Ανεξάρτητα από το τι αντικειμενική γνώμη ή προκατάληψη μπορεί να έχει κανείς απέναντι στην Αμερική - μια χώρα όπου η φιλοπατρία θεωρείται αρετή ενώ στην ψευτοπροοδευτική Ελληνική κοινωνία θεωρείται ρετσινιά - ανεξάρτητα από το αν καταδικάζει εν όλω ή εν μέρει την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης, ανεξάρτητα από το τι μένεα πνέει εναντίον του καπιταλισμού, εάν παρακολούθησε και πρόσεξε την ομιλία του νέου πλανητάρχη στην τελετή της ορκωμοσίας του, στις 20 Ιανουαρίου του 2009, δε μπορεί παρά να ομολογήσει ότι ο Barack Obama είναι αδιαμφισβήτητα ένα φαινόμενο ηγέτη! Όταν ο Barack Obama χαμογελάει, είναι σα να βλέπεις τον ήλιο ν’ ανατέλλει!Χαρισματικός, με πρόσωπο εφήβου, τέλεια άρθρωση και φωνή ανδροπρεπέστατη, με απαράμιλλη ρητορική δεινότητα που δε χρειάζεται σημειώσεις, με απόλυτα συγκροτημένη σκέψη, με σοβαρότητα και παντελή έλλειψη λαϊκισμού, με σεβασμό προς τον απερχόμενο πρόεδρο Bush – τον οποίο κατευόδωσε μέχρι το ελικόπτερο, δίνοντας μαθήματα πολιτικού πολιτισμού - και ευγνωμοσύνη προς τις υπηρεσίες που προσέφερε στη χώρα, και με θεϊκό χρίσμα ηγέτη, ο Barack Obama καθήλωσε και σαγήνεψε εκατομμύρια τηλεθεατών σε ολόκληρο τον πλανήτη, και ενέπνευσε σε όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, όπου γης, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Δε χρειάστηκε να κατηγορήσει κανένα για να επιβεβαιώσει τη δική του θέση. Δε χρειάστηκε να ρίξει τις ευθύνες για την καμένη γη στον απελθόντα πρόεδρο. Η ευθύνη ήταν συλλογική! Κάνοντας τη σύγκριση, ω, πόσο ντράπηκα για τους μικρόψυχους δικούς μας “προοδευτικούς” και αλαζόνες πολιτικούς, τα δημαγωγικά τους συνθήματα, και τη γεμάτη μίσος διχαστική ψευτορητορική από τις σημειώσεις τους!
Προσωπικά εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα με τη στεντόρεια φωνή του Barack Obama και την ανεπανάληπτη ομιλία του, που θυμίζει προφητικό λόγο. Σε μια κρίσιμη για την Αμερική και την ανθρωπότητα συγκυρία, το Σύμπαν συνωμότησε ώστε στο τιμόνι της Αμερικής και, είτε το θέλουμε είτε όχι, στο τιμόνι της ανθρωπότητας ως πλανητάρχης, να βρεθεί ένας αυτοδημιούργητος νέος άνθρωπος ταπεινής καταγωγής, με αρχές και όραμα, με ατσάλινη θέληση να γράψει καλύτερη ιστορία όχι μόνο για την Αμερική αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Μακάρι ο Θεός να τον προστατεύει και να του δίνει σοφία και υγεία για να πραγματοποιήσει το όραμά του.
Στη συνέχεια παραθέτω ολόκληρη την ομιλία του Barack Obama, επειδή πιστεύω ότι περιέχει πλείστα όσα χρήσιμα μηνύματα τόσο για τον Ελληνικό λαό όσο και για τους μικρόψυχους και χωρίς όραμα πολιτικούς μας. Θα ήταν ευχής έργο ο κλασσικός τούτος πολιτικός λόγος να γινόταν αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης στα Πανεπιστήμια και στα σχολεία της χώρας μας. Είναι μια ενωτική ομιλία-πιλότος, που αγκαλιάζει το συναίσθημα, αφυπνίζει το πνεύμα, σφυρηλατεί τη θέληση, και δίνει όραμα σε ηγέτες και λαούς.
Είναι, δυστυχώς, ηλίου φαεινότερο ότι εμείς οι Νεοέλληνες σα λαός έχουμε χάσει και τ’ αυγά και τα καλάθια και παραπαίουμε σαν τοξικομανείς, αγόμενοι και φερόμενοι από μίσος αντί για αγάπη, από φόβο αντί για ελπίδα, από μεμψιμοιρία αντί για αισιοδοξία, από φιλαυτία αντί για φιλοπατρία, χλευάζοντας κυνικά κάθε συνετή φωνή που θα ζητήσει αυτοκριτική και θα υποδείξει τον ανηφορικό δρόμο προς τη συλλογική προκοπή και ευημερία.
Για να μην πολυλογώ, ας αφήσουμε τον Barack Obama να μιλήσει στις καρδιές μας, θεωρώντας ότι ο λόγος του απευθύνεται σε κάθε έναν από εμάς προσωπικά. Ας αντικαταστήσουμε τη λέξη ‘Αμερική’ με τη λέξη ‘Ελλάδα’, κι ας συλλογιστούμε, κάνοντας την αυτοκριτική μας σαν άτομα και σα λαός. Άλλωστε, θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για ν’ αναλύσει κανείς όλα τα υπέροχα μηνύματα που εμπεριέχει η προφητική ομιλία του χαρισματικού νέου Πλανητάρχη:
«Συμπολίτες μου,...
Στέκομαι σήμερα εδώ νιώθοντας ταπείνωση από το έργο που βρίσκεται μπροστά μας, ευγνώμων για την εμπιστοσύνη που μου έχετε δείξει, έχοντας επίγνωση των θυσιών που έχουν γίνει από τους προγόνους μας. Ευχαριστώ τον Πρόεδρο Bush για την υπηρεσία του στο έθνος μας, καθώς και για τη μεγαλοψυχία και τη συνεργασία που έχει δείξει σε όλη τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου.
Σαράντα-τέσσερις Αμερικανοί έχουν τώρα πάρει τον προεδρικό όρκο. Οι λέξεις (του όρκου) έχουν προφερθεί κατά τη διάρκεια ανοδικών παλιρροιών ευημερίας και ήρεμων υδάτων ειρήνης. Όμως, κάθε τόσο ο όρκος λαμβάνεται ανάμεσα σε πυκνά σύννεφα και μαινόμενες καταιγίδες. Σ’ αυτές τις στιγμές, η Αμερική έχει συνεχίσει όχι απλά χάρη στην ικανότητα και το όραμα εκείνων που βρίσκονταν σε υψηλές θέσεις, αλλά επειδή Εμείς ο Λαός έχουμε μείνει πιστοί στα ιδανικά των πατέρων μας, και αληθινοί στα ιδρυτικά έγγραφα.Έτσι έχει γίνει. Έτσι πρέπει να γίνει και με αυτή τη γενιά των Αμερικανών.
Το ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας κρίσης είναι τώρα καλά κατανοητό. Το έθνος μας είναι σε πόλεμο, εναντίον ενός εκτεταμένου δικτύου βίας και μίσους. Η οικονομία μας είναι άσχημα αδυνατισμένη, μια συνέπεια πλεονεξίας και ανευθυνότητας εκ μέρους κάποιων, αλλά επίσης (εξ αιτίας) της συλλογικής μας αποτυχίας να πάρουμε σκληρές αποφάσεις και να προετοιμάσουμε το έθνος μας για τη νέα εποχή. Κατοικίες έχουν χαθεί· εργασίες έχουν εξαφανιστεί· επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Η φροντίδα της υγείας μας είναι πανάκριβη· τα σχολεία μας προδίδουν πολλούς· και η κάθε μέρα αποδεικνύει περαιτέρω ότι οι τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιούμε την ενέργεια ενδυναμώνει τους αντιπάλους μας και απειλεί τον πλανήτη. Αυτές είναι οι ενδείξεις κρίσης, που επιβεβαιώνονται με αριθμούς και στατιστικές. Λιγότερο μετρήσιμη μα όχι λιγότερο σοβαρή είναι μια εξάντληση εμπιστοσύνης σε όλη τη χώρα μας – ένας επίμονος φόβος ότι η παρακμή της Αμερικής είναι αναπόφευκτη, κι ότι η επόμενη γενιά πρέπει να χαμηλώσει τις βλέψεις της.
Σήμερα σας λέω ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι πραγματικές. Είναι σοβαρές και είναι πολλές. Δεν θα αντιμετωπιστούν εύκολα ούτε σε μικρό χρονικό διάστημα. Αλλά γνώρισε αυτό Αμερική – θα αντιμετωπιστούν.
