Να ΄ξέρες πόσο ανάγκη σε ΄χω αυτή τη στιγμή ...
Πόσο ανάγκη έχω να δω έστω τη θολή σκιά του προσώπου σου να καθρεφτίζεται στην λίμνη που σχημάτισαν τα δάκρυα μου .
Πόσο ανάγκη έχω να νιώσω τα φτερά σου να με κλείνουν μέσα τους και τις άκρες των δαχτύλων σου ν΄ αγγίζουν δειλά κάθε ίχνος του κορμιού μου αφήνοντας ΄πάνω τ΄ αποτυπώματά σου ...
Μα μ'έχει βρει ο "θάνατος " .....
Μερικές φορές ο θάνατος είναι όμορφος σαν το φεγγάρι καταμεσίς ενός σκοτεινού και συννεφιασμένου θόλου, ημίγυμνο κι ενοχικό.
Σκέψεις που ταξιδεύουν μέσα από το αίμα, εκεί που οι αισθήσεις παραλύουν την τάξη του νου, και σκορπούν τον φόβο και τις επιθυμίες.
Ένα σεντόνι λευκό η πορεία ως εδώ, και δε φτάνει να σκεπαστώ.
Είναι άξιο απορίας που συνεχίζω να γράφω(γιά σένα πάντα) αφού, ούτε αυτό, μήτε άλλο μπορεί να μου χαρίσει λίγη ζεστασιά, κάποιο νόημα στη ζωή μου.
Μερικές φορές, θέλω τόσο πολύ να αποδράσω, που καταντώ να μη κάνω τίποτα.
Γίνομαι μέρος του κενού, αν το κενό μπορεί να είναι κάτι.
Αδύναμος σα την πέτρα που την βάλανε εκεί, και ύστερα την ξεχάσανε.
Κι αυτό είναι όλο...
Είναι ωραίος θάνατος ο δικός μου, όταν όλα τριγύρω γκρεμίζονται...
Είναι ωραία να ακούς λόγια ενός νεκρού...
Καληνύχτα ......
ΥΓ.
γιά σένα που το ζήτησες....
ξέρεις εσύ.....
μου το αφιερώνω........
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου