Μπλακι -μια πραγματική ιστορία αγάπης..

Την ιστορια του Μπλακι, του γατουλη που παρουσίασε καποια εγκεφαλοπάθεια, την είχα διαβάσει πιο παλιά. Το αφεντικο του, αν μπορείς να πεις για μια γάτα οτι έχει αφεντικό δηλαδή, ένας άνθρωπος που δεν ήταν αυτό που λέμε ζωόφιλος, μα παραδόθηκε άνευ όρων στη γατίσια ματιά του Μπλάκι, έκανε ότι μπορούσε για να τον σώσει. Και μια και μιλάμε για την Αυστραλια, μιλάμε για μια πορεία του Μπλάκι απο τον συνοικιακό κτηνίατρο, στους κορυφαίους της χώρας, και απο κει στην πιο εξελιγμένη κτηνιατρική κλινική της.. Όταν διαβάζεις την ιστορια του Μπλάκι, ακόμα κι αν δεν είσαι ζωόφιλος, χαμογελάς. Χαμογελάς με τον τρόπο που εισέβαλλε στη ζωή του Downes, γιατι ειναι αληθινή ιστορία, με τον τρόπο που τον κατέκτησε, με το δέος που νιώθει ο άνθρωπος μπροστά στην αμέριστη αγάπη που του προσφέρει ένα γατί, και που δεν ξέρει πως να τη χειριστεί. Όσο προχωράει η ιστορία νιώθεις αγωνία. Αγωνία για την ασθένεια, για την εξέλιξή της, για την ευθύνη του να πρέπει να αποφασίσεις για μια ζωή που εξαρτάται ολοκληρωτικά απο σένα. Ο Downes έκανε το καλύτερο δυνατό για το Μπλάκι. Το καλύτερο ανθρωπίνως δυνατόν... Και κει, κάπου μετά τη μέση του βιβλίου, αρχίζεις να νιώθεις την πικρή γευση, αυτή που το "αφεντικό" του Μπλακι δεν ήθελε να παραδεχτεί, κι όταν τελικά η μάχη χάνεται το βλέπεις και λίγο σα λύτρωση.. Λιγο.. "Ο θάνατος τον είχε νικήσει κι ο Μπλάκι, που είχε παλέψει τόσο σκληρά, δεν ήταν απλώς χωρίς ζωή. Ήταν και χωρίς αξιοπρέπεια. Ούτε ίχνος απο το υπέροχο τρίχωμά του και τους δυνατούς μύες της νεότητάς του. Ήταν άκαμπτος, ταλαιπωρημένος και ξυρισμένος. Ένα άσχημο απομεινάρι..... Βγάλαμε τα μαξιλαράκια απο τη πρίζα, διπλώσαμε τα σεντόνια κι αποσυναρμολογησαμε το καλάθι. Ήμουν σοκαρισμένος και αμήχανος μεταξύ άλλων. Ήθελα να αφαιρέσω όσο πιο γρήγορα γίνονταν όλα αυτά τα σύνεργα που βοηθούσαν το Μπλάκι να επιβιώνει. Να εγκαταλείψω τον τόπο του ατυχήματος. Να αρνηθώ, ίσως, τη συμμετοχή μας...." Η πικρή διαπίστωση πως τελικά τούτος ο αγώνας να κρατηθεί στη ζωή ο Μπλάκι, ήταν ένας αγώνας να ξορκίσει τον πόνο που θα προκαλούσε η απώλειά του. Πως τελικά ήταν ένας εγωιστικός αγώνας χαμένος απο την αρχή. Γιατι ο Μπλάκι είχε απο καιρό φύγει. Απο τότε που έχασε τη λάμψη των ματιών του και το γυαλιστερό του τρίχωμα.. Μα είμαστε άνθρωποι, και πάντα πιστεύουμε πως όλα μπορούμε να τα ορίζουμε στη φύση.. Ο Μπλάκι ειναι ένα υπέροχο βιβλίο. Κάποτε με έκανε να κλάψω. Ακόμα με κάνει. Και σήμερα, αποχαιρετώντας τον Εκτορα πάνω στο κτηνιατρικό τραπέζι, ήτανε το βιβλίο που διάλεξα να αγκαλιάσω και να κουλουριαστώ μαζί του στον καναπέ.. Ίσως για ναχω μια δικαιολογία για τα δάκρυά μου. Ή ισως για να νιώσω πως κάναμε το ελάχιστο που μπορούσαμε για τα εννιά χρόνια που μας χάρισε... Την ανακούφιση, να κοιμηθεί με αγαπημένα προσωπα γύρω του, κι ένα ξύσιμο στα μεγάλα ελαφίσια του αυτιά...

Τρελλή είμαι ότι θέλω λέω!

tistrellis