Η μεταπολιτευτική παράγκα επενδύει στο βαθύ τίποτα

Θέλουν οποιονδήποτε άλλο, αρκεί να μην είναι ο Αντώνης Σαμαράς

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Πάντα αναρωτιόμουν ποιοι αγοράζουν μαζαζοκαλσόν ή «συσκευές παθητικής γυμναστικής», ξέρετε, αυτές που βάζεις πάνω σου κάτι ηλεκτρόδια που σου προκαλούν μυϊκές συσπάσεις κι εσύ κάθεσαι στην τηλεόραση και ντερλικώνεις και νομίζεις ότι γυμνάζεσαι κι αδυνατίζεις.
Σε ποιους τα πουλάνε αυτά τα πράγματα; Μάλλον στους ίδιους που «πουλάνε» το νεοφιλεύθερο πνεύμα τους η Ντόρα, ο Μαρκογιαννάκης, ο Κοντογιάννης κι ο άλλος, ο πως τον λένε, οι «βοηθητικοί» του ΠΑΣΟΚ.
Κανονικά έτσι πρέπει να το πούνε: «ΠΑΣΟΚ Ι4».
Ξέρετε, είναι αυτοί που δεν πιάνουν όπλο αλλά κάνουν φασίνα, καθαρίζουν πατάτες, κάνουν γενικώς την πολιτική λάντζα.
Η αλήθεια είναι, αδέρφια, ότι μου φαίνονται αλλαγμένοι. Έχουν μια αύρα, ρε παιδί μου, ένα πράσινο φωτοστέφανο.
Εκτός από τους αναγεννημένους χριστιανούς, υπάρχουν κι οι μεταλαβόντες του Αχράντου Μνημονίου.
Είδατε δε πως το στηλιτεύουν το κομματικό κράτος, τους διορισμούς και τα ρουσφέτια οι «σύμμαχοι» του ΠΑΣΟΚ;

Η Ντόρα ρουσφέτι; Ούτε να της το πεις! Τούρκος γίνεται. Διορισμούς; Πιπέρι στο στόμα, δέκα με τον χάρακα στην παλάμη και στη γωνία να κάνει τον πελαργό, όποιος το σκεφτεί. Εγώ έτσι έβγαλα το νηπιαγωγείο και τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, καθ’ ότι ήμουν πάντα καλός μαθητής αλλά ρέμπελος.
Βρείτε, ρε κακόπιστα νεοδημοκρατικά καθάρματα, έστω έναν (1) άνθρωπο που να τον διόρισε η Ντόρα ή να του έκανε εν γένει εξυπηρέτηση.
Η Ντόρα γεννήθηκε την προηγούμενη Κυριακή κι όποιος δεν το πιστεύει, έχουν στην «Δημοκρατική Συμμαχία» και τον φρέσκο – φρέσκο ομφάλιο λώρο σε γυάλα με φορμόλη. Ο Πάγκαλος την γέννησε και να του ζήσει.
Γι’ αυτό σήμερα που έλεγε ότι «το Μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο»,  φαινόταν λίγο πιο αδύνατος. Είναι στη λοχεία της Ντόρας. Δεν ήταν έτσι ο άνθρωπος από αυτά που «μαζί τα φάγαμε». Απλώς εγκυμονούσε την νέα, την αλλαγμένη Ντόρα, που δεν ξέρει τίποτα για το «φόνο» κι είχε στο Μπάντιμντον το έκπληκτο βλέμμα μωρού που αντικρύζει για πρώτη φορά τον κόσμο. Κουπεπέ και στράτα στρατούλα.
Έβλεπα τους Ιρλανδούς δημοσιογράφους τι «κλύσμα» κάνανε του Πρωθυπουργού και των Υπουργών και σκεφτόμουν να έβγαινε εκεί μια πολιτικός με παλαιοκομματική πορεία 30 ετών, ως κόρη του πατέρα της και χήρα του αείμνηστου άντρα της, και να τους πούλαγε τέτοια φούμαρα, τι θα την κάνανε. Irish stew. Με τα κρόμμυα κι η σάλτσα σβησμένη με μπύρα Guiness.
Εδώ όμως, ποιος; Οι τηλεοπτικές ρεπατζούδες του Πεταλωτή, που λένε «Σαμαράς» και στραβώνει το στόμα τους από την υπερπροσπάθεια; Οπότε περιφέρονται τηλεοπτικώς κάτι βροντόσαυροι «σύμμαχοι» και παριστάνουν τα πουλάρια.
Θυμάμαι ένα κακομαθημένο τσόγλανο στην γειτονιά μου. Άμα χωριζόμαστε και παίζαμε μπάλα κι έβλεπε ότι ρουφάγανε δυο τρία γκολάκια και θα χάνανε, πάντα προκαλούσε καυγά για να χαλάσει το παιχνίδι πριν τελειώσει και τους ξεφτιλίσουμε.
Εδώ ξέρετε τι πάθανε; Σου λέει, θα πάμε στο Συνέδριο με τους κομματικούς, τάτσι μίτσι κότσι, θα πάρουμε όλο το χαρτί κι από δω πάν’ κι άλλοι. Δικός μας ο μηχανισμός, δικό μας και το κόμμα, ρεζερβέ την έχουμε την προεδρία με γονική παροχή.
Τα κόμματα όμως,  ως αυτόνομοι οργανισμοί, έχουν κι επιβιωτικό ένστικτο. Θυμάμαι, παρακολουθούσα την ομιλία του Αντώνη, τότε που αποφασίστηκε η εκλογή από τη βάση,  από μια αρχαία τηλεόραση στο γραφείο, απ’ αυτές που τις βαράς να ‘ρθουν στα ίσα τους οι λυχνίες όταν χαλάει η εικόνα. Εκείνη τη μέρα, γι’ αλλαγή, αποφάσισε γι’ αρκετή ώρα να μην έχει ήχο. Οπότε, αφού βαρέθηκα να της ρίχνω φάπες, έβλεπα το Συνέδριο βουβό κινηματογράφο. Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να προσέχει περισσότερο τις φάτσες και τις κινήσεις. Είδα πόσες φορές σηκώθηκαν όρθιοι, πόσες φορές τον διέκοψαν με χειροκροτήματα. Μετά ήρθε κι ο ήχος, πριν την κλωτσήσω. Εκεί λοιπόν, σ΄ ένα κοινό που το φοβόμουν, που ήξερα πως θα ήταν «κουμπωμένο» αλλά που το κέρδισε στα ίσα, είδα πλέον ξεκάθαρη την υπεροχή του. Γιατί είδα κι άκουσα και την Ντόρα. Μνημόσυνο.
Οι άνθρωποι, ξέρετε, είναι κοινωνικά όντα, ζουν σε ομάδες κι έχουν βασικά ένστικτα, τα οποία λειτουργούν απαράλλακτα, από τότε που περιφερόμαστε στους απέραντους λειμώνες και τα σκιερά άγρια δάση με τις πρωτόγονες λόγχες και τα λίθινα τσεκούρια μας, ως σήμερα που συζητάμε στο διαδίκτυο.
Τίποτα δεν άλλαξε.
Άμα μπει ποντίκι, οι γυναίκες ανεβαίνουν στα ψηλά, τώρα στον καναπέ, κι ο Μπάμπης ο διδάκτορας και κάποτε κυνηγός και καρποσυλλέκτης, σπεύδει να σκοτώσει τον εισβολέα, όταν γυρίζει στο σπίτι – σπηλιά, αντί με το σκοτωμένο ελάφι, με τον κοκκαλιάρη μνημονιακό μισθό του.
Έτσι λοιπόν, η ανθρώπινη ομάδα – αγέλη, όσο πιο έντονος ο κίνδυνος, τόσο πιο ισχυρή η αντίδραση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η ομάδα, το κόμμα, ο Λαός, στον μέγιστο κίνδυνο, αναζητά αγωνιωδώς Ηγέτη, αυτόν που θα νικήσει τον εχθρό και θα τον οδηγήσει στα πράσινα λιβάδια και τα γάργαρα νερά. Ποιμένας. Μπροστάρης. Πρόμαχος. Αρχηγός. Πείτε το όπως θέλετε. Κάθε εποχή έχει τις απαιτήσεις της αλλά ένα δεν αλλάζει: οι άνθρωποι στρέφονται στον ισχυρό, σ’ αυτόν που τους εμπνέει ασφάλεια κι εκπέμπει αποφασιστικότητα. Σ’ αυτόν που έχει ένα σαφές δρομολόγιο για τη γη Χαναάν, την Ιθάκη, την έξοδο από την όποια κρίση, από το Μνημόνιο.
Ποτέ δεν στρέφονται στους χλεμπονιάρηδες, τους δειλούς, σε αυτούς που κοιτούν λοξά κι όλο την «κάνουν». Ποτέ δεν ακουμπούν στους διστακτικούς, αυτούς που όλο χάνονται στα τρίστρατα. Και σίγουρα δεν στρέφονται σ’ όσους ανοίγουν τις πύλες στους βαρβάρους.
Η τηλεοπτική ολιγαρχία των κρατικοδίαιτων μπετατζήδων, η μεταπολιτευτική παράγκα κάθε τόσο «φουσκώνει» κάποιον κι «επενδύει» πολιτικά σε πρόθυμους κι εν δυνάμει χρήσιμους. Μια στο Βενιζέλο, ύστερα στον Τσίπρα, για λίγο στους Οικολόγους, στον Καρατζαφέρη, μετά στην Ντόρα. Τώρα προθερμαίνει λίγο και τον Μάκη, έτσι για να βρίσκεται.
Γνώρισαν αλλεπάλληλες ήττες, γιατί τα επικοινωνιακά εργαλεία τους έχουν δυο προβλήματα: πρώτον είναι μόνο επικοινωνιακά, δεν έλυσαν ΠΟΤΕ ούτε μισό πρόβλημα και δεύτερον, το επικοινωνιακό τους ολιγοπώλιο ψόφησε, τούμπα κι ανάσκελα, σαν αδέσποτο σκυλί στην Εθνική.
Οι αυτόνομοι αντάρτες του Διαδικτύου έχουν κάνει θρύψαλλα την καθεστωτική γυάλα της χειραγώγησης και παραπληροφόρησης.
Σήμερα η μεταπολιτευτική παράγκα και το βαθύ μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, «επενδύουν» πολιτικά ξανά στην Ντόρα, η οποία επειδή είδε την μπάλα να της σκίζει τα δίχτυα, προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι, που θα τελειώσει για πάντα με λυγμούς και ερημία, όταν ο Αντώνης θ’ ανεβαίνει τα μαρμάρινα σκαλιά με την κυβέρνηση του.
Αυτή τη φορά βέβαια, κάθε πέρσι και καλύτερα, την παίζουν στην Β΄ Εθνική, χωρίς προσχήματα, φόρα παρτίδα ως θυγατρική του ΠΑΣΟΚ, όχι για προοπτική εξουσίας αλλά ως πρόθυμη εξ αποστασίας συνεργό στην κατά Πάγκαλο «ευτυχία» του Μνημονίου.
Είναι απλό: θέλουν οποιονδήποτε άλλο αρκεί να μην είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Τρέμουν στην ιδέα μιας ανυπότακτης πατριωτικής ηγεσίας, χωρίς να της έχουν εγγράψει προσημείωση υποθήκης.
Τρέμουν αυτόν που δεν ελέγχουν, γι’ αυτό θέλουν να επιβάλλουν κάτι αφύσικο: αντί για Μπροστάρη, παρακατιανούς, αντί για Πρόμαχο, υποτακτικούς.
Το ‘χουμε ξαναδεί το έργο.
Το σύστημα κάνει μάχη οπισθοφυλακής, προσπαθεί να ελέγξει την πτώση του.
Μάταια.
Η πραγματικότητα θα είναι ανελέητη.
Και ξέρετε κάτι, αδέρφια;  Εκεί στο Μπάντμιντον ξέχασαν να σηκώσουν ένα πλακάτ. Αυτό που γράφει  «Χάντρες και και καθρεφτάκια».
antinews.gr