Δημήτρης Ιατρόπουλος : ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ

Δεν κάνω πια πίσω,
Το στρίβω για εμπρός,
Παντού όπου γυρίσω,
Με σπρώχνει ο καιρός.

Ανοίγω τη βρύση,
Και τρέχουν φωτιές,
Με έχουν αντλήσει,
Χιλιάδες φορές,

Δεν έχω άλλο τράτο,
Στο δρόμο θα βγω.
Με πήγαν στον πάτο,
Τους πάω στο γκρεμό!

Δεν θέλω μνημείο,
Του Άγνωστου Έλληνα.
Μονάχος μου έμεινα,
Αρχαίο αγγείο.

Οι δήθεν φωστήρες,
Πηδούν στο κρεβάτι μας.
Θα βγούμε για πάρτη μας,
Και τέρμα οι σωτήρες!

Δε γουστάρω κανένα,
Τα όνειρά μου ένα-ένα,
Αριθμούς τα ΄χουν κάνει,
Με τους τηλεφακούς.

Δε γουστάρω κανένα,
Παρά μόνο Εσένα,
Αναγνώστη που βλέπεις,
Πατριωτάκι που ακούς!

Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω,
Με στίχο αγριεμένο,
Που διόρθωσε ο Θεός..
Μονάχα από τους δυο μας περιμένω,

Εγώ είμαι ένα τρένο,
Μα εσύ είσαι ο Σταθμός.
Μονάχα από τους δυο μας περιμένω
Χαλάω την παρτίδα,

Δεν παίζω, εδώ κι εμπρός..
Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω,
Εγώ είμαι η Πατρίδα,
Κι Εσύ’ σαι τ’ Άγριο Φως!



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