Γερμανία....

Ανάμικτα τα συναισθήματα μετά την Γερμανία.... Κατ' αρχήν να ξεκινήσω από το κοινό που είναι και το σημαντικότερο και για χατήρι του έκανα αυτό το ταξίδι.... (οι καλά γνωρίζοντες ξέρουν και πόσο απεχθάνομαι να ταξιδεύω!)

Ζεστό, χαμογελαστό, έτοιμο για επικοινωνία το αναγνωστικό κοινό όπου κι αν πήγα, όπου κι αν μίλησα. Εκεί υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, μια πατρίδα που πήραν μαζί τους αυτοί οι άνθρωποι όταν έφυγαν και την αγαπούν πολύ περισσότερο από εμάς που την έχουμε....δεδομένη. Δεν μιλάω μόνο γαι τους μετανάστες του '50 και του '60, αλλά για τους τωρινούς του 1990 και του 2000. Νέοι άνθρωποι που έψαξαν να βρουν μια καλύτερη τύχη. Και πέτυχαν. Δύσκολα, με πολύ μόχθο, αλλά πέτυχαν σε μια χώρα που δεν θα την έλεγα και φιλόξενη. Άλλη νοοτροπία, εκ δια μέτρου αντίθετη με την δική μας, σφιχτές οι καρδιές, κλειστές οι ψυχές... Εκείνοι όμως, οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν στα κύτταρά τους, στο DNA όλη την ελληνική δύναμη και εξυπνάδα. Μαζί κρατούν και το όνειρο της επιστροφής.

Οικοδεσπότης μας ο Ηλίας Τάκης, που έχει το Ελληνικό βιβλιοπωλείο και μαζί του το ζεύγος Σουλτανίδη, ο Γιάννη και η Όλγα από την Κέρκυρα (και μόνο αυτό φτάνει για μένα όπως καταλάβατε) και η Δέσποινα. Η γλυκιά μου Δέσποινα που έκανε οτι περνούσε από το χέρι της για να ομορφύνει τις τελευταίες μας ώρες στην Γερμανία. Δεν έχω λόγια να τους πω "ευχαριστώ" για όσα έκαναν για μας.

Και για να κλείσω για το ταξίδι μου στην Γερμανία και τις εντυπώσεις μου από αυτή την χώρα, να μερικές σκέψεις μου....

"Το ταξίδι μου εκεί, μου έδωσε να καταλάβω για ποιο λόγο όλα αυτά εναντίον μας… Για ποιο λόγο τόσο μένος εναντίον της Ελλάδας. Δύο κόσμοι που δεν συναντούνται πουθενά, αυτό είμαστε με τους Γερμανούς. Με τη διαφορά ότι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα μαζί τους ενώ εκείνοι δεν μπορούν να καταλάβουν εμάς και αυτό μάλλον τους θυμώνει. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως όσο κι αν μας στριμώχνουν, εμείς πάντα θα βρίσκουμε τρόπους για να περνάμε καλά ακόμα κι αν το γλέντι μας περιλαμβάνει ένα τσίπουρο και μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα. Δεν μπορούν να καταλάβουν πού βρίσκουμε το γέλιο και το δάκρυ τόσο εύκολα, ενώ εκείνοι και τα δύο με το ζόρι τα κάνουν. Όλα κανονισμένα στη ζωή τους, χωρίς εκπλήξεις. Ξέρουν τι θα πάρουν από την ημέρα που θα γεννηθούν, μέχρι την μέρα που θα πεθάνουν. Σε ελληνικό εστιατόριο βρεθήκαμε με Γερμανούς και κάποιος χόρευε ζεϊμπέκικο. Τους κοίταξα. Τον κοιτούσαν μαγεμένοι, αλλά…. Εμείς οι Έλληνες σιγοτραγουδούσαμε, χτυπάγαμε παλαμάκια, εκείνη έβγαζαν κάποια μικρά επιφωνήματα χωρίς ψυχή. Η ψυχή του Έλληνα βγαίνει στο χορό του, σ’ ένα τσούγκρισμα ποτηριού. Κεράσαμε δύο μπύρες και μας κοίταξαν σαν εξωγήινους… άγνωστη λέξη το κέρασμα εκεί…. Στην εθνική, μεγάλα πάνελ κρύβουν την θέα για να μην αποσπάται η προσοχή του οδηγού και αυτές τις παρωπίδες έχουν και στην ψυχή τους. Πώς να μας καταλάβουν; Ένας Γερμανός εκπαιδεύεται να κάνει μια δουλειά, μια συγκεκριμένη δουλειά από το πρωί μέχρι τις 4 που σχολάει. Αν στρίβει μια βίδα σ’ ένα εργοστάσιο, δεν θα καρφώσει ένα καρφί πιο δίπλα. Ότι του λέει το κράτος είναι νόμος χωρίς… παραθυράκια. Δεν θα σκεφτεί παραπέρα, σκέφτονται άλλοι γι αυτόν, αποφασίζουν άλλοι γι αυτόν…. Εκείνος κάνει το πιο απλό: Υπακούει। Ίσως γι αυτό βρήκε πρόσφορο έδαφος ο Χίτλερ στα μυαλά τους. Ίσως γι αυτό καμιά δικτατορία δεν είχε μακρύ μέλλον στην Ελλάδα…. Δεν λέω ότι εμείς είμαστε οι πιο σωστοί, αλλά είμαστε εμείς! Απλά και μόνο Έλληνες… Για μένα; Μεγαλείο…."

Λένα Μαντά