«Το να βάζει κανείς σε τάξη ένα κληρονομημένο χάλι μπορεί να δημιουργήσει ένα ισχυρό πολιτικό αφήγημα ανάκαμψης και λύτρωσης, όσο δυσάρεστες και εάν είναι οι πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν», λέει ο Beattie...
--
Και στο σημείο αυτό, φέρνει το παράδειγμα του da Silva. «Ένας πρόεδρος που ανέβηκε στην εξουσία εν μέσω φόβων και πανικού για μία επερχόμενη κρατική χρεοκοπία πρόκειται να την αφήσει με την πολυτέλεια μιας άλλοτε αδιανόητης δημοτικότητας».
Όταν ο da Silva εκλέχθηκε, το 2002, η Βραζιλία είχε ήδη λάβει δάνειο 30 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ. Αγνοώντας τις σειρήνες που τον καλούσαν να κηρύξει στάση πληρωμών, ο Βραζιλιάνος πρόεδρος υιοθέτησε ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα που θα οδηγούσε σε πλεόνασμα ακόμα υψηλότερο από εκείνο που του ζητούσε το ΔΝΤ. Η εμπιστοσύνη επέστρεψε και η όποια ρεαλιστική προοπτική χρεοκοπίας είχε εξαφανιστεί μέσα σε ένα χρόνο, διαπιστώνουν οι FT.
Τα επόμενα χρόνια έφεραν μία σπάνια επιτυχία για μια σοσιαλιστική δημοκρατία στη Λατινική Αμερική, σημειώνουν, μέσω της δημοσιονομικής ορθοδοξίας, της σταθερής ανάπτυξης και των προγραμμάτων για την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Όμως, ο συντάκτης εκτιμά ότι η Ελλάδα δύσκολα θα μπορούσε να ακολουθήσει τη Βραζιλία, καθώς το χρέος οδεύει προς το 150% και η ανάπτυξη είναι πιο αδύναμη από ό,τι αναμενόταν. Η Ελλάδα προσπαθεί να ανακάμψει μέσα σε ένα περιβάλλον απρόθυμων καταναλωτών και φοβισμένων επενδυτών, ενώ η Βραζιλία είχε το πλεονέκτημα ότι ζούσε μία περίοδο παγκόσμιας οικονομικής ανάκαμψης και αυξανόμενων τιμών των εμπορευμάτων.
Πηγή
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου