Όνειρα

Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη,όπου μυθιστόρημα,
επιστήμη,μυθολογία,τα πάντα,η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη ανακατεύονταν.
Δεν ήμουν μεγαλύτερος απο ένα βιβλίο.
Δύο φωνές μού μιλούσαν.Η πρώτη-ύπουλη και σταθερή,έλεγε:Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο,μπορώ -κι η ευχαρίστηση σου θα'ναι τότε χωρίς τέλος-να σου δώσω μια όρεξη παρόμοια μεγάλη.
Και η δεύτερη:Έλα! Ω,έλα στο ταξίδι των ονείρων,πέρα από το δυνατό,πέρα από το γνωρισμένο!Και η φωνή αυτή τραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογυαλιές,φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δε ξέρει από που ήρθε,που χαϊδεύει τ'αυτί κι όμως το τρομάζει
Σου απάντησα: Ναί,γλυκιά φωνή!Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί,αλίμονο,να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου.Πίσω απ'τις σκηνοθεσίες,στο μελανότερο της αβύσσου,βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους και θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου,σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια.Κι από κείνον τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά,καθώς οι προφήτες την έρημο και την θάλασσα,γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές,βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί,νομίζω για ψέματα τις αλήθειες,πολλές φορές,και με τα μάτια στον ουρανό πέφτω σε γκρεμούς!Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει:
Κράτησε τα όνειρά σου,οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!

(Charles Baudelaire)