Απασφαλίσαμε ως χώρα;

Πολύ φοβούμαι ότι από τον περασμένο Δεκέμβριο απασφαλίσαμε συλλογικά ως χώρα. Κατρακυλάμε ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα στον γκρεμό της βίας και της τρομοκρατίας χωρίς τίποτα να μπορεί να μας σταματήσει. Τι συνέβη τον Δεκέμβριο; Οι πιτσιρικάδες μάθανε πως είναι απολύτως αποδεκτό από την κοινωνία να ρίχνεις πέτρες ή μολότοφ σε Αστυνομικά Τμήματα. Οι έως τότε «μπαχαλάκηδες» αποφάσισαν ότι οι μολότοφ είναι πια για τα... παιδιά και πήραν τα πολυβόλα. Οι τρομοκράτες με τη σειρά τους ξεπέρασαν τα καλάσνικοφ και πειραματίζονται με δεκάδες κιλά δυναμίτη. Ολοι μαζί συμμετέχουν σε έναν μεγάλο και ατέλειωτο διαγωνισμό «ένοπλης μαγκιάς» χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο ή ουσιώδες ρίσκο.

Αν το καλοσκεφθείτε τι και ποιος να μας προφυλάξει από τη διογκούμενη απειλή της βίας; Νομίζω ότι πλέον η πιο εύκολη δουλειά σε αυτή τη χώρα είναι να είσαι............

κουκουλοφόρος, ληστής ή τρομοκράτης. Ο κουκουλοφόρος βάζει τη στολή της εργασίας, δηλαδή την κουκούλα, βγαίνει ανενόχλητος από το πανεπιστημιακό... campus με βαριοπούλες και πελέκεις, τα σπάει όπου θέλει μέρα μεσημέρι και ξαναγυρνάει στο... γραφείο του. Οι καθηγητές τρέμουν δικαιολογημένα να ζητήσουν την επέμβαση της αστυνομίας με το απλό επιχείρημα «εμάς κύριε ποιος θα μας προστατεύσει αύριο;». Οι υπουργοί φοβούνται τον ίσκιο τους και επικαλούνται τον φόβο των καθηγητών για να μην κάνουν τίποτα. Οι εισαγγελείς, παρά την πρωτοβουλία του κ. Σανιδά, επίσης δεν τολμούν να κάνουν τη δουλειά τους. Οπότε; Οπότε μια βόλτα στη Σκουφά και στη Σόλωνος για να τα σπάσουμε μοιάζει πια με το παλιό σουλάτσο στην κεντρική πλατεία του χωριού. Σίγουρη απόλαυση με μηδέν ρίσκο.

Οσο για τους ληστές είναι και αυτοί ένα προνομιούχο επάγγελμα. Η κοινωνία μας έχει φτάσει στο σημείο να βρίζει τον αστυνομικό που πυροβολεί και κυνηγάει τους ληστές. «Ελα μωρέ, καλύτερα να τους άφηναν να κλέψουν ό,τι θέλουν. Τι μπερδεύτηκε;». Σωστό και αυτό με τη διαφορά πως αν οι αστυνομικοί αρχίζουν να σκέπτονται μόνο αυτές τις αντιδράσεις, θα διευρύνουν τη «λευκή απεργία» που δικαιολογημένα κήρυξαν τον περασμένο Δεκέμβριο όταν η πολιτεία, η δημοσιογραφία και η κοινή γνώμη τους έδωσε βορά στα σκυλιά του λαϊκισμού για χάρη ενός παράφρονος δολοφόνου του Αλέξη.

Πάμε τώρα στους τρομοκράτες. Τι έχουν απεναντί τους; Μια αντιτρομοκρατική υπηρεσία διαλυμένη από προσωπικά, γραφειοκρατικά και κομματικά μαχαιρώματα. Μια ηγεσία της αστυνομίας που επί πέντε χρόνια ήταν ευχαριστημένη επειδή από τύχη δεν σκοτωνόταν κανείς παρά την πασίδηλη επανεμφάνιση της τρομοκρατίας. Την παντελή ανυπαρξία συνεργασίας με ξένους («έλα μωρέ τι να την κάνουμε;») και την έλλειψη σχεδιασμού.

Εχουμε ζήσει απίστευτα πράγματα από εκείνη την τραγική Δευτέρα, όταν κατελύθη το μεταπολιτευτικό κράτος στο κέντρο της Αθήνας. Ανοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, νομιμοποιήθηκε η βία και το πιστολίδι, κατάλαβαν δυστυχώς όλοι πως η χρήση βίας σε όλα τα επίπεδα είναι ανεκτή και, το κυριότερο, δεν έχει ρίσκο για τους ίδιους. Ξέρουμε ποιοι έχουν την ευθύνη για τη μεγάλη κατρακύλα, αλλά αυτή την ώρα προέχει να προλάβουμε τα χειρότερα. Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, άμεσα, θα γίνουμε μια μεγάλη ζούγκλα όπου θα λύνουμε όλοι τις διαφορές μας με τα όπλα στους δρόμους. Ο φόβος δεν αξίζει στη δημοκρατία, ούτε και η βία. Δεν αντέχεται αυτή η κατρακύλα που είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι κάποια ώρα θα κοστίσει και σε ανθρώπινες ζωές. Οπως δεν αντέχεται η κυνική αδιαφορία όσων δεν κάνουν τη δουλειά τους και το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς δεν θα ζημιωθούν επικοινωνιακά από όσα έχουμε ζήσει από τον Δεκέμβριο έως σήμερα.
Tου Αλεξη Παπαχελα-Καθημερινή