Ανάσταση

Ποιος πήρε την ανάσα μου ?
Τα μάτια μου απ’ το βλέμμα ?
Και πάγωσε το σώμα μου
Σταμάτησε το αίμα

Ποιος πήρε τα άνθη απ’ το κλαδί
της άνοιξης τα δώρα
Και ζουν οι κάμποι και οι αγροί
ξανά πια το χειμώνα ?

Ποιος ζήλεψε την ομορφιά
τον ήλιο το φεγγάρι
και χώρισε την αδελφή τη νια
απ’ το παλικάρι ?

Ποιος σκέφτηκε απ’ την Παναγιά
το γιό της να στερήσει
Και ταραχτήκαν τα βουνά
και δάκρυσε η φύση

Ποιος τόλμησε στην άνοιξη μαύρο να βάλει χρώμα
Και δεν λαλούνε τα πουλιά, μον’ κείτονται στο χώμα ?

Εχθές είδα στον ύπνο μου τ' όμορφο παλικάρι
Χαμογελούσε έλαμπε σαν ήλιος σαν φεγγάρι

Χαίρεστε μού’ πε κι έφυγε πάλι θ ανταμωθούμε
Στου παραδείσου τις γωνιές αιώνια θα ζούμε

Και σαν τις νύχτες θα ζητάς τον πόνο σου να σβήσεις
Κοίτα ψηλά στον ουρανό μήπως και μ αντικρίσεις

Κάποιο απ’ τ’ αστέρια τα πολλά Θα σε κοιτά μ αγάπη
Θα είναι η δικιά μου η ψυχή θα είν’ το δικό σου δάκρυ

Και να θυμάσαι πάντοτε στου πόνου την κατάσταση
Πάντα μετά απ’ τη σταύρωση περίμενε ανάσταση

wwwiansss