Βέβαια, αν και αυτό σίγουρα ισχύει για τους δήμους, σε επίπεδο δευτέρου βαθμού, ακόμα και με τις παλιές Νομαρχίες και πολύ περισσότερο με τις διευρυμένες Περιφέρειες, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων και για την κεντρική πολιτική σκηνή. Πάντως η εμπειρία παλαιότερων αναμετρήσεων δείχνει ότι το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών μάλλον απηχεί την τρέχουσα πολιτική συγκυρία, παρά προμηνύει μεταβολή του γενικού σκηνικού, ειδικά φέτος, έναν μόλις χρόνο μετά τις βουλευτικές εκλογές.....
Έτσι, π.χ. το 2002 (όταν, αξίζει να θυμηθούμε, ο κ. Καραμανλής είχε δώσει χαρακτήρα αντικυβερνητικού δημοψηφίσματος στις δημοτικές εκλογές με την τηλεοπτική καμπάνια "Στείλε Μήνυμα"), ενάμιση χρόνο πριν την εκλογική συντριβή τού, ήδη άλλωστε υπό κατάρρευση, ΠαΣοΚ, η επικράτηση της ΝΔ κάθε άλλο παρά σαρωτική ήταν. Αποτέλεσε τη συνέχεια των εκλογών του 1998, όπου επίσης η ΝΔ είχε, κατά γενική ομολογία, βγει κερδισμένη, παρόλο που στις βουλευτικές του 2000 ηττήθηκε. Στη μάχη του 2002 την παράσταση είχε κλέψει η αλλαγή στην Υπερνομαρχία Αθηνών - Πειραιώς, όπου η Φώφη Γεννηματά σάρωσε τον κ. Τζανεττάκο, με αποτέλεσμα όλη η στρατηγική της ΝΔ να καταρρεύσει. Εν ολίγοις, μία εσφαλμένη επιλογή υποψηφίου από τον κ. Καραμανλή τού στέρησε το δικαίωμα να μιλήσει για εκπεφρασμένη δυσαρμονία Βουλής - εκλογικού σώματος, οδήγησε σε επικοινωνιακή ήττα και μετέτρεψε σε πολιτικό παράγοντα τον κ. Καρατζαφέρη (με την αλήστου μνήμης διά βοής στήριξη στον συνδυασμό της Φώφης, από ακροατήριό του στη... Θεσσαλονίκη, αφού είχε προηγηθεί το πρωτοφανές ποσοστό του στον πρώτο γύρο και ημέρες πιέσεων από την πλευρά της ΝΔ). Όπου Τζανεττάκος βάλτε Κικίλιας...
Και το 2006 όμως αντίστοιχη προσπάθεια του ΠαΣοΚ να μιλήσει για "αλλαγή του πολιτικού σκηνικού" έπεσε στο κενό ήδη πριν οριστικοποιηθούν τα αποτελέσματα (που δεν έκρυβαν και ιδιαίτερες εκπλήξεις), με τον ΑΝΤ1 να φιλοξενεί δημοσκόπηση με τη ΝΔ πρώτη στην πρόθεση ψήφου. Η ΝΔ πράγματι κέρδισε τις εκλογές έναν χρόνο αργότερα, αλλά δε χρειαζόταν η ανάλυση του αποτελέσματος των δημοτικών εκλογών για να το προβλέψει κανείς: αυτή ήταν η κυρίαρχη τάση του εκλογικού σώματος.
Η σημερινή κυρίαρχη τάση παραμένει πράσινη. Γι' αυτόν τον λόγο έχουμε αρκετές φορές χαρακτηρίσει τη στρατηγική του "αντι-Μνημονίου" που έχει επιλέξει ο κ. Σαμαράς ως επιλογή αυτοκτονίας. Το τι θα επικαλεστεί το βράδυ των εκλογών δεν έχει μεγάλη σημασία. Άλλωστε αυτού του τύπου οι αναμετρήσεις έχουν πολλούς νικητές. Αξίζει, ωστόσο, να αναλύσουμε την ουσία της τακτικής του αντιμνημονιακού μετώπου.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι οι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες έχοντας αφήσει στην άκρη τα τοπικά θέματα, την επιλογή των προσώπων, αλλά και τις ιδεολογικές καταβολές τους. Στο μυαλό τους το δίλημμα είναι Ναι ή Όχι στο Μνημόνιο. Τι πρέπει να κάνουν;
Η επιχειρηματολογία είναι γνωστή. Ένα Όχι στο Μνημόνιο θα "χαραμίσει" τις θυσίες του λαού, θα χρεοκοπήσει τη χώρα, θα ρίξει την Κυβέρνηση. Το Ναι θα επιτρέψει στον Παπανδρέου να νιώσει πανίσχυρος και να προχωρήσει σε νέα αντιλαϊκά μέτρα. Και οι δύο ακραίες αυτές θέσεις μοιάζουν με τον δράκο του παραμυθιού.
Ο ώριμος προβληματισμός πάνω στην επιτήρηση της χώρας από την Τρόικα πρέπει πάντα να ξεκινάει από την παταγώδη αποτυχία του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Όσο υπάρχουν πολίτες που επιμένουν ότι "ο Ανδρέας έδωσε ψωμί στον λαό" ή ότι "οι ξένοι δεν άφησαν τον Καραμανλή να κυβερνήσει" τόσο πιο έντονη θα μοιάζει η ανάγκη ενός από μηχανής θεού που θα επιβάλει τα μέτρα εξυγίανσης. Διότι, όσο προκλητική κι αν είναι, η δήλωση Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε" κρύβει και μια αλήθεια: αν όχι ότι πολλοί από μας χρησιμοποιήσαμε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για "μια θεσούλα", τουλάχιστον ότι με δική μας εντολή οι πολιτικοί μας ασχημόνησαν σε βάρος της χώρας. Όσο τρώγανε εμείς σερβίραμε τους δίσκους και λαχταρούσαμε τα ψίχουλα που τους πέφτανε στο πάτωμα...
Θα αργήσουμε να μάθουμε αν το Μνημόνιο ήταν πράγματι μονόδρομος ή πόσο κοντά στη χρεοκοπία φτάσαμε, τις κρυφές διαπραγματεύσεις, τους λάθος χειρισμούς που εμφανέστατα έκανε η ανεπαρκής μας Κυβέρνηση. Ωστόσο, ο Παπανδρέου, έστω και αν σύρθηκε σε αυτή την απόφαση, εγκατέλειψε τις προεκλογικές λαϊκιστικές θέσεις του και συμπεριφέρθηκε υπεύθυνα. Όσοι εν έτει 2010 αναζητούν τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό έχουν κάθε λόγο να τον ψέγουν. Για όλους τους υπόλοιπους η πρωτοφανής κρίση αποτελεί την ευκαιρία για τον επώδυνο εκσυγχρονισμό, εξορθολογισμό καλύτερα, της χώρας και για την ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων με την ικανότητα να εκφράσουν τους πολίτες αυθεντικότερα.
Φυσικά ο κ. Σαμαράς δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη άσκηση της πολιτικής. Με λόγο και νοοτροπία παλαιολιθικού κομματάρχη πέφτει και αυτός στην παγίδα του λαϊκισμού. Αν πέρυσι "λεφτά υπήρχαν", κατά την ανεκδοτολογικού πια χαρακτήρα αποστροφή του Πρωθυπουργού, από το ίδιο βήμα ο κ. Σαμαράς ισοσκέλισε φέτος τον προϋπολογισμό σε 15 μήνες.
Δεν τολμώ να σκεφτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον πιστεύουν. Αλλά, με το χέρι στην καρδιά, αν ο κ. Σαμαράς αύριο γίνει Κυβέρνηση τι θα κάνει; Θα γυρίσει το Μνημόνιο πίσω; Να μιλάμε και σοβαρά. Τόσο ο κ. Βάρδας, ξεκάθαρα, όσο και ο κ. Αβραμόπουλος, πιο διπλωματικά, έχουν ομολογήσει την ανάγκη συνομολόγησης ενός "μνημονίου". Πολλοί βουλευτές του κόμματος έχουν αναγκασθεί να καταπιούν τη γλώσσα τους για να μη μείνουν άστεγοι. Το αν οι όροι θα ήταν καλύτεροι με μια διαπραγμάτευση από τη ΝΔ ας το κρίνει ο καθένας, με βάση την εμπειρία από την... ικανότητα διακυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων.
Όπως έχω ξαναγράψει, ο κ. Σαμαράς ενσαρκώνει τον απόλυτο εξευτελισμό του κεντροδεξιού ψηφοφόρου, διότι όσοι μέχρι το 2004 τον θεωρούσαν πιόνι του Κόκκαλη που έφερε το ΠαΣοΚ στην εξουσία για 11 χρόνια σήμερα τον υμνούν και τον δοξάζουν. Βέβαια στην Ελλάδα η επικρατούσα λογική της ισοπέδωσης κόβει τα κεφάλια όσων ξεχωρίζουν. Ο Παπανδρέου επικράτησε ενός Βενιζέλου, ο Σαμαράς της Ντόρας. Παρότι δε θα ήθελα ούτε τον έναν ούτε την άλλη στο τιμόνι της χώρας, η σύγκριση είναι χαοτική σε σχέση με τους πολιτικούς αρχηγούς που ο λαός επέλεξε.
Αυτός ο λαός, η βάση της ΝΔ που πίνει νερό στο όνομα του Καραμανλή, στήριξε στις εκλογές του 2009 έναν αποφασισμένο (τάχα) Πρωθυπουργό στην επιλογή των "επώδυνων, αλλά αναγκαίων" μέτρων οικονομικής εξυγίανσης. Σήμερα πώς θα στηρίξει τον κ. Σαμαρά; Αν μέχρι το τέλος του 2011 υπάρχει δυνατότητα οικονομικής εξυγίανσης με ήπια μέτρα, γιατί ο κ. Καραμανλής δεν ολοκλήρωνε τη θητεία του, ακολουθώντας τη συνταγή Σαμαρά, και δραπέτευσε διά της παραιτήσεως και σιωπής;
Ομοίως, ο λαός του ΠαΣοΚ προδόθηκε από την ηγεσία του. Βέβαια η δικαιολογία υπάρχει: η ΝΔ έκρυβε τα ελλείμματα και ξεμπερδεύουμε. Μόνο που ο λαός που σήμερα θα στηρίξει τον κ. Παπανδρέου, σε πέντε χρόνια, όταν ένας γαλάζιος Πρωθυπουργός (ελπίζω όχι ο Σαμαράς) ανακαλύψει νέα κρυφά χρέη, θα ορκίζεται στο όνομα του νέου πράσινου ηγέτη του. Τότε θα είναι κάποια άλλη επικοινωνιακή πολιτική μετριότητα, ας πούμε ο κ. Λοβέρδος (που... λέει ο λόγος;), που θα ανακαλύπτει μαγικούς τρόπους μηδενισμού του ελλείμματος και με καρατζαφερικές κρυάδες (όπους αυτές περί Χάρι Πότερ, που υιοθέτησε εσχάτως ο Σαμαράς) θα ασκεί... γόνιμη αντιπολίτευση. Ο κύκλος θα διαιωνίζεται και η χώρα θα μοιάζει με το φίδι του Κέκουλε που κυνηγάει την ουρά του.
Στο ερώτημα λοιπόν Ναι ή Όχι στο Μνημόνιο, όποτε και αν τεθεί, είτε τον Νοέμβριο (έστω και αν είναι λάθος), είτε στην κάλπη των εθνικών εκλογών, η υπεύθυνη απάντηση είναι το Ναι. Όχι τόσο διότι η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη, όσο επειδή αν είναι να μάς κυβερνούν τέτοιοι πολιτικοί, καλύτερα να μάς κυβερνάει η Τρόικα, και την υποκριτική εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια ορισμένοι ας την κρατήσουν για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Στην εθνική ξεφτίλα και υποδούλωση αυτοί μάς οδήγησαν.
πηγή
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου