Οι ταινίες της εβδομάδας

Το ριμέικ των Piranha σε 3D ασφαλώς και ξεχωρίζει. Αν θέλεις να χαλαρώσεις όμως με τον έτερον ήμισυ, προτίμησε την Jenifer Aniston...

Aιμοδιψή πιράνχα μαζί με νόστιμες -και ως επί των πλείστων- γυμνόστηθες bimbos, όπλα, νουντλμπαρς, δωρεές σπέρματος, μεταλλαγμένα υβρίδια, ιταλικό ρομάντζο, κάτι νεράιδες, ένα σπίτι μέσα στο δάσος και κανά δυο ντοκιμαντέρ θα απασχολήσουν το iLike2Movie- it αυτής της εβδομάδας.

Πρώτο και καλύτερο το ριμέικ των Piranha σε 3D (photo 1) από τον Αlexander Aza, ένα τρισδιάστατο αιματοβαμμένο ντελίριο, ωδή στα b-movies των late 70's, για όσους αρέσκονται στην πατροπαράδοτη συνταγή των ταινιών τρόμου, σύμφωνα με την οποία οι πρωταγωνίστριες πέρα από χαζές και κουκλάρες, μέχρι την μέση της ταινίας είναι και νεκρές. 100% απενοχοποιημένη, κάφρικη διασκέδαση, ό, τι πρέπει για boys night out!

Αν δεν είσαι fan του splatter και των τρισδιάστατων μπικίνι (προσωπικά θα σας πρότεινα να επισκεφτείτε ψυχίατρο αλλά τέλος πάντων), υπάρχει και το Splice του Vincenzo Natali (είναι ο τύπος που στα 90's σκηνοθέτησε το cult διαμαντάκι “The Cube”), ένα σκοτεινό και αρκετά άρρωστο θριλεράκι που εξετάζει τα όρια της ανθρώπινης παρέμβασης στην δημιουργία νέων ειδών μέσω γεννητικής, παρουσιάζοντας την ιστορία δύο φιλόδοξων γιατρών που αποφασίζουν να προσθέσουν ανθρώπινο DNA στο υβρίδιο ενός ζώου που μόλις δημιούργησαν. Αυτό που προκύπτει είναι πέρα από κάθε φαντασία και αξίζει να πας μέχρι το σινεμά για να το δεις.

Τι του 'ρθε τώρα του Zhang Yimou (“Hero”) να μεταφέρει την υπόθεση της πρώτης και πιο αντι-εμπορικής ταινίας των Coen (“Blood Simple”) στην Κίνα, ο Θεός και η ψυχή του… Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, τι να πεις. Όπως και να ‘χει, αν είσαι fan των Coen, του Yimou και ένας χιουμοριστικός συνδυασμός της κινηματογραφικής τους προσέγγισης σου ακούγεται ενδιαφέρον, τότε το “Μια Γυναίκα, Ένα Όπλο Κι Ένα Noodle Bar” (“A Woman, A Gun And A Noodle Shop”) είναι η ταινία σου. Οι υπόλοιποι πάλι μπορείτε να συνεχίσετε τις ζωές σας.

Ας περάσουμε τώρα στις ταινίες που μπορείς να δεις παρέα με το «αίσθημα», γιατί κακά τα ψέμματα, οι τρεις παραπάνω δεν είναι και η σοφότερη επιλογή αν έχεις στο μυαλό σου μια τυπική ρομαντική βραδιά. Το «Δωρητής Σπέρματος» (“The Switch”), (photo 2) πέρα από το γεγονός ότι είναι υποψήφιο για το Bραβείο της Ταινίας με τον πιο Porn-Friendly Tίτλο της Xρονιάς, είναι ένα παραδοσιακό και ευκολοχώνευτο κωμωδινουλίνι με την ιέρεια των chick flicks, Jennifer Aniston, να υποδύεται μια ανύπαντρη μεγαλογυναίκα που αποφασίζει πως είναι η ώρα να αποκτήσει ένα μωρό... με μια μικρή βοήθεια από ένα γοητευτικό δότη σπέρματος (Patrick Wilson). Το ξέρω ακούγεται υπνωτικά βαρετό, αλλά κάπου στη μέση έχει μια ανατροπή, θα το βγάλεις το 90λεπτο.

Αν θέλεις να πουλήσεις έρωτα και ευαισθησία, μπορείς να την πας στο «Είμαι ο Έρωτας» ("Ι Am Love”) με την Tilda Swinton, το οποίο είναι (αντιγράφω από δελτίο τύπου) «μια γιορτή για τις αισθήσεις και, ταυτόχρονα, ένα μπαρόκ βισκοντικό μελόδραμα, στα ίχνη του «Γατόπαρδου» (δεν κατάλαβα Χριστό αλλά οι γυναίκες συγκινούνται με κάτι τέτοια). Αν ακόμα δεν έχεις καλυφθεί, σου έχω και πιο hardcore, το «Μεχρι Να Σε Βρω» («Mother And Child») του Rodrigo García που αποτελεί μια σπουδή πάνω στο θέμα τις μητρότητας και της υιοθεσίας, η οποία ξεδιπλώνεται μεθυστικά με την παράλληλη αφήγηση τριών διαφορετικών ιστοριών (αυτό ήταν 100% δικό μου).

Το επικό review αυτή της εβδομάδας, συνεχίζεται με το «Η Τίνκερμπελ Και η Μεγάλη Νεραϊδοδιάσωση», μια ταινία που αν δεν είσαι κάτω από 10, ο μοναδικός λόγος για να ασχοληθείς μαζί της είναι για να πεις τον τίτλο χωρίς να κάνεις σαρδάμ.

Πέρα από το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου «Ταξιδιάρα Ψυχή» για τον σπουδαίο Γιάννη Αγγελάκα, από ελληνικές κυκλοφορίες έχουμε και το «Μέσα Στο Δάσος» του Άγγελου Φραντζή. Μια πιο-πειραματική-πεθαίνεις κινηματογραφική προσέγγιση του φόβου, της ελευθερίας, των ένστικτων, της επιθυμίας και της πανσεξουαλικότητας, γυρισμένη με φωτογραφική κάμερα (!) σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος, με ήρωες δύο αγόρια, ένα κορίτσι και πολλές, πάρα πάρα πολλές σιωπές. Οι φίλοι του είδους (και οι 10) θα ενθουσιαστούν. Το ξέρω γίνομαι κακός, απλά εκνευρίζομαι όταν βλέπω ταλαντούχους δημιουργούς σαν τον Φραντζή («Το Όνειρο του Σκύλου») να αναλώνονται σε καρα-ανεξάρτητες αυτιστικές παραγωγές, που απευθύνονται στον κλασικό τριψήφιο αριθμό των κουλτουριάριδων αυτής της χώρας, λες και όλοι οι υπόλοιποι θεατές / κινηματογραφόφιλοι είμαστε απολύτως ικανοποιημένοι βλέποντας εγχώριες μεταμοντέρνες βιντεο-κωμωδίες και τριτοκλασάτα μιούζικαλ. Έλεος.


menslounge