Αναδύομαι...

Ένας ήχος...

ένα χρώμα...

μια στάλα κόκκινο κρασί...

έσμιξαν στο χάραμα μιας ανατολής...

μπερδεμένα με τα χρώματα του ουρανού...

σαν μεθυσμένη πολύχρωμη πεταλούδα...

κι ο ήχος ψίθυρος...

το χρώμα μπουμπούκι...

κι η στάλα ζωή...

στο κρυφό παιχνίδι...

μιας μεταξένιας ζωής...

Αναδύομαι...

στην άνοιξη της ψυχής...

κυνηγώντας το τρυφερό φτερούγισμα...

ξύνοντας επιδέξια τα λέπια του πανικού...

που εγκλωβίζουν την ύλη απ' το χάδι...

αποπροσανατολίζουν την σκέψη απ' το λιμάνι...

εκεί που κρυφά συναρμολογώ την ευτυχία...

διαφορετική στα ημιδιαφανή μάτια σας...

ξεχωριστή απ' το γρανιτένιο άγγιγμα σας...

μοναδική στο πέρασμά σας...

Αναδύομαι...

ξεφυλλίζοντας τέσσερις εποχές...

πλέκοντας τις ζωές που δεν μου χάρισαν...

στον μονόδρομο των στιγμών...

που καθαίρεσα όταν σκεπτόμουν το βράδυ...

Έτσι έμαθα να τραγουδώ...

τους ύμνους στην αγάπη...

έτσι έμαθα να προσκυνώ του έρωτα το κατάρτι...

ψηλά στην άκρη που αγγίζει το γαλάζιο...

εκεί κρεμόμουν όταν φοβόσαστε...

εκεί ρουφούσα τον πόθο όταν κοιμόσαστε...

στο παγωμένο κατώφλι που γδέρναται τις αισθήσεις...

Αναδύομαι...

πάνω απ' τις φτωχά κοιτάσματα...

που οξειδώνονται στο πέρασμα του χρόνου...

Αναδύομαι...

κάθετα στην ζωή...

αγκαλιάζοντας τον πόνο...

αλλά ρουφώντας και το μεγαλείο τις ζωής...

που προσπεράσατε χωρίς δάκρυ...

χωρίς κόπο...

Στέλιος Κ.