Αυτή την ημέρα συγκεντρωνόμαστε διότι έχουμε επιλέξει ελπίδα αντί για φόβο, ενότητα σκοπού αντί για διαμάχη και διάσταση. Σήμερα ερχόμαστε να διακηρύξουμε ένα τέλος στα ασήμαντα παράπονα και στις ψεύτικες υποσχέσεις, στις αλληλοκατηγορίες και στα ξεθωριασμένα δόγματα, τα οποία για πάρα πολύ καιρό έχουν πνίξει το πολιτικό μας σύστημα. Παραμένουμε ένα νέο έθνος, αλλά με τα λόγια των Γραφών, ήλθε η ώρα ν’ αφήσουμε στην άκρη παιδαριώδη πράγματα. Η ώρα έχει έλθει να επαναβεβαιώσουμε το ανθεκτικό μας πνεύμα· να επιλέξουμε την καλύτερή μας ιστορία· να μεταφέρουμε αυτό το πολύτιμο δώρο, αυτή την ευγενή ιδέα, που έχει μεταβιβαστεί από γενεά σε γενεά, τη Θεόδοτη υπόσχεση ότι όλοι είναι ίσοι, όλοι είναι ελεύθεροι, και όλοι αξίζουν μια ευκαιρία για να επιδιώξουν το πλήρες μέτρο της ευτυχίας τους.
Επαναβεβαιώνοντας το μεγαλείο του έθνους μας, κατανοούμε ότι το μεγαλείο δεν είναι ποτέ κάτι που δίνεται. Πρέπει να κερδηθεί. Το ταξίδι μας δεν υπήρξε ποτέ ταξίδι συντομότερων διαδρομών ή συμβιβασμών για το λιγότερο. Δεν υπήρξε ποτέ το μονοπάτι για τους λιπόψυχους – για εκείνους που προτιμούν την τεμπελιά αντί για την εργασία, ή επιζητούν μόνο τις απολαύσεις του πλούτου και της φήμης. Μάλλον, ήταν αυτοί που αναλαμβάνουν ρίσκο, οι δραστήριοι, οι δημιουργοί πραγμάτων – μερικοί αναγνωρίσιμοι αλλά πιο συχνά άνδρες και γυναίκες αφανείς στην εργασία τους, οι οποίοι μας έχουν σηκώσει στο μακρύ, τραχύ μονοπάτι προς την ευημερία και την ελευθερία.
Για μας, μάζεψαν τα λίγα κοσμικά υπάρχοντά τους και ταξίδεψαν πέρα από τους ωκεανούς αναζητώντας μια καινούργια ζωή. Για μας, μόχθησαν στα εργοστάσια και εγκαταστάθηκαν στη Δύση· υπέμειναν τη βάσανο του μαστιγίου και όργωσαν το σκληρό έδαφος. Για μας, πολέμησαν και πέθαναν, σε μέρη όπως το Concord (Μασαχουσέτη) και το Gettysburg (Πενσυλβάνια)· η Νορμανδία και το Khe Sahn (Βιετνάμ).
Ξανά και ξανά, αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες πάλεψαν και στερήθηκαν και δούλεψαν μέχρι που τα χέρια τους γδάρθηκαν για να μπορούμε να ζήσουμε καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική μεγαλύτερη από το άθροισμα των ατομικών μας φιλοδοξιών· Μεγαλύτερη από όλες τις διαφορές καταγωγής ή πλούτου ή κλίκας.
Αυτό είναι το ταξίδι που συνεχίζουμε σήμερα. Παραμένουμε το πιο εύπορο και ισχυρό έθνος στη Γη. Οι εργαζόμενοί μας δεν είναι λιγότερο παραγωγικοί απ’ ό,τι ήταν όταν άρχισε αυτή η κρίση. Οι διάνοιές μας δεν είναι λιγότερο εφευρετικές, τα προϊόντα μας και οι υπηρεσίες όχι λιγότερο αναγκαία απ’ ό,τι ήταν την περασμένη εβδομάδα, ή τον περασμένο μήνα ή τον περασμένο χρόνο. Η ικανότητά μας παραμένει αμείωτη. Αλλά ο καιρός για να υπερασπιζόμαστε στενά ενδιαφέροντα και να αναβάλλουμε δυσάρεστες αποφάσεις – αυτός ο καιρός έχει σίγουρα περάσει. Αρχίζοντας από σήμερα, πρέπει να σηκώσουμε τον εαυτό μας, να τον ξεσκονίσουμε, και να ξαναρχίσουμε τη δουλειά της επαναδημιουργίας της Αμερικής.
Διότι οπουδήποτε κι αν κοιτάξουμε, υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει. Η κατάσταση της οικονομίας μας καλεί για δράση, τολμηρή και γρήγορη, και θα δράσουμε – όχι μόνο για να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας, αλλά για να θέσουμε ένα καινούργιο θεμέλιο για ανάπτυξη. Θα χτίσουμε τους δρόμους και τις γέφυρες, τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας και τις ψηφιακές γραμμές που τροφοδοτούν το εμπόριό μας και μας συνδέουν. Θα επαναφέρουμε την επιστήμη στη σωστή της θέση, και θα χρησιμοποιήσουμε τα θαύματα της τεχνολογίας για ν’ ανεβάσουμε την ποιότητα της υγειονομικής περίθαλψης και να χαμηλώσουμε το κόστος της. Θα ζέψουμε τον ήλιο και τους ανέμους και το έδαφος για να τροφοδοτήσουμε τ’ αυτοκίνητά μας και να λειτουργήσουμε τα εργοστάσιά μας. Και θα μεταμορφώσουμε τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμια ώστε να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της νέας εποχής. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε. Και όλα αυτά θα τα κάνουμε.
Τώρα, υπάρχουν κάποιοι που αμφισβητούν την κλίμακα των φιλοδοξιών μας – που εισηγούνται ότι το σύστημά μας δεν μπορεί να ανεχθεί πάρα πολλά μεγάλα σχέδια. Οι μνήμες τους είναι κοντές. Διότι έχουν ξεχάσει τι έχει ήδη κάνει αυτή η χώρα · τι μπορούν να πετύχουν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες όταν η φαντασία τους ενώνεται σ’ ένα κοινό σκοπό, και στην αναγκαιότητα του θάρρους.
Αυτό που οι κυνικοί αδυνατούν να κατανοήσουν είναι ότι το έδαφος έχει μετακινηθεί κάτω από τα πόδια τους – ότι τα μπαγιάτικα πολιτικά επιχειρήματα που μας έχουν καταναλώσει για τόσο καιρό δεν ισχύουν πλέον. Το ερώτημα που θέτουμε σήμερα δεν είναι εάν η κυβέρνησή μας είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή αλλά εάν αποδίδει– εάν βοηθάει τις οικογένειες να βρουν εργασίες με ικανοποιητικό μισθό, περίθαλψη οικονομικά προσιτή, συνταξιοδότηση αξιοπρεπή. Εκεί όπου η απάντηση είναι ‘Ναι’, έχουμε την πρόθεση να προχωρήσουμε μπροστά. Εκεί όπου η απάντηση είναι ‘Όχι’, τα προγράμματα θα σταματήσουν. Και εκείνοι από μας που διαχειρίζονται τα χρήματα του κοινού θα είναι υπόλογοι – να ξοδεύουν με σοφία, να αναμορφώσουν παλιές συνήθειες, και να διεξάγουν τις επιχειρήσεις μας στο φως της ημέρας (με διαφάνεια) – διότι μόνο τότε μπορούμε ν’ αποκαταστήσουμε τη ζωτική εμπιστοσύνη μεταξύ ενός λαού και της κυβέρνησής του.
Ούτε τίθεται μπροστά μας το ερώτημα εάν η αγορά είναι μια δύναμη για το καλό ή για το κακό. Η δύναμή της να δημιουργήσει πλούτο και να προάγει ελευθερία είναι απαράμιλλη, αλλά αυτή η κρίση μας έχει υπενθυμίσει ότι χωρίς ένα άγρυπνο μάτι η αγορά μπορεί να στροβιλιστεί εκτός ελέγχου – κι ότι ένα έθνος δε μπορεί να ευημερεί επί μακρόν όταν ευνοεί μόνο τους εύπορους. Η επιτυχία της οικονομίας μας πάντοτε εξαρτάτο όχι μόνο από το μέγεθος του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, αλλά από την ευρύτητα της ευημερίας μας· από την ικανότητά μας να προσφέρουμε ευκαιρία σε κάθε πρόθυμη καρδιά – όχι από φιλανθρωπία, αλλά διότι αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς το κοινό μας καλό.
