Ενας καινούργιος χρονος ηρθε λοιπον... Οι καινουργιοι χρονοι εχουνε σταματήσει να μου κάνουνε εντυπωση, εδω και πολύ καιρο. Μεχρι να ρθουνε και να το καταλάβουμε, εχουνε καταντήσει ιδιοι με τους παλιους. Και χειροτεροι. Ειναι λιγο σα να εχει γενέθλια ο ιδιος, στραβός και αναποδος χρονος. Που μεγαλώνει ενα χρονο ακόμα και γινεται λίγο πιο γκρινιάρης, λιγο πιο απαιτητικός, λιγο πιο βαρετός. Κατι δεν κανουμε καλά. Ή ισως να μην ξέρουμε πως να χρησιμοποιήσουμε τον καινούργιο χρονο. Οι οδηγιες δεν συμπεριλαμβάνονται στη συσκευασία.
Φετος λεω να ανακατέψω λιγο τα κουτιά με τα δώρα. Και να πάρω τις οδηγίες του ενος παιχνιδιού και να τις χώσω μέσα στο αλλο. Για πλακα. Για να γελάσουμε. Και μεσα στο κουτι του ολοκαινουργιου χρονου, πριν τον διαλυσω και τονε κανω ιδιο με τον παλιο, θα βάλω τις οδηγίες απο τα πλαστοζυμαράκια.. Παρτε μια ποσοτητα στο χερι σας. Παρτε ολο το χρονο στο χερι σας. Μικρουλης ειναι ακομα, ετσι κι αλλιως. Χωραει. Παρτε τον, τριψτε τον ανάμεσα στις χουφτες σας, να ζεσταθεί κομμάτι, να γινει πιο φιλικός και πιο ευπλαστος. Και δωστε του μετά σχήμα. Καντε τον χαμόγελο, τριανταφυλλάκι, σπιτάκι ή σκυλάκι. Οτι σας αρέσει. Δικος σας ειναι. Ας ανοιξουμε το κουτι του καινουργιου χρονου, κι ας φτιάξουμε τα δικά μας σχέδια. Κι ας ειναι και στραβά. Κι ας μην ειναι τελεια. Κι ας εχει το σκυλάκι τρια ποδια, κι ας ειναι το χαμόγελο ασσυμετρο. Γεμιστε τα ράφια των ημερών σας με τα πλαστοζυμαράκια σας. Ισως ετσι, ο επομενος Δεκεμβρης μας βρει περισσοτερο ευτυχισμένους. Να κοιτάμε τα γεμάτα μας ράφια, και να νιώθουμε ικανοποιηση. Που τα γεμίσαμε. Κι ας μην έχουμε κανει καλλιτεχνήματα, δεν πειράζει, θα ξέρουμε οτι ολα αυτά τα έχουμε φτιάξει εμεις. Στο τελος του χρονου, θα κρατήσουμε τα καλύτερα στη βιτρινα των εποχών μας. Και θα κάνουμε χώρο στα ράφια μας για τα καινούργια. Να νιωθουμε πιο γεμάτοι. Πιο δημιουργικοί. Να μη νιώθουμε πια πως ο χρονος μας πλακώνει, μα πως το χρόνο τον φτιάξαμε εμεις με τα χέρια μας. Αυτα που θα σκουπίσουμε χαρούμενοι στην ποδιά μας πριν καταπιαστούμε με την επομενη δημιουργία μας. Παρτε το χρόνο και πλάστε τον με αγαπη. Με τον ενθουσιασμό του παιδιου που δινει σχημα στα ονειρά του. Κι ας το βλέπει μονάχα αυτο. Καλυτερα να λερωσουμε λιγάκι τα χέρια μας με το πλαστοζυμαράκι, παρά να μας το κολλήσει για αλλη μια φορά καποιος στη μουρη... |
Τρελλή είμαι ότι θέλω λέω!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου