Get a life.... (are u talking to me?)

Οταν το πρωτακουσα μου φανηκε αστειο.... Τι μπορει να σημαινει get a life? Ουτε η μεταφρασή του δε μου ρχεται δηλαδη. Γιατι ολοι μας εχουμε μια ζωη. Ακομα κι αμα τη σκοτωνουμε καθε μερα, εχουμε ολη απο μια. Κι οι γατες εφτα. Ασχετο.

Συμπληρωνω αισιως δεκατρια χρόνια στο διαδικτυο, και μεσα σε τουτα τα χρόνια, καταλαβα το νόημα της φράσης. Καταλαβα τι ειναι να μην εχεις ζωή, να εισαι τα δαχτυλα και τα μάτια πισω απο την οθόνη, ναναι η ζωη σου ολη η οθονη σου, κι ο θανατος σου το χερι που θα βγάλει το καλωδιο απο τη πριζα.... Ειδα ανθρωπους να αγαπανε, να μισουν, να ερωτευονται και να κουτσομπολευουν, οπως τους εβλεπα καποτε στις γειτονιες και τις πλατειες, ανθρωπους που δε γνωρισα ποτε, ανθρωπους που γνωρισα λιγο, κι ανθρωπους που καταφερα να βγαλω πισω απο τα καλωδια και να τους βαλω στη δικια μου τη ζωη....


Κι ακομα η εκφραση ηχεί στα αυτια μου περιεργα.

Ανηκω σε κεινη τη γενιά που ειχε ζωη. Ισως περισσοτερη απ'οση θα μπορουσε να διαχειριστει μερικες φορες. Σε κεινη τη γενια που ποναγε και ματωνε στ' αληθεια, σε σχεσεις με ιδρωτα και αιμα, σχεσεις που ητανε μαχες σωμα με σωμα κι οχι πληκτρολογιο με πληκτρολογιο. Ξερω πως ειναι να μενεις εκτος, ξερω πως ειναι να χτυπας το κεφαλι σου σε πορτες κλειστες και τοιχους, και πιστεψτε με, ποναει πολυ περισσοτερο απο ενα ignore στο msn.... Ανηκω σε κεινη την περιεργη γενια, που στις παρεξηγησεις επαιζε μεχρι και ξυλο, στις αγαπες πεθαινε μεσα σε αληθινες αγκαλιες, και στους χωρισμους εριχνε αληθινα, σβουριχτα χαστουκια... Ζω, μαζι με τη γενια που εμαθε να μαχεται με το πληκτρολογιο, να αγνοει πατωντας κουμπακια, και να πεθαινει πατωντας το Off... Αυτο , ακομα θελει πολυ θαρρος να το κανεις. Παντα θελει θαρρος να σβησεις την υπαρξη σου, μαχαιρι, σκοινι, κουμπι, το ιδιο παντα ειναι.

To get a life...

Οχι ευχαριστω, γιατι αυτη που εχω ειναι ηδη τοσο γεμάτη που τη νιώθω να ξεχειλιζει και να χυνεται απο παντου... Καμμια φορα γινεται λεξεις και χυνεται μεσα στην οθονη, αλλα οι οθονες δεν ξερουνε απο ζωη, κι ετσι γινεται μοναχα ουρλιαχτο και παραληρημα... Τρελλη ειμαι κι οτι θελω λεω, κι αμα σας αρεσει. Αμα δε σας αρεσει, ο επομενος λογικος ειναι μοναχα ενα κλικ μακρια...

Οσοι απο μας βρισκομαστε πισω απο τις οθονες μας, καλωδιωμενοι, ανωνυμοι, με τις ζωες μας να τρεχουνε σε bytes,ειναι γιατι το επιλεξαμε. Γιατι βαρεθηκαμε να βλεπουμε τη ζωη να μας ξεπερναει, κι ειπαμε να τηνε φυλακισουμε. Η γιατι, μας βαρυνε τοσο πολυ, που ειπαμε να τηνε ελαφρυνουμε κομματι. Κι ειμαστε οι ιδιοι, πισω και μπρος απο την οθονη μας. Μαλλον πισω της, ειμαστε λιγακι πιο ευαισθητοι. Και γιαυτο και τηνε βαλαμε ασπιδα....

Μα λυπαμαι γι αυτους, που μαθανε πως η ζωη ειναι ετσι. Πως τη ζωη τη ζεις ετσι. Ανοιγοντας ενα pc για να μπεις στον κοσμο. Για να αγαπησεις, να μισησεις, να γελασεις και να αισθανθεις.... Γιαυτους που δεν παιξανε ξυλο στις πλατειες, και δεν αγκαλιαστηκανε στα παγκακια, που δε σπασανε τη μοναξια τους σα μπουκαλι στην ασφαλτο για να δοκιμασουνε ποσο μπορει να τους ματωσει το γυαλι.. Και σαυτους, ξερεις, δε θα πω ποτε get a life.... Γιατι θα τανε πολυ σκληρο νομιζω...

Τρελλή είμαι ότι θέλω λέω!

πηγή