Μήλα μου βρώμικα

«Για σένα θα μπορούσα να φάω όλα τα μήλα του παραδείσου».

Σου χαμογελάει αθώα.

Την ξανακοιτάς, έτσι ξαπλωμένη όπως είναι στο κρεβάτι με τα πόδια μισάνοιχτα και σχεδόν δεν το πιστεύεις.

Κι όμως είναι αλήθεια. Ναι είναι αλήθεια.

Το αντικείμενο του πιο αγνού σου πόθου είναι εκεί. Σε θέλει. Σε περιμένει με τα πόδια μισάνοιχτα.

Πόσες φορές δε φαντάστηκες τούτη τη στιγμή. Πόσες ώρες δε ξοδεψες σκαρώνοντας ρομαντικά δίστιχα για να τις αφιερώσεις. Πόσες φορές δεν έλπισες στο μισοσκόταδο να ανταποκριθεί στον έρωτα σου.

Τη φλέρταρες και σου χαμογελούσε. Σου χαμογελούσε και παραδινόσουν δίχως δεύτερη σκέψη στην αθωότητα της. Στο αγγελικό της πρόσωπο.

Ύμνους ολάκερους θα μπορούσες να τις απαγγείλεις για αυτή της την αθώοτητα.

Θα είσαι τρυφερός μαζί της, απαλός.

Με τα πόδια μισάνοιχτα, σε περιμένει.

Κάθε χάδι σου θα είναι ένα ποίημα Ένα ποίημα αφιερωμένο στην αθωότητα της.

«Για σένα θα μπορούσα να φάω όλα τα μήλα του παραδείσου».

Της ξαναλές και αυτή τη φορά ανοίγει το μικρό της στόμα και σου απαντάει.

«Βάλτον μου και μίλα μου βρώμικα».


http://stonpyrgo.blogspot.com