Καραγκούνης, Κατσουράνης, Χαριστέας, μάνατζερ, κλίκες, καπαρωμένες θέσεις στην Εθνική. Αυτή η συνέντευξη του Γιάννη Αμανατίδη στο gazzetta.gr θα προκαλέσει σάλο! Διότι για πρώτη φορά εν ενεργεία διεθνής μιλάει για όλα με ονόματα! Ο επίλογος της αποστολής του gazzetta.gr στη Φρανκφούρτη γίνεται με τη συνέντευξη του Γιάννη Αμανατίδη, που μιλά χωρίς δισταγμό για όλες εκείνες τις νοσηρές καταστάσεις που βίωσε στην Εθνική Ελλάδας, καθώς και τους συμπαίκτες του, που πληγώνουν με τη συμπεριφορά τους τη φανέλα με το εθνόσημο...
Ύστερα από πέντε χρόνια στην Άιντραχτ, ο Γιάννης Αμανατίδης νιώθει πλέον ότι παίζει «εντός έδρας» επί γερμανικού εδάφους. Και είναι λογικό από τη στιγμή που ο ίδιος και οι γονείς του μετακόμισαν το 1988 στη Στουτγκάρδη, όταν ο Γιάννης ήταν μόλις 7 ετών.
Το ραντεβού μας δόθηκε στο ξενοδοχείο όπου ο Yannis, όπως τον φωνάζουν όλοι στην πόλη, πέρασε το πρώτο του εξάμηνο ως παίκτης της Άιντραχτ, με τους υπαλλήλους της ρεσεψιόν να τον υποδέχονται με πλατιά χαμόγελα. «Την εποχή εκείνη δεν βιαζόμουν να βρω σπίτι κι έτσι κατέληξα να μένω περίπου ένα εξάμηνο εδώ. Με βόλευε γιατί είναι πολύ κοντά στο γήπεδο και δεν έχει καθόλου φασαρία. Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από τότε που έμενα εδώ, αλλά οι υπάλληλοι είναι ίδιοι. Ακόμα και ο σερβιτόρος που έφερνε και τότε τον καφέ μου…» λέει ο Γιάννης, που δεν προλαβαίνει να χαιρετάει τους παλιούς γνωστούς.
Η εμφάνιση του Αμανατίδη προκάλεσε πάταγο και για έναν επιπλέον λόγο. Εκτός της δεδομένης δημοφιλίας του στην πόλη -«ο Yannis είναι μακράν ο πιο διάσημος και πιο αγαπητός παίκτης της Άιντραχτ», μας έχουν βεβαιώσει όλα τα μέλη της ομάδας- εμφανίστηκε στο lobby του ξενοδοχείου με τον σκύλο του, που όπως ήταν φυσικό έκλεψε την παράσταση. Ο Χίρον είναι 2 ετών, ράτσας Ακίτα και μπορεί να μοιάζει κάπως… τρομακτικός με τα 55 κιλά του, αλλά στην πραγματικότητα είναι γεννημένος για χάδια και πασαρέλα, καθώς... δέχθηκε να φωτογραφηθεί από όλους όσοι βρίσκονταν στο καφέ του ξενοδοχείου. Μια Αμερικανίδα τουρίστρια, μάλιστα, «προχώρησε» λίγο περισσότερο και ρώτησε ευθέως τον Αμανατίδη πόσα χρήματα έχει για να τον αγοράσει, καθώς «στις ΗΠΑ στοιχίζει το λιγότερο 10.000 δολάρια και είναι σχεδόν αδύνατο να τον αποκτήσει κάποιος». Απάντηση, πάντως, δεν πήρε…
Επειδή, ο Γιάννης Αμανατίδης ήθελε να μιλήσει για ζητήματα πολύ πιο σημαντικά και πιο ενδιαφέροντα από την… τιμή του σκύλου του, προχωρήσαμε στη συνέντευξη του 28χρονου πρώην διεθνούς επιθετικού, στην οποία κατονομάζει πρόσωπα και καταστάσεις που τον οδήγησαν στο να κλείσει άπαξ διαπαντός την πόρτα της Εθνικής.
Είσαι ήδη 5 χρόνια στην Άιντραχτ και με όλους όσοι μιλήσαμε, από τους ταξιτζήδες και τους φιλάθλους μέχρι τον πρόεδρο και τους συμπαίκτες σου, συμφωνούν ότι είσαι η σημαία και ο ηγέτης αυτής της ομάδας, εντός και εκτός αγώνα.
Για να το λένε, έτσι θα είναι… Είναι πολύ ευχάριστο αυτό που λες και νομίζω ότι συμβαίνει επειδή ήμουν παρών σε όλη την πορεία της ομάδας, από τότε που ανέβηκε από τη Β’ Εθνική και μαζί με κάποιους συμπαίκτες μου καταφέραμε να τη σταθεροποιήσουμε στην Μπουντεσλίγκα. Όποιος ξέρει την ιστορία της ομάδας ξέρει ότι έχει περάσει πολλές δυσκολίες με ανόδους, υποβιβασμούς και προβλήματα χρεών και είναι πραγματική ικανοποίηση για όλη την πόλη να βλέπει την Άιντραχτ σήμερα στην 5η θέση της Μπουντεσλίγκα.
Νιώθεις ότι σωματικά είσαι έτοιμος να επιστρέψεις στο επίπεδο που βρισκόσουν πριν από τους τραυματισμούς; Σου συνέβησαν σε ένα χρόνο όσες ατυχίες δεν είχες σε όλη σου την καριέρα.
Έτσι ακριβώς είναι. Ενώ δεν είχα τραυματιστεί ποτέ, ξαφνικά βρέθηκα από το πουθενά να έχω τον πιο σοβαρό τραυματισμό (σ.σ. χόνδρος στο γόνατο) που μπορεί να πάθει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Το κακό με τον τραυματισμό μου ήταν ότι δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος ότι ο χόνδρος έχει θρέψει και αυτή ήταν η ατυχία μου την πρώτη φορά, όταν πίστεψα ότι είμαι 100% και τραυματίστηκα πάλι στο ίδιο σημείο. Δεν παραπονιέμαι όμως… Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα και είμαι χαρούμενος που πλέον νιώθω καλά, πατάω γερά στα πόδια μου και είμαι έτοιμος να τα δώσω όλα για την ομάδα μου. Επιτέλους…
Με δεδομένο το γεγονός ότι ο τραυματισμός αυτός ήρθε στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία, στα 26 σου, είπες ποτέ «γιατί σε μένα»;
Δεν είμαι άνθρωπος που κάνει τέτοιες σκέψεις. Δεν θεωρώ ότι με βοηθάνε εξάλλου, καθώς το μόνο που θα κατάφερνα είναι να απογοητεύομαι και να χάνω το χρόνο μου. Θα σου πω όμως και κάτι άλλο, που το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είμαι τυχερός που είμαι επαγγελματίας αθλητής. Έχω άπειρα προνόμια στη ζωή μου και μου φαίνεται αδιανόητο να παραπονιέμαι για έναν τραυματισμό, όταν αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, θα ζούσα μια άλλη ζωή και θα είχα χιλιάδες σοβαρά προβλήματα, όπως οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας. Ζω ένα όνειρο! Η κανονική ζωή των αθλητών αρχίζει μετά το ποδόσφαιρο. Αυτό που βιώνουμε τώρα είναι κάτι ουτοπικό και εκτός πραγματικότητας. Είμαι χαρούμενος που είμαι 28 ετών, έχω ζήσει σπουδαίες εμπειρίες στην καριέρα μου και πιστεύω ότι θα ζήσω ακόμα περισσότερες μεγάλες στιγμές.
Πώς αντιμετωπίζεις την επιτυχία του Φάνη στη φετινή σεζόν; Είναι ο 6ος Έλληνας που παίζει στην Άιντραχτ, μετά από εσένα, τον Κυργιάκο, τον Μάντζιο, τον Λυμπερόπουλο και τον Τζαβέλα…
Η αλήθεια είναι ότι στη Φρανκφούρτη τούς… αγαπάνε τους Έλληνες και νομίζω ότι έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Όλοι έδωσαν κάτι στην ομάδα και δεν δημιούργησαν ποτέ προβλήματα. Επειδή είμαι αρκετά χρόνια εδώ, πρέπει να σου πω ότι πλέον οι διοικούντες ζητούν τη γνώμη μου αναφορικά με τους Έλληνες παίκτες και αυτό ξεκίνησε από την εποχή που ήρθε ο Κυργιάκος. Ο Σωτήρης έπαιξε πολύ καλά και από τότε ο πρόεδρος κι εγώ συζητάμε για τις περιπτώσεις Ελλήνων παικτών που απασχολούν την Άιντραχτ. Τον Γιώργο για παράδειγμα (σ.σ. Τζαβέλας) δεν τον γνώριζαν καλά γιατί ήταν μικρός στην ηλικία, όμως μιλήσαμε και τους είπα ότι είναι ένας πολύ καλός αμυντικός και όπως καταλαβαίνεις είναι ενθουσιασμένοι μαζί του…
Όσο για τον Φάνη, ό,τι και να πω είναι λίγο. Είμαι πραγματικά χαρούμενος που παίζει τόσο καλά και εύχομαι να συνεχίσει ακόμα καλύτερα. Βρίσκεται σε εκπληκτική φόρμα και αξίζει όλη αυτήν την προβολή που έχει.
Στις προπονήσεις που είδαμε, πάντως, είναι σαφές ότι εσύ είσαι ο παίκτης από του οποίου τα πόδια περνάει περισσότερες φορές η μπάλα. Οκτώ στις δέκα λέξεις είναι η λέξη «Yanni».
(σ.σ. Γελάει) Οι συμπαίκτες μου με πιστεύουν και έχουν μεγάλες απαιτήσεις από εμένα. Γενικότερα, ο λόγος μου, μετά από τόσα χρόνια στην ομάδα, μετράει εντός και εκτός αγώνων. Είναι μεγάλη ευθύνη αυτή, αλλά την αποδέχομαι και προσπαθώ να λειτουργώ πάντα με γνώμονα το συμφέρον της ομάδας.
Φέτος δεν έχεις παίξει ακόμα πολύ. Ο Σκίμπε θεωρεί ότι είναι θέμα χρόνου να επιστρέψεις στο 100%, αλλά είναι δεδομένο ότι δεν έχεις συνηθίσει τον εαυτό σου στον πάγκο.
Είμαι δέκα χρόνια επαγγελματίας παίκτης. Αν μου συνέβαινε το να μην παίζω πριν από πέντε χρόνια, ίσως να σκεφτόμουν διαφορετικά, αλλά πλέον προσπαθώ να είμαι πιο ήρεμος και συγκεντρωμένος. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα για μένα. Η ομάδα έχει μια πολύ καλή πορεία, ο Φάνης είναι εκπληκτικός, το σύστημα που παίζουμε είναι το 4-2-3-1, με έναν επιθετικό μπροστά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει. Θα συνεχίζει λοιπόν να παίζει ο Φάνης κι εγώ θα δουλεύω όσο περισσότερο μπορώ στις προπονήσεις, ώστε αν αποφασίσει ο προπονητής να αλλάξει κάτι, να μπορώ να ανταποκριθώ αμέσως στις απαιτήσεις. Βάζω την ομάδα πάνω απ’ όλα και δεν έχω κανένα πρόβλημα να μην παίζω πολύ, αν αυτό σημαίνει ότι η Άιντραχτ συνεχίζει να αποδίδει τόσο καλά. Όταν με χρειαστεί ο προπονητής μου, όμως, θα είμαι έτοιμος για να αρπάξω την ευκαιρία από τα μαλλιά. Πιστεύω πάντως ότι θα μπορούσαμε να συνδυαστούμε μαζί με τον Φάνη στο ίδιο σύστημα, γιατί έχουμε διαφορετικά στοιχεία ως παίκτες και ο ένας μπορεί να συμπληρώνει τον άλλον. Ο ρόλος μου πάντως δεν είναι να προτείνω… 11άδες, οπότε συνεχίζουμε έτσι και ελπίζω να πάμε ακόμα καλύτερα!
Εννοείς ότι ο καταρτισμός της 11άδας υπάγεται στις… υποχρεώσεις κάποιων άλλων παικτών. Σε ρωτάω γιατί το καλοκαίρι δήλωσες ότι οι μηχανισμοί γύρω από την Εθνική σε κάνουν έξαλλο και για το λόγο αυτό αποχώρησες από την ομάδα. Έχεις μετανιώσει για όσα είπες τότε;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτά που είπα και το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος -δημοσιογράφος, παίκτης ή παράγοντας- να με πάρει στο τηλέφωνο και να μου ζητήσει το λόγο, αποδεικνύει πόσο δίκιο έχω στα όσα δήλωσα σχετικά με την Εθνική. Έχω μάθει να λέω όσα πιστεύω και μου είναι αδιάφορο αν η γνώμη μου αρέσει ή δεν αρέσει στους περισσότερους. Με εξοργίζουν αυτά που συνέβαιναν στην ομάδα και για το λόγο αυτό έφυγα.
Τι είναι αυτό που σε ενοχλούσε περισσότερο στην Εθνική;
Είναι μια σειρά πραγμάτων. Για παράδειγμα δεν είναι δυνατόν να παίζουν