...ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ

Η ζωή μας, είναι ως γνωστόν, γεμάτη αντιφάσεις. Και η πολιτική το ίδιο. Ενώ βρισκόμαστε μόλις στην αρχή του νέου χρόνου, ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να παίξει το τελευταίο του στοίχημα. Ηγούμενος μιας κυβέρνησης, βαριά λαβωμένης, από τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών, προφανώς δεν διαθέτει άλλον πολιτικό χρόνο. Έτσι, ο ανασχηματισμός που είναι δεδομένο ότι έρχεται είναι η επόμενη κίνησή του, μόνον που ούτε ο ίδιος φαίνεται ακόμη να έχει καταλήξει στην «μορφή» και το… εύρος του.
Άλλωστε δεν είναι το μόνο πρόβλημα που καλείται να λύσει, αφού μέσα στους πρώτους μήνες του 2009 έχει να αντιμετωπίσει κρίσιμα ζητήματα, από την αντιμετώπιση των οποίων, μέχρι σ’ έναν βαθμό, θα εξαρτηθεί και η προσωπική του πολιτική πορεία. Αυτά τα δεδομένα, είναι που δικαιώνουν και τον Γιώργο Σουφλιά, που αμέσως μετά το καλοκαίρι, είχε επισημάνει ότι όσα γίνουν μέσα στον χειμώνα θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Και δυστυχώς για τον Κώστα Καραμανλή, έγιναν πολλά. Η απαισιοδοξία που υπάρχει για το μέλλον, κυριαρχεί παντού. Στην οικονομία, η οποία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και προ των πυλών της επιτήρησης, στον οικογενειακό προϋπολογισμό, που με τίποτα δεν είναι δυνατόν να… εκτελεστεί, αφού είναι τραγικά ελλειμματικός. Ακόμη και στη διασκέδαση, όπου ως λαός έχουμε την τάση να «το ρίχνουμε έξω και μετά θα δούμε», υπάρχει πρόβλημα. Οικονομική δυσπραγία και κοινωνική ένταση, είναι κάτι περισσότερο από εμφανή.
Και η κυβέρνηση, αλλού «ταξιδεύει». Η αξιοπιστία των θεσμών, δυστυχώς βρίσκεται στα «τάρταρα», οι Έλληνες πολίτες αμφισβητούν ακόμη την ύπαρξη ελάχιστης ικανότητας διαχείρισης των πραγμάτων, ενώ το πολιτικό μας σύστημα, ευθέως πλέον αμφισβητείται ως προς την αποτελεσματικότητά του. Η κρίση, είναι δεδομένη, αλλά το ερώτημα είναι, τι γίνεται; Ή τι θα γίνει, με την κατάσταση που δεν πάει άλλο;
Δεν θέλουμε να το παγκοσμιοποιήσουμε, αυτή τη στιγμή το φαινόμενο, παρά το γεγονός ότι έτσι είναι. Θέλουμε να προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε για το τι γίνεται στην Ελλάδα, όπου τα πράγματα είναι πιο απαισιόδοξα. Που δεν λύνονται με έναν ανασχηματισμό, ο οποίος έγινε το «ανέκδοτο» των ημερών, αφού η κυβέρνηση, δεν φαίνεται ικανή ακόμη και να «απορροφήσει» το σοκ αυτής της κρίσης.
Γιατί, ένα τέτοιο σοκ, θα έφερνε ρεαλισμό και αυτογνωσία. Θα έφερνε την ισχυρή διάθεση αναζήτησης τρόπων ανασύνταξης, που θα δημιουργούσε προϋποθέσεις εμπιστοσύνης και κατά συνέπεια και αισιοδοξίας.
Η μαγική λέξη είναι η αξιοπιστία και η εκτόνωση. Η καινούργια αρχή, που δεν μπορεί παρά να σημαίνει πολιτική αλλαγή στον τόπο μας. Άλλωστε, αυτός είναι και ο κανόνας της δημοκρατίας. Ό,τι είναι να γίνει, να γίνει μέσα στο 2009, γιατί λίγοι είναι εκείνοι, πλέον, που πιστεύουν, ότι η παρούσα κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει. Έτσι, αυτομάτως, έχουμε το επόμενο ερώτημα. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει; Απάντηση, εύκολη, δεν υπάρχει. Υπάρχει σκεπτικισμός ακόμη και από οπαδούς του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μόνο, που ο προαναφερόμενος ρεαλισμός, αυτή τη χρονική συγκυρία, υπαγορεύει τη στήριξή του. Όχι άκριτα και με κλειστά μάτια και αυτιά. Πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα για να δημιουργήσει, τις προϋποθέσεις της εμπιστοσύνης, που επίσης, προαναφέραμε. Δεν πρέπει να αρκεστεί στην απόρριψη της Ν.Δ. από τους πολίτες. Πρέπει να παράξει πολιτικές προϋποθέσεις διακυβέρνησης και κυρίως να πείσει. Εύκολο δεν είναι. Δεν είναι, όμως, και ακατόρθωτο, αφού η ισχυρότερη πηγή, για να αντλήσει αυτή τη γνώση, είναι η αυτογνωσία των πολιτών.

Κ.Π.
e-erevna.gr