Νoμίζω πως θέλω να μιλήσω μα αέρας ασχημάτιστος μπουκώνει το στεγνό στόμα χώμα πίσω απ΄τα δόντια τα σφιγμένα αίμα σαν να μην έμαθα σαν να ξέχασα έχασα να μιλώ όχι δε θέλω να μιλώ θέλω να σκέφτομαι τα σκέφτηκα όλα δεν είναι αυτό ξέρω τι είναι θέλω να βγάλω κάτι από μέσα μου όλο το μέσα μου και να στο δώσω υπό συνθήκες εκκωφαντικής σιωπής και χωρίς στάλα λογικής ένα σεντόνι απλώνεται καρφώνεται στο μυαλό μου η ψυχή μου το σώμα μου αδυνατώ να εκφραστώ παγώνω οπισθοδρομώ κλείνομαι απουσιάζω πρώτα από μένα και ίσως κι από σένα ήθελα να δακρύσω κι έκλαψα για μια στιγμή σαν ουρλιαχτό βουβό και ανακυκλωμένο και χωρίς να είμαι σίγουρos για ποιον ακριβώς κλαίω για ποιον λόγο ακριβώς και για ποιον σκοπό και να μιλήσω ήθελα μα μιλιά δεν έχω άλλη ούτε ξέρω ούτε θέλω ούτε έχω ούτε επιτρέπεται κάτι να πω. Θα σωθούμε. Δεν φοβάμαι. Όλα καλά. Ευχαριστώ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου