Ζωγραφιστά χαμόγελα και παγωμένες ερωτήσεις.
Μάσκες που καλύπτουν τις μοχθηρές σας φάτσες.
Οι αγκαλιές σας με καρφιά, ξεσκίζουν την καρδιά μου.
Μην ρωτάτε τίποτα... γιατί δεν σας νοιάζει τίποτα...
Βλέπεις εγώ, μπορώ και βλέπω πίσω από τη σκηνή...
Τη σκηνή που στήνετε στο θέατρο του εαυτού σας..
Ένα σας λέω μόνο...
Όταν το τραύμα μου θα κλείσει,
Όταν η δύναμη μου θα γυρίσει,
Τότε όλοι θα ξαναμπείτε στα κουτιά σας...
Και αυτό είναι κοντά....
μα πολύ κοντά....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου