Ναι, αυτά λέγαμε! Τρομάρα μας!

Πάει καιρός τώρα που προσπαθούσα να θυμηθώ το πως φανταζόμασταν οτι θα ήταν το 2000, το 2010...

Τι λέγαμε μεταξύ μας, στις παρέες, μόνοι μας, εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του '80, κι αργότερα, το '90, το '95...

Μου ήταν αδύνατο να ξαναδώ την εικόνα που είχαμε, τότε, για το μέλλον...

Επιανα να ρωτούσα φίλους παλιούς και συναδέλφους. Είχαν κι εκείνοι ένα κενό....
"Αλήθεια, τι λέγαμε, τότε;". Καταλήγαμε όμως οτι μάλλον αισιόδοξοι ήμασταν... Αορίστως μεν, πάντως αισιόδοξοι...

Πριν λίγες ημέρες έκανα την ίδια ερώτηση στο Νίκο, φίλο "αρχαίο", από τους ελάχιστους παλιούς που μου έχουν απομείνει. "Θυμάσαι ρε συ Νίκο;". "Θυμάμαι!"

Και όντως θυμόταν!

"Λέγαμε πως μέχρι τότε θα έχουν φύγει οι γέροι που κρατούν "κάτω" το τόπο μας, τις δουλειές, τις ιδέες, τη φαντασία μας... Λέγαμε πως θα έχουμε πια απαλλαγεί από τους Καραμανλήδες, του Παπανδρέου, τους Λαμπράκηδες, του Βαρδινογιάννηδες, τους Λάτσηδες... Πως θα ερχόταν νέο αίμα... φρέσκο... νέα μυαλά... με νέες ιδέες και νοοτροπίες... Και πως έτσι θα ήταν καλύτερα τα πράγματα... Ολα θα άλλαζαν!"

Ναι, αυτά λέγαμε! Τρομάρα μας!

Και ήλθαν οι καινούργιοι, το "νέο αίμα" και είναι τρισχειρότεροι...

Και έμειναν ΚΑΙ οι παλιοί...

Και γίναν ένα πράγμα παλιοί και νέοι.

Ενας πολτός εξουσίας.

Που μας οδηγούν στο χάος. Στο απόλυτο χάος.

Αυτή την κόλαση που ζούμε, δεν την φανταζόμασταν πάντως! Με τίποτα! Ούτε το περιμέναμε.

Γι' αυτό και μας συντρίβει!

πηγή