Το στοίχημα Σαμαρά

Η παρατήρηση ότι ο κ. Σαμαράς έχει καταφέρει να επιβάλει την ατζέντα των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι ορθή και αυτό τονίστηκε από το δίλημμα του Πρωθυπουργού "Μνημόνιο ή εκλογές", όπως σχηματικά αποδόθηκε η ουσία της διακαναλικής συνέντευξης. Το κρίσιμο ζήτημα είναι αν η ΝΔ έχει τη δυνατότητα να δώσει μέχρι το τέλος αυτήν τη μάχη.

Η αντίφαση δεν κρύβεται. Οι επιλογές της σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με τον κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα που η ρητορική της αποδίδει στις επικείμενες εκλογές. Οι υποψηφιότητες δεν "κολλάνε" με το αντιμνημονιακό μήνυμα του Σαμαρά. Για παράδειγμα, ο Δράκος στην Πελοπόννησο είναι καθαρά αυτοδιοικητικός. Ο Παυλίδης στη Θράκη το ίδιο, και μάλιστα θεωρείται προσκείμενος στην Ντόρα Μπακογιάννη που στηρίζει το Μνημόνιο. Ακόμα και ο σίγουρος Ψωμιάδης δεν είναι προσωπικότητα ειδικού βάρους, το αντίθετο μάλλον. Όσο για τη μεγαλύτερη Περιφέρεια, την Αττική, η ΝΔ κατέρχεται χωρίς υποψήφιο (είναι αδύνατον να εκληφθεί ως σοβαρή η υποψηφιότητα Κικίλια) και το ομολογεί το ίδιο το κόμμα, θέτοντας ως μακρινό στόχο τον δεύτερο γύρο και ως εφικτό την ήττα Σγουρού!....


Η θέση της ΝΔ έρχεται ως συνέχεια της γενικής άποψης ότι οι τοπικές εκλογές, και μάλιστα οι νομαρχιακές, πλέον περιφερειακές, χρησιμεύουν για την εξαγωγή γενικών πολιτικών μηνυμάτων. Μόνο που είναι παράλογη η απαίτηση οι πολίτες να ψηφίσουν τον Κικίλια ή τον αποτυχημένο και φθαρμένο Ψωμιάδη για να αποδοκιμάσουν το Μνημόνιο. Οι υποψήφιοι της ΝΔ θα έπρεπε να έχουν την προσωπικότητα, το ειδικό βάρος, να στηρίξουν αυτήν την επιλογή του κ. Σαμαρά. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Το πιο βαρύ όνομα είναι ο υποψήφιος για τον Πειραιά κ. Μιχαλολιάκος (που καταρρακώνεται στα γκάλοπ) και ο κ. Γκιουλέκας για τη Θεσσαλονίκη! Από την άλλη, στελέχη με λόγο και κύρος, όπως π.χ. ο Σταύρος Δήμας και ο Νίκος Δένδιας, είναι χαμένα. Κανείς δε δίνει τη μάχη που έχει επιλέξει ο Πρόεδρος...

Παράλληλα, η στάση έναντι της κεντρικής πολιτικής της Κυβέρνησης δεν μπορεί να κριθεί από το άθροισμα των ψήφων υπέρ των "αντιμνημονιακών" υποψηφίων. Ο κ. Δημαράς προσφέρει το καλύτερο παράδειγμα. Η πιθανή εκλογή του στον δεύτερο γύρο παρουσιάζεται ως αποδοκιμασία του ΠαΣοΚ. Μόνο που ο κ. Δημαράς το έχει ξανακάνει. Το 2002 στον δήμο Αθηναίων ξεπέρασε το 11%, ποσοστό κοντά στο 15% που θεωρητικά θα τον φέρει στην δεύτερη Κυριακή σύμφωνα με τα γκάλοπ (λόγω της διασποράς των υπολοίπων ψήφων). Δεν υπάρχει δηλαδή μόνο το Μνημόνιο, αλλά και η απήχηση που πράγματι διαθέτει ο συγκεκριμένος πολιτικός. Άλλωστε, το εκλογικό σώμα των Αθηνών αρέσκεται στις εκπλήξεις. Τσίπρας και Καρατζαφέρης αποδεικνύουν ότι το ποσοστό των ψηφοφόρων που στις δημοτικές ξεφεύγουν από τα δύο μεγάλα κόμματα είναι ούτως ή άλλως σημαντικό -ειδικά όταν υπάρχουν υποψήφιοι τύπου Κικίλια.

Έχουμε ξαναγράψει ότι το στοίχημα του κ. Σαμαρά δύσκολα θα κερδηθεί, λόγω της πολύ πρόσφατης και σαρωτικής νίκης του ΠαΣοΚ. Και τότε η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη. Αν, δηλαδή, ο κ. Παπανδρέου δει τον χάρτη να πρασινίζει, ποια αντιπολιτευτική γραμμή μπορεί η ΝΔ να ακολουθήσει; Ακόμα, όμως, και αν το Μνημόνιο αποδοκιμαστεί στην κάλπη, τι θα μπορεί να κάνει ο Σαμαράς;

Το Μνημόνιο, είτε καταψηφιστεί είτε όχι, είτε με τον Παπανδρέου είτε με τον Σαμαρά, με αυτήν τη μορφή ή με αναδιαπραγμάτευση, θα εφαρμοστεί -κατ' αρχήν διότι η Ελλάς δεν έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει τις δύο δόσεις που ήδη έχει λάβει και λογική νταή "δανείστηκα, σας δούλεψα, δεν πληρώνω" δεν μπορεί να εφαρμοστεί από ένα σοβαρό Κράτος. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.

Εκεί που ο Σαμαράς έπρεπε να έχει εργαστεί είναι στην εξειδίκευση των μέτρων. Αντί να αναλώνεται στον αδιέξοδο αγώνα κατά της εφαρμογής του Μνημονίου θα έπρεπε να προσφέρει στον αγώνα της κοινωνικά δίκαιης εφαρμογής του. Μόνο τότε θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική λύση. Γιατί το να ανατραπεί ο Παπανδρέου απλά για να επανεκλεγεί με μικρότερη πλειοψηφία ή χωρίς αυτοδυναμία μόνο αποσταθεροποιητικά μπορεί να λειτουργήσει για την εύθραυστη οικονομία της χώρας.

πηγή