Όσο για την κοινή μας άμυνα, απορρίπτουμε ως λανθασμένη την επιλογή μεταξύ της ασφάλειάς μας και των ιδανικών μας. Οι Ιδρυτές Πατέρες μας, που αντιμετώπισαν κινδύνους που εμείς δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε, κατάρτισαν έναν καταστατικό χάρτη για να επιβεβαιώσουν την κυριαρχία του νόμου και τα δικαιώματα του ανθρώπου, έναν χάρτη που επεκτάθηκε με το αίμα γενεών. Αυτά τα ιδανικά ακόμη φωτίζουν τον κόσμο, και δεν θα τ’ απαρνηθούμε για χάρη της σκοπιμότητας. Κι έτσι, σε όλους τους άλλους λαούς και κυβερνήσεις που μας παρακολουθούν σήμερα, από τις πιο επιβλητικές πρωτεύουσες έως το μικρό χωριό όπου ο πατέρας μου γεννήθηκε: γνωρίστε ότι η Αμερική είναι φίλη σε κάθε έθνος και κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί που ζητά ένα μέλλον ειρήνης και αξιοπρέπειας, κι ότι είμαστε έτοιμοι να ηγηθούμε για μια ακόμη φορά.
Θυμηθείτε ότι προηγούμενες γενιές νίκησαν το φασισμό και τον κομμουνισμό όχι απλά με πυραύλους και τανκς, αλλά με στέρεες συμμαχίες και ανθεκτικές πεποιθήσεις. Κατανόησαν ότι μόνη η δύναμή μας δεν μπορεί να μας προστατέψει, ούτε μας δίνει το δικαίωμα να ενεργούμε όπως επιθυμούμε. Αντίθετα, γνώριζαν ότι η δύναμή μας μεγαλώνει μέσα από τη συνετή χρήση της· η ασφάλειά μας πηγάζει από το δίκιο του στόχου μας, τη δύναμη του παραδείγματός μας, τις μετριοπαθείς ποιότητες της ταπεινότητας και αυτοσυγκράτησης.
Είμαστε οι φύλακες αυτής της κληρονομιάς. Οδηγούμενοι από αυτές τις αρχές για μια ακόμη φορά, μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε εκείνες τις καινούργιες απειλές που απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια – ακόμη μεγαλύτερη συνεργασία και κατανόηση ανάμεσα στα έθνη. Θ’ αρχίσουμε με υπευθυνότητα ν’ αφήσουμε το Ιράκ στο λαό του, και θα σφυρηλατήσουμε μια σκληρά-κερδισμένη ειρήνη στο Αφγανιστάν. Με παλιούς φίλους και πρώην εχθρούς, θα δουλέψουμε ακαταπόνητα για να μειώσουμε την πυρηνική απειλή, και να αποτρέψουμε το φάσμα ενός θερμαινόμενου πλανήτη. Δεν θα απολογηθούμε για τον τρόπο ζωής μας, ούτε θα διστάσουμε στην υπεράσπισή του, και γι’ αυτούς που επιζητούν να προχωρήσουν τα σχέδιά τους με την πρόκληση τρόμου και τη σφαγή αθώων, σας λέμε τώρα ότι το πνεύμα μας είναι ισχυρότερο και δεν μπορεί να καμφθεί· δεν μπορείτε να μας ξεπεράσετε, και θα σας νικήσουμε.
Διότι γνωρίζουμε ότι το συνονθύλευμα της κληρονομιάς μας είναι δύναμη κι όχι αδυναμία. Είμαστε ένα έθνος Χριστιανών και Μουσουλμάνων, Εβραίων και Ινδουιστών – και μη-πιστών. Έχουμε διαμορφωθεί από κάθε γλώσσα και κουλτούρα, που έχει συρθεί από κάθε γωνιά τούτης της Γης· και επειδή γευθήκαμε το πικρό ποτήρι του εμφύλιου πολέμου και διαχωρισμού, και βγήκαμε από αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο δυνατότεροι και περισσότερο ενωμένοι, δεν μπορούμε παρά να πιστεύουμε ότι οι παλιές έχθρες κάποια μέρα θα περάσουν· ότι οι (διαχωριστικές) γραμμές της φυλής θα διαλυθούν σύντομα· ότι ο κόσμος θα μεγαλώσει μικρότερος, η κοινή ανθρώπινη ιδιότητα θ’ αποκαλύψει τον εαυτό της· και ότι η Αμερική θα παίξει το ρόλο της για να εισαγάγει μια καινούργια εποχή ειρήνης.
Στον Μουσουλμανικό κόσμο, ζητούμε ένα νέο δρόμο προς τα εμπρός, βασισμένο σε αμοιβαίο συμφέρον και αμοιβαίο σεβασμό. Σ’ εκείνους τους ηγέτες γύρω στον πλανήτη που επιδιώκουν να σπείρουν διαμάχη, ή να κατηγορήσουν τη Δύση για τα προβλήματα της κοινωνίας τους – γνωρίστε ότι ο λαός σας θα σας κρίνει από το τι μπορείτε να χτίσετε, κι όχι από αυτά που καταστρέφετε. Σ’ αυτούς που γαντζώνονται στην εξουσία με διαφθορά και απάτη και τη φίμωση της διαφωνίας, γνωρίστε ότι είστε στη λάθος πλευρά της ιστορίας· αλλά κι ότι θα απλώσουμε το χέρι εάν είστε διατεθειμένοι να ξεσφίξετε τη γροθιά σας.
Στο λαό των φτωχών εθνών, υποσχόμαστε να εργαστούμε στο πλάι σας για να κάνουμε τ’ αγροκτήματά σας να ευδοκιμήσουν και ν’ αναβλύσει καθαρό νερό· για να τραφούν πεινασμένα σώματα και να ταϊστούν πεινασμένα μυαλά. Και σ’ εκείνα τα έθνη σαν το δικό μας που απολαμβάνουν σχετική αφθονία, λέμε ότι δεν έχουμε πια τη δυνατότητα ν’ αδιαφορούμε για τα βάσανα έξω από τα σύνορά μας· ούτε μπορούμε να καταναλώνουμε τους πόρους του κόσμου χωρίς ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα. Διότι ο κόσμος έχει αλλάξει, και πρέπει ν’ αλλάξουμε με αυτόν.
Καθώς ατενίζουμε το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας, θυμόμαστε με ταπεινή ευγνωμοσύνη εκείνους τους γενναίους Αμερικανούς που, αυτήν ακριβώς την ώρα, περιπολούν σε απόμακρες ερήμους και μακρινά βουνά. Έχουν κάτι να μας πουν σήμερα, ακριβώς όπως οι πεσόντες ήρωες που κείτονται στο Arlington ψιθυρίζουν δια μέσου των αιώνων. Τους τιμούμε όχι μόνο διότι είναι φύλακες της ελευθερίας μας, αλλά διότι ενσαρκώνουν το πνεύμα υπηρεσίας· την προθυμία να βρουν νόημα σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς των. Και ναι, αυτή τη στιγμή – μια στιγμή που θα προσδιορίσει μια γενιά – είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα που πρέπει να κατοικήσει μέσα σε όλους μας.
Διότι όσο πολλά μια κυβέρνηση κι αν κάνει και πρέπει να κάνει, στο τέλος είναι η πίστη και η αποφασιστικότητα του Αμερικάνικου λαού πάνω στην οποία τούτο το έθνος βασίζεται. Είναι η καλοσύνη να καλέσει μέσα τον ξένο όταν τα αναχώματα σπάζουν, η ανιδιοτέλεια των εργαζόμενων που θα προτιμούσαν να κόψουν το ωράριό τους παρά να δουν ένα φίλο να χάνει τη δουλειά του, που θα μας βγάλει από τις πιο σκοτεινές μας ώρες. Είναι το κουράγιο του πυροσβέστη να ορμήσει σ’ ένα κλιμακοστάσιο γεμάτο με καπνό, αλλά επίσης και η προθυμία ενός γονιού να αναθρέψει ένα παιδί, που τελικά αποφασίζει για την τύχη μας.
Οι προκλήσεις μας μπορεί να είναι καινούργιες. Τα εργαλεία με τα οποία τις αντιμετωπίζουμε μπορεί να είναι καινούργια. Αλλά εκείνες οι αξίες από τις οποίες εξαρτάται η επιτυχία μας – σκληρή δουλειά και εντιμότητα, κουράγιο και σωστή συμπεριφορά, ανοχή και ζέση στην αναζήτηση, αφοσίωση και πατριωτισμός – αυτά τα πράγματα είναι παλιά. Αυτά τα πράγματα είναι αληθινά. Υπήρξαν η ήσυχη δύναμη της προόδου δια μέσου της ιστορίας μας. Εκείνο που επιβάλλεται είναι να επιστρέψουμε σ’ αυτές τις αλήθειες. Εκείνο που απαιτείται από εμάς τώρα είναι μια νέα εποχή ευθύνης – μια αναγνώριση, εκ μέρους του κάθε Αμερικανού, ότι έχουμε καθήκοντα στον εαυτό μας, στο έθνος μας, και στον κόσμο, καθήκοντα που δεν αποδεχόμαστε μικρόψυχα αλλά μάλλον αρπάζουμε ευχαρίστως, σταθεροί στη γνώση ότι δεν υπάρχει τίποτα που να ικανοποιεί το πνεύμα περισσότερο, που να προσδιορίζει τόσο το χαρακτήρα μας, από το να τα δίνουμε όλα σε μια δύσκολη αποστολή.
Αυτή είναι η τιμή και η υπόσχεση του να είναι κανείς πολίτης. Αυτή είναι η πηγή της εμπιστοσύνης μας – η γνώση ότι ο Θεός μας καλεί να διαμορφώσουμε ένα αβέβαιο πεπρωμένο.
Αυτό είναι το νόημα της ελευθερίας μας και του πιστεύω μας – γιατί άνδρες και γυναίκες και παιδιά κάθε φυλής και κάθε πίστης μπορούν να ενωθούν γιορτάζοντας σε όλη την έκταση αυτού του μεγαλοπρεπούς χώρου, και γιατί ένας άνδρας του οποίου ο πατέρας λιγότερο από 60 χρόνια πριν ίσως να μην είχε σερβιριστεί σ’ ένα τοπικό εστιατόριο μπορεί τώρα να στέκεται μπροστά σας για να πάρει τον πιο ιερό όρκο.
Γι’ αυτό, ελάτε να σημαδέψουμε αυτή την ημέρα ενθυμούμενοι ποιοι είμαστε και πόσο μακριά έχουμε ταξιδέψει: Κατά το έτος της γέννησης της Αμερικής, στους πιο κρύους μήνες, μια μικρή ομάδα πατριωτών συνωστισμένοι γύρω από μισοσβησμένες φωτιές στις ακτές ενός παγωμένου ποταμού. Η πρωτεύουσα ήταν εγκαταλειμμένη. Ο εχθρός προχωρούσε. Το χιόνι ήταν κηλιδωμένο με αίμα. Εκείνη τη στιγμή όταν η έκβαση της επανάστασής μας ήταν πολύ αμφίβολη, ο πατέρας του έθνους μας διέταξε να διαβαστούν αυτά τα λόγια στο λαό: “Ας ειπωθεί στον κόσμο του μέλλοντος… ότι στην καρδιά του χειμώνα, όταν τίποτα άλλο από την ελπίδα και την αρετή δεν θα μπορούσε να επιβιώσει… ότι η πόλη και η χώρα, συνεγερμένη από τον κοινό κίνδυνο, ξεσηκώθηκε για να τον αντιμετωπίσει.”
Αμερική! Ατενίζοντας τους κοινούς μας κινδύνους, αυτόν τον χειμώνα της δοκιμασίας, ας θυμηθούμε αυτά τα αθάνατα λόγια. Με ελπίδα και αρετή, ελάτε ν’ αντιμετωπίσουμε γενναία για μια ακόμη φορά τα παγωμένα ρεύματα, και ν’ αντέξουμε τις καταιγίδες που θα έλθουν. Ας ειπωθεί από τα παιδιά των παιδιών μας ότι όταν δοκιμαζόμασταν αρνηθήκαμε ν’ αφήσουμε αυτό το ταξίδι να τελειώσει, ότι δεν στραφήκαμε πίσω ούτε κλονιστήκαμε· και με τα μάτια στραμμένα στον ορίζοντα και τη χάρη του Θεού πάνω μας, μεταφέραμε μπροστά αυτό το μεγάλο δώρο της ελευθερίας και το αποστείλαμε με ασφάλεια στις μελλοντικές γενεές.»
seferou
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου