Έτσι πεθαίνουν τα ποτάμια. Εικόνες φρίκης από την παλιά γέφυρα του Πηνειού στα Μεγάλα Καλύβια

Όταν οι εικόνες μιλούν, οι λέξεις δεν έχουν και τόση σημασία. Στις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε από την παλιά γέφυρα του Πηνειού στα Μεγάλα Καλύβια διαπιστώνουμε ότι η ρύπανση του ποταμού έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο. Το χρώμα του ποταμού έχει γίνει σχεδόν λευκό, προφανώς από τα τυρόγαλα που αδειάζουν κάποιοι ασυνείδητοι μέσα στο νερό καταστρέφοντας τη ζωή καθώς κάθε έμβιος οργανισμός πεθαίνει από ασφυξία. Να μην προσθέσουμε για τα σκουπίδια γιατί θα ήταν περιττό να σχολιάσουμε επίσης εκείνους που επιμένουν στη λογική «έξω από το σπίτι μου κι ας πάνε όπου θέλουν»....

Μια ινδιάνικη προφητεία
Δεν νομίζουμε ότι έχει σημασία ποια σε ποιον μπορεί να απευθύνεται κανείς για να θέτει παρόμοια ζητήματα. Αρμόδιοι περισσεύουν για να λένε σπουδαία λόγια, αλλά λιγοστεύουν όταν πρόκειται να πάρουν αποφάσεις. Συμπτωματικά διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο που αποτελεί την ιστορική απάντηση του αρχηγού των ινδιάνων Σκουάμις στον Πρόεδρο των ΗΠΑ όταν ζήτησε να αγοράσει τη γη της φυλής του.
Αν και γραμμένο το 1855, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ. Η δυσαρμονία του ανθρώπου με τη φύση δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη όσο σήμερα. Η θυσία κάθε αξίας στο κέρδος δεν ήταν ποτέ πιο γενικευμένη. Η περιθωριοποίηση από τη λαίλαπα του δυτικού καπιταλισμού όλων των μη δυτικών τρόπων ζωής και σκέψης, που τόσα έδωσαν στην ανθρωπότητα, δεν ήταν ποτέ πιο αισθητή. Η απάντηση του ινδιάνου αρχηγού Seatle λέει τα διαχρονικός αυτονόητα σε μια εποχή που έγινε κανόνας το παράλογο και ταριχεύτηκε η ελπίδα…Παραθέτουμε ένα απόσπασμα:
«Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ’ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας.Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.
Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.
Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….
Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.
…………………..
Μίλησα για θάνατο;
Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.»

e-erevna