Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μικρή χώρα. Ήταν μικρή αφενός μεν σε έκταση και αφετέρου σε πολιτική δύναμη. Η χώρα αυτή προσπαθούσε να σταθεί όρθια μέσα στους αιώνες και όταν κάποια στιγμή απέκτησε μία ισχυρή δημοκρατική οντότητα, αποφάσισε να συνεργαστεί( οικονομικά και πολιτικά) με κάποιες άλλες ίδιου ή μεγαλύτερου κύρους. Οι κατά καιρούς ηγέτες της διόριζαν στο δημόσιο ασυγκράτητα πρόσωπα ιδεολογικά προσκείμενα προς αυτούς. Παράλληλα, τρανοί συνεργάτες τους απορροφούσαν πολλά από τα έσοδά της ( με την ανοχή τους) και έτσι σιγά σιγά άρχισε να δανείζεται από διάφορους ξένους προς αυτή οργανισμούς. Το φαγοπότι δεν σταματούσε μέσα στα χρόνια που ακολουθούσαν και έφτασε να είναι υπερχρεωμένη, σε σημείο, μάλιστα που της δάνειζαν πια με υψηλούς τόκους φοβούμενοι μήπως χρεοκοπήσει.
Απηυδισμένη στράφηκε σε μεγάλο αφεντικό και του ζήτησε εσπευσμένα μέγα δάνειο, υποσχόμενη με συμβόλαιο ότι θα βρει από τα ανθρωπάκια που την απάρτιζαν τα απαραίτητα κονδύλια για την αποπληρωμή του χρέους. Πράγματι, τα χρήματα δόθηκαν στη χώρα αυτή και εκείνη συνεπέστατη( όσο ποτέ στην ιστορία της) άρχισε να εξαφανίζει τις οικονομίες των νοικοκύρηδών της που τόσο είχαν μοχθήσει να τις συγκεντρώσουν. Μέσα σε διάστημα τεσσάρων περίπου χρόνων είχε γονατίσει τους κακομοίρηδες κατοίκους της, ενώ για το όλο εγχείρημα έδινε στίγμα και ήθος φιλοπατριωτικό, έτσι ώστε να φανεί ότι οι κόποι του λαού είχαν νόημα. Βέβαια, ως άλλη δύστυχη χήρα συνεχώς επικαλούταν ότι το όλο χάος το πληρώνουν εκείνοι που δε φταίνε, χωρίς να μπορεί όμως να πει ποιοι είναι υπεύθυνοι, γιατί έτσι τα φαβορί για την ανάληψη της εξουσίας δε θα υπήρχαν στην πολιτική σκηνή. Δεν ήταν βέβαια μοναχή στον αγώνα αυτό… Στην αφαίμαξη συμμετείχαν διάφοροι μηχανισμοί προπαγάνδας( τύπος, τηλεόραση κ.α) και με υποσχέσεις πελατειακού χαρακτήρα ο κόσμος παρακολουθούσε αμήχανα αυτή την κωμωδία.
Λίγο πριν τη συνεργασία με το μεγάλο αφεντικό, τόλμησε να αντιταχθεί στην υπερδύναμη της υφηλίου της και μάλιστα συμμάχησε στρατιωτικά και κυρίως ενεργειακά με χώρα-αντίπαλο δέος της υπερδύναμης. Τότε η τελευταία ξεσπάθωσε και την τιμώρησε παραδειγματικά. Άρχισαν να βγαίνουν κάθε λογής σκάνδαλα συνεργατών του θρασύτατου ηγέτη της(ο οποίος δεν ήταν και το καλύτερο παιδί) και την κατάλληλη στιγμή, μέσω μηχανισμών που διαθέτει σε κάθε χώρα, ξεσήκωσε τη νεολαία ενάντια στο… κατεστημένο και για μέρες το αδύναμο κρατίδιο έμοιαζε με τοπίο βομβαρδισμένο, λόγω των κοινωνικών αναταραχών. Παράλληλα, δεν μπορούσε να ελέγξει και το μεταναστευτικό κύμα από χώρες του τρίτου κόσμου προς αυτή, με αποτέλεσμα να έχουν εισέλθει εκτός από οικονομικούς μετανάστες και πρόσωπα-εντολοδόχοι της υπερδύναμης που μπορούσαν να οργανώσουν τέτοια κοινωνικά ξεσπάσματα. Τότε η μικρή χώρα μαζεύτηκε στη γωνία της και ακολούθησε υποδειγματικά το δρόμο που της είχαν δείξει έτσι ώστε να αρχίσει η πλήρη εκμετάλλευσή της από ξένα συμφέροντα.
Ενώ το μεγάλο αφεντικό πίεζε για πιο σκληρές αποφάσεις σε βάρος των κατοίκων της, βρέθηκε ξανά στο διάβα της η χώρα-αντίπαλο δέος της υπερδύναμης. Η τελευταία προσπαθούσε να προωθήσει τα στρατηγικά και ενεργειακά συμφέροντά της και θαμπωμένη από το σημείο του χάρτη που καταλαμβάνει η μικρή χώρα, της προτείνει να παραχωρήσει σε αυτή(στη χώρα-αντίπαλο δέος της υπερδύναμης) μία ναυτική βάση. Το αντάλλαγμα… η οριστική απαλλαγή της μικρής από τα χρέη ! Όμως εκεί η υπερδύναμη χαμογέλασε ειρωνικά και με πονηρό βλέμμα της υπενθύμισε τι είχε συμβεί σε σχετική περίπτωση στο πρόσφατο παρελθόν, έτσι όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη παράγραφο. Μπροστά στον κίνδυνο νέων αναταραχών και την απώλεια της εξουσίας τους, οι ηγέτες της μικρής απορρίπτουν την τελευταία πρόταση για τη ναυτική βάση.
Οι μεγάλες πετρελαϊκές της υπερδύναμης καλοέβλεπαν τον ορυκτό πλούτο της μικρής, ο οποίος ήταν ανεκμετάλλευτος. Παρασκηνιακά υπέγραψαν με την ίδια για π λ ή ρ η π α ρ α χ ώ ρ η σ ή του προς αυτές, έναντι μικρής αμοιβής, καθώς όλα ήταν ελεγχόμενα από την υπερδύναμη. Τη στιγμή εκείνη που ο πληθυσμός της μικρής χώρας θα είχε οδηγηθεί στην εξαθλίωση, θα έσκαγε η είδηση της παραχώρησης του ορυκτού πλούτου, χωρίς βέβαια να υπάρχουν διαμαρτυρίες εκ των έσω. Ποιος ασχολείται με αυτά εξάλλου; Η πείνα αρχίζει να οργιάζει και θα δώσει κάποιος προσοχή στην ακολουθούμενη ενεργειακή πολιτική;
Κάποια στιγμή, εμφανίστηκαν νέες εταιρίες πετρελαϊκές από βόρειες μικρές χώρες και με αντάλλαγμα την εξόφληση του χρέους της, ζήτησαν τη σ υ ν ε κ μ ε τ ά λ λ ε υ σ η του ορυκτού πλούτου της. Η μικρή χώρα με γνώμονα τις προαναφερθείσες φοβίες τις έκλεισε την πόρτα, προτιμώντας να έχει στην πίεση τους ΄΄ πατριώτες΄΄ της.
Τελικά, η μικρή χώρα έδωσε το πολύτιμο υπέδαφός της στους πολυεθνικούς κολοσσούς, ενώ στο μεγάλο αφεντικό συνέχισε να προσφέρει το μετερίζι των πολιτών της, μέχρι οριστικής εξόφλησης του δανείου προς αυτό. Το χρονικό της αποπληρωμής, βέβαια, παρατάθηκε για έξι περίπου χρόνια, αλλά το αφεντικό πληρώθηκε κανονικότατα και με τους προβλεπόμενους τόκους!
Το παραμύθι κλείνει περίεργα….. Τελικά όλοι εκείνοι που παριστούσαν τους ηγέτες της χώρας αυτής και έλαβαν τις ανωτέρω… παράξενες αποφάσεις, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά συνέχιζαν να κυβερνούν( εννοείται δημοκρατικά) με σχετική μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων τους προς τους απογόνους τους και κατόπιν σχετικής ευλογίας της υπερδύναμης.
Όσο για τους κατοίκους της μικρής χώρας… αγκαλιά με το Μορφέα είχαν χωριστεί σε πολιτικά στρατόπεδα εξομοιώνοντας το πνεύμα που επικρατεί στα ποδοσφαιρικά γήπεδα με την πολιτική. Έφταιγε πάντα το αντίπαλο κόμμα, ενώ το δικό τους ΄΄ χάος παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση΄΄. Δεν απασχόλησε ποτέ κανένα, βέβαια, για ποιον πραγματικά λόγο έμειναν με άδειες τσέπες…. Αρκεί να βγει το κόμμα!
Και έζησαν αυτοί καλά( λέμε!!!) και εμείς….. ΄΄ θα δείξει΄΄.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου