήμα, με ρώτησαν γιατίτους πήγα και να τους αφήσω. Ήταν άτομα παραβατικά, αλλά αφέ- θηκαν ελεύθερα. Η Αστυνομία είναι μόνο για το φαίνεσθαι. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί: «τι κάνω εδώ, ρε γαμώτο».

Από τη στιγμή που μπήκες στο Σώμα τι έχει αλλάξει; Πώς τα φανταζό- σουν και πώς πραγματικά είναι;
-Μπήκα με πολλή όρεξη, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Δεν το είδαμε ως καβάτζα ή ως ένα μισθό. Όμως, μόλις είδα τι επικρατεί, απογοητεύτηκα και έγινα κι εγώ ένας δημόσιος υπάλληλος. Είσαι περήφανος που είσαι αστυνομικός; Είμαι, αλλά, δυστυχώς, δε μας αφήνουν να δουλέψουμε. Έχουμε φτάσει στα άκρα πια. Καίνε τα τμήματα μέσα στα μούτρα μας. Αντί να φυλάμε τον απλό πολίτη, φυλάμε τα τμήματα και λέμε και ευχαριστώ που δε μας σκοτώνουν.

Το διαβάσαμε στο Troktiko
πηγή:www.mustmagazine.gr