Στη ζωή των εθνών υπάρχουν ημερομηνίες ορόσημα, που καθορίζουν την πορεία τους και αποτελούν αφετηρίες για την ανάβαση του πνεύματος σε υψηλές κορυφές, από τις οποίες μπορούν να αντικρίσουν όλη την ιστορική τους διαδρομή. Από την κορυφή της 28ης Οκτωβρίου μπορούμε ν’ αγναντέψουμε την πορεία της φυλής μας και μπορούμε να το κάνουμε χωρίς φόβο. Μπορούμε να σταθούμε με το κεφάλι ψηλά και ν’ αντικρίσουμε κατάματα όλες τις ψηλές κορυφές της πορείας του Ελληνικού Έθνους. Κάθε μια τους και σταθμός και κάθε σταθμός τρόπαιο τιμής από τα οποία αντλούμε δύναμη και πίστη για το μέλλον. Σαν σήμερα οι καμπάνες όλης της Ελλάδος σήμαναν προσκλητήριο με τα χάλκινα στόματά τους και όλοι οι Έλληνες βροντοφώναξαν παρών και ανταποκρίθηκαν με το αίμα τους. Ήταν η πιο θριαμβευτική επικύρωση της εθνικής μας συνείδησης. Αυτή η συνείδηση είναι που προστάζει τα έργα μας και διαμορφώνει τους στοχασμούς μας. Αυτή είναι που μας υπαγορεύει, από το απώτατο παρελθόν ως το πιο κοντινό παρόν, τα ίδια συνθήματα τιμής , αξιοπρέπειας , ελευθερίας και πολιτισμού. Αυτή είναι που οδηγεί τα βήματά μας σε πράξεις καταπληκτικές, που μόνο εμάς δεν καταπλήσσουν, και αποφάσεις παράτολμες, που μόνο εμείς ξέρουμε τη μυστική λογική που τις δικαιολογεί. Έτσι ενεργεί, στοχάζεται, αποφασίζει και αγωνίζεται ο αιώνιος εφηβικός οργανισμός, που λέγεται Ελληνισμός. Και όσο λέγεται Ελληνισμός θα εξακολουθεί να πορεύεται με τον ίδιο τρόπο στη λεωφόρο της ιστορίας του. Είναι ο δρόμος με τις σφραγισμένες πατημασιές από εκατοντάδες εκατομμύρια προγόνων, που πέρασαν από εδώ, τον περπάτησαν και τα βήματά τους άφησαν σημάδια από ιδρώτα και αίμα πάνω στο χώμα.
Τούτο το ζεστό χώμα, που αποτελεί τη γη της πατρίδας, είναι καμωμένο από τη στάχτη χιλιάδων γενεών Ελλήνων, που γεννήθηκαν εδώ, μίλησαν την ίδια γλώσσα, είδαν τα ίδια βουνά, την ίδια γαλάζια θάλασσα, τραγούδησαν τα ίδια τραγούδια και χτυποκάρδισαν για τους ίδιους καημούς, κλείνοντας μέσα στο αίμα τους, μέσα στη σάρκα τους και μέσα στο μεδούλι τους αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα. Μια χούφτα ψυχές ήταν οι Έλληνες το 40 χαμένες στην απεραντοσύνη της ανθρωπότητας αλλά δεν αισθάνθηκαν λίγοι. Ένοιωθαν πλάι τους τη ζεστασιά της ανάσας των προγόνων τους, που τους έδειχνε το δρόμο της τιμής και του καθήκοντος, το δρόμο των μαραθωνομάχων και των σαλαμινομάχων με τον παιάνα «Ίτε παίδες Ελλήνων ελευθερούτε πατρίδα» να δονεί τις ψυχές τους. Η μυριόστομη κραυγή «ΟΧΙ» προς το φασισμό του Μουσολίνι, που δοκίμασε να ενσαρκώσει τα κοσμοκρατορικά του όνειρα στην ιερή μας γη, έγινε τραγούδι τιμής δίπλα στο «Μολών Λαβέ». Ευτυχισμένοι οι Λαοί που τα κόκαλα των προγόνων τους φωσφορίζουν Ελευθερία. Ευτυχισμένο το Ελληνικό Έθνος που δεν έπαψε να σπέρνει την πατρώα γη με κόκαλα Ηρώων και Μαρτύρων της Ελευθερίας.
Η ζωή των εθνών μετριέται με τους αιώνες και όχι με τα χρόνια όπως η ζωή των ανθρώπων και έρχεται μια μέρα που οι αιώνες ελέγχουν τα χαρτιά της ιστορικής τους ταυτότητας. Τέτοια μέρα είναι για μας η 28η Οκτωβρίου. Αυτή τη μέρα ο νεώτερος Ελληνισμός έδωσε εξετάσεις μπροστά στην ιστορία. Ας τη διαφυλάξουμε καθαρή ως ημέρα δόξας της ενωμένης και ομόψυχης Ελλάδας. Δυστυχώς οι φίλοι μας δεν έχουν δυνατή μνήμη. Δεν έχει σημασία όμως αυτό παρά μονάχα γι’ αυτούς. Ένας λαός που μεγαλούργησε όπως το 1940 έχει δικαίωμα να κρατήσει τη σεμνότητά του σαν το μοναδικό στολίδι της θυσίας. Ένας λαός που ανέβηκε τις πιο ψηλές κορυφές της ιστορικής του διαδρομής ολομόναχος, έχει δικαίωμα να κρατήσει σαν το πιο ακριβό τίτλο τιμής τη μοναξιά του. Η Ελλάδα έκανε το χρέος της απέναντι στον ελεύθερο κόσμο και ανταποκρίθηκε επάξια στο κάλεσμα της μοίρας. Χωρίς δισταγμό, αμφιβολία, υπολογισμό ή παζάρεμα ρίχτηκε καταπάνω στη βαρβαρότητα με καρδιά ανθισμένη, ανοιξιάτικη , νεανική. Και αυτό είναι το μεγάλο της μυστικό. Τα αιώνια νιάτα της, η παντοτινή εφηβεία της. Ο στρατιώτης του 40 δεν ήταν γιγαντόσωμος με αστραφτερή πανοπλία, απεναντίας ήταν κάτισχνος από την πείνα και τις κακουχίες και έλειωνε το χιόνι για να ξεδιψάσει. Το ασκητικό του πρόσωπο φάνταζε χλωμό ίδιο με τις αγιογραφίες του Θεοτοκόπουλου, ίδιος και ο φωτοστέφανος της δόξας με εκείνον της αγιοσύνης. Στο λασπωμένο του πρόσωπο αντιφέγγιζε η πυρακτωμένη φλόγα της καρδιάς του. Ανήκε σε ένα τόπο που η μοίρα του είναι να πληρώνει τις κινήσεις της ιστορίας με πόνο και αίμα. Η μάνα του τον κοίμιζε με μοιρολόγια μνήμης και υπερηφάνειας. Υπάρχουν στιγμές που ένα άτομο συγκεντρώνει ξαφνικά και εκφράζει την ευγένεια ενός λαού και την ανωτερότητα μιας ολόκληρης φυλής.
Σήμερα όλοι οι μεγάλοι και δυνατοί, που έσκυβαν εκείνες τις μέρες ντροπιασμένοι κάτω από το μαστίγιο του φασισμού, προσπαθούν να διαγράψουν εκείνη την περίοδο από την ιστορία τους ή καμώνονται πως δε θυμούνται πια. Κανείς όμως δε μπορεί να τη διαγράψει από τη δική μας ιστορία, από τη δική μας μνήμη και από τη δική μας ζωή. Γιατί ένα έθνος που χάνει την ιστορική του μνήμη, ένα έθνος που αφήνει να παραλύσει μέσα στη ψυχή του η δύναμη των παραδόσεών και της κληρονομιάς του, είναι ένα έθνος που βαδίζει προς την ανυπαρξία. Είναι ένα έθνος που ωρίμασε για δουλεία και δεν του μένει παρά να διαλέξει τον αφέντη που θα δεχθεί να του βάλει τις χειροπέδες. Όμως ο Ελληνικός Λαός θα έχει για πάντα ως ύψιστο ιδανικό την ελευθερία και όσο υπάρχει Ελληνική Οικογένεια η Ελληνίδα Μάνα θα μπολιάζει τα παιδιά της με το σπόρο του χρέους και της τιμής. Μόνο εμείς μπορούμε να καταλάβουμε τον Αισχύλο που πριν από 25 αιώνες θέλησε να γραφεί στον τάφο του επιτύμβιο ότι πολέμησε στο Μαραθώνα και όχι ότι ήταν ο δημιουργός της Ορέστειας.
Οι εποχές άλλαξαν και οι κλαγγές των όπλων ηχούν διαφορετικά. Εκτός από τους κινδύνους κατά της εδαφικής μας ακεραιότητας, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, βία όλων των αποχρώσεων, διαφθορά, εγκατάλειψη της παράδοσης, παραχάραξη της ιστορίας και παγκοσμιοποιημένα βιβλία με στόχο μικρά παιδιά είναι οι εφιάλτες που εμφανίζονται και μπορούμε να νοιώσουμε την ανατριχίλα τους. Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες δεν επιθυμούν πολέμους και ποτέ δεν τους επεδίωξαν. Από τους αρχαιότατους χρόνους ταξίδευαν και μεταλαμπάδευαν τον πολιτισμό τους. Σκόπιμα διάλεξαν την ορεινή εσχατιά της Ευρώπης για να ζήσουν ειρηνικά με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Αν είναι να έλθουν εφιάλτες, ας κοπιάσουν. Τους περιμένουμε ήρεμοι, έτοιμοι για τη θυσία. Δε φοβόμαστε γιατί είμαστε ελεύθεροι. Ας μείνει ήσυχος ο νομπελίστας ποιητής μας. «Ο ήλιος της δικαιοσύνης ο νοητός και η μυρσίνη η δοξαστική δε λησμόνησαν και δε θα λησμονήσουν τη χώρα μας».
πηγή
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου