Η Ευρωπη χορεύει χορό του Ζαλόγγου

Στην αρχή ήταν  οι «διεφθαρμένοι», «τεμπέληδες» και «κακομαθημένοι» έλληνες.
«The Greek debt crisis» έγινε παντού πρώτο θέμα!
Από τον καιρό των Ολυμπιακών Αγώνων, τότε που στοιχημάτιζαν ότι δεν θα προλάβουμε, είχαν να ασχοληθούν τόσο αρνητικά με την Ελλάδα.
Βρήκαν την ευκαιρία, οι γνωστοί …φιλέλληνες,   να ανοίξουν τα απύλωτα στόματά τους και ξερνούσαν δηλητήριο και ύβρεις.
Ετσι, προς  γνώσιν και παραδειγματισμό, μας  φόρεσαν το Μνημόνιο.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα,  έρχονται οι επίτροποι, όπως σήμερα καλή ώρα, μας   ελέγχουν εκ του συστάδην για να δούνε  αν συμμορφωνόμαστε  «προς τας υποδείξεις» και μας κουνούν απειλητικά το δάκτυλο για το μέλλον…

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι  άλλοι ατίθασοι, οι  Ιρλανδοί.
Αρχικά προσπάθησαν  να διαμαρτυρηθούν, αλλά στο τέλος ενέδωσαν και αυτοί.
Μετά τι;
«Η Πορτογαλία» λένε, οι αγορές.
Και μετά την Πορτογαλία τι;
Η Ισπανία….
Στο βάθος του ορίζοντα φαίνεται η …Ιταλία!
Οι κυβερνήσεις τους  διαρρηγνύουν  τα ιμάτια τους, αλλά μάταια!
Ποιος τις ακούει;
Αμα σε στοχεύσουν οι αγορές, δεν  έχει σημασία τι λένε οι Κυβερνήσεις.
Είναι προφανές ότι έχει αρχίσει ένας χορός του Ζαλόγγου, που οδηγεί τις ευρωπαϊκές οικονομίες στο γκρεμό,
Είναι το μόνο βέβαιο!
Οσοι  νομίζουν ότι η λύση είναι να τις εντάσσουν σε μηχανισμούς στήριξης  και να τις σώσουν μέσω της εξαθλίωσης των λαών τους, μάλλον  υιοθετούν  την οικονομική πολιτική του ….Καραγκιόζη.  Που για να λύσει τα οικονομικά του προβλήματα προσπάθησε να μάθει  το γάϊδαρό του να μην τρώει! Τα ξέρετε τα αποτελέσματα!

Οι αιτίες του προβλήματος
Κατ’ αρχήν καιρός, επιτέλους, να παραδεχτούν, όλοι αυτοί που μιλούσαν για ελληνικό πρόβλημα, ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του πρώτα –πρώτα, ότι η κρίση μπορεί  να ήρθε πρώτα εδώ (αφού ο κ. Παπανδρέου έκανε ότι μπορούσε), αλλά είναι ένα πρόβλημα που αφορά την ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της. Η κρίση της Ελλάδος ήταν σύμπτωμα της Ευρωπαϊκής κρίσης.
Η Ευρώπη θα αποτύχει,  αν δεν συνειδητοποιήσει:
α) τις ρίζες του προβλήματος και
β) ότι το πρόβλημα τους αφορά όλους και κυρίως περισσότερο αυτούς που νομίζουν ότι δεν τους αφορά, δηλαδή τους Γερμανούς.
Και ποιες είναι οι  αιτίες του προβλήματος:

1. Μετά την επικράτηση του «υπαρκτού  σοσιαλισμού», στην Δύση  οικοδομήθηκε,  ως απάντηση,  ένα κράτος που  δεν μπορούσαμε  να συντηρήσουμε. Ηταν θέμα χρόνου να το βρούμε μπροστά μας. Όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις αριστερές και  δεξιές, προοδευτικές και  συντηρητικές δημιούργησαν δίκτυα προστασίας, χορήγησαν προνόμια, ανέχθηκαν στρεβλώσεις που επιβάρυναν το κράτος, έμαθαν να ζουν με ελλείμματα . Και το κράτος αντί να βάλει τάξη, συνέχισε να λύνει  τα προβλήματά του μέσω δανεισμού.  Ε, κάποτε πρέπει να πληρώσεις τα δανεικά.
2. Η  πολυδιαφημισμένη ΟΝΕ  δημιουργήθηκε σε μέρες ευδαιμονίας και δεν είχε προβλέψει μηχανισμούς  διαχείρισης κρίσεων. Με άλλα λόγια δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Για αυτό, όταν έσκασε (όπως έσκασε) η κρίση δανεισμού της Ελλάδος, τους πήρε τόσο καιρό για να αποφασίσουν τι θα κάνουν, αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν, αφού χρειάστηκαν την συνδρομή του ΔΝΤ!
3. Το τραπεζικό σύστημα τα τελευταία χρόνια αφέθηκε εντελώς αχαλίνωτο να επεκτείνεται, να κερδοσκοπεί και να καταβροχθίζει ότι εύρισκε μπροστά του. Δείτε για παράδειγμα την Ελλάδα. Πόσες τράπεζες έχουμε (για τα μεγέθη της χώρας) και σε πόσες δραστηριότητας έχουν επεκταθεί, αλλότριες προς τις αμιγώς τραπεζικές εργασίες. Νομοτελειακά, αυτή η διαρκής επέκταση πέραν του ότι προεξοφλούσε τη σύγκρουση, παράλληλα αποδυνάμωνε τις τράπεζες γιατί  τις άφηνε εκτεθειμένες  σε πολλαπλούς κινδύνους. Ετσι οι τράπεζες άρχισαν να στραγγαλίζουν εταιρείες, μετά να αλληλοσπαράσσονται  και ύστερα να βάλουν στο στόχαστρο τα κράτη που ήταν ήδη εξαρτημένα από τις τράπεζες  μέσω των κρατικών ομολόγων. Στηρίξαμε τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν οι οικονομίες, αλλά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να καταρρεύσουν οι χώρες που στήριξαν τις τράπεζες!
4. Ο ρόλος της Γερμανίας. Αναμφίβολα η Γερμανία εκμεταλλεύτηκε την ελληνική κρίση (μπορεί και να την μεγιστοποίησε κιόλας) για να πυροδοτήσει την ανάπτυξη της οικονομίας της λόγω του υποτιμημένου ευρώ.

Μετά την κρίση τι;

Προφανώς δεν είναι λύση να ενταχθούν οι μισές χώρες της ευρωζώνης στο μηχανισμό στήριξης.
Αυτό δεν αποτελεί μόνο ομολογία αποτυχίας της ίδιας της  Ευρώπης να ρυθμίσει τα του οίκου της. Είναι κάτι χειρότερο: ουσιαστικά υπονομεύει για άγνωστο χρονικό διάστημα τις  προσπάθειές ανάκαμψης. Μια  βιώσιμη λύση,  δεν  μπορεί  να  προέλθει μέσα από  την εξαθλίωση της κοινωνίας.
Το είχα γράψει και άλλοτε: αν πάρει φωτιά το αυθαίρετο του γείτονα, δεν μπορείς να αισθάνεσαι σίγουρος για την πολυτελή σου έπαυλη! Ερχεται  η σειρά σου!
Πολύ φοβούμαι  ότι η παρούσα κρίση  δεν αντιμετωπίζεται  με  τα συμβατικά οικονομικά εργαλεία  γιατί υπερβαίνει κατά πολύ και την οικονομία και τα μέχρι σήμερα  διαθέσιμα εργαλεία!
Υπερβαίνει και τις δυνατότητες μιας χώρας γιατί καμιά χώρα δεν  μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση μόνη της.
Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη χορεύει στους ρυθμούς των κερδοσκόπων. Εκείνοι επιλέγουν τους στόχους-θύματα και η Ε.Ε. τρέχει για τις πρώτες βοήθειες. Βγαίνει ο κάθε απίθανος  και παριστάνει τον προφήτη των δεινών που  έρχονται.
Στην οικονομία,  όταν επενδύεις στο κακό σενάριο, αυτό και έρχεται γιατί η οικονομία είναι πρώτα απ΄ όλα ψυχολογία. Με αρνητική ψυχολογία, έχεις και αρνητικά αποτελέσματα!
Για πόσο καιρό μπορεί να συνεχιστεί αυτό;
Όχι για πολύ φαντάζομαι!
Αν συνεχιστεί, είναι πιθανό το σύνολο της ευρωζώνης να εισέλθει σε μια βαθιά και παρατεταμένη ύφεση που θα κρατήσει χρόνια. Για μια δεκαετία μιλάνε οι καταστροφολόγοι!
Ε, καιρός για την Ε.Ε. να αναλάβει  μια  πρωτοβουλία ανασύνταξής της.
Αντί να σύρεται από τις εξελίξεις, να τις δρομολογήσει.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται μια συμφωνία  σε κεντρικό επίπεδο η οποία θα είναι πολιτική.
Στη λύση που θα προκριθεί πρέπει να συνεισφέρουν και εκείνοι που όλα αυτά τα χρόνια θησαύρισαν από την κρίση. Και εννοώ τις τράπεζες πρωτίστως!
Ποιο θα είναι το αντάλλαγμα;
Η Ε.Κ.Τ  να εγγυηθεί την  ρευστότητα τους για όσο θα διαρκέσει η κρίση.
Ρευστότητα που θα διοχετευτεί στην αγορά για να ξεκινήσει η ανάκαμψη.
Κώστας Ροδινός