ακούω.....(πώς λοιπόν να σου μιλήσω.....)

Οι άνθρωποι αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια. Μπαίνουν στην ζωή μας ή απλά προσπερνάνε και εμείς είμαστε καταδικασμένοι να τους θυμόμαστε για πάντα. Να περνάμε στιγμές με μικρές κρίσεις, να χαλάμε πολύτιμα δευτερόλεπτα, ώρες, μέρες για χάρη τους ενώ μας έχουν αφήσει πίσω. Πληγές που όμως δεν είναι για να ξεπεραστούν.

Και εσύ, λογικό, θέλεις να είσαι το απόλυτο για μένα. Πως θα το καταφέρεις όταν έρχονται αυτές οι στιγμές; Θα παρεξηγήσω, θα παρεξηγήσεις, δεν θα καταλάβουμε. Θα βλέπω μια εικόνα και θα χάνομαι, θα ακούς ένα τραγούδι και θα ψάχνω να βρω γιατί θόλωσε το βλέμμα.

Και όταν καταλαβαίνουμε... ανασφάλεια, ζήλια, πίκρα... Πως θα προσπερνιούνται κάθε φορά;

Κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα σημάδια μας..

Ωστόσο....

Κερδίζω... στο 'πα;

Όσο περνάνε οι μέρες κερδίζω εμένα.


Δεν υπάρχει τίποτα που να μην αντέχω απ' την στιγμή που...

Είσαι κακή ανάμνηση, τίποτα υπαρκτό, τίποτα......

Παραμύθι που επιπλέει η αλήθεια μου, δικό σου ψέμα.


Μπορώ να ξεχάσω....

Εσύ μπορείς.........;

Είσαι πιο αναλώσιμη από μένα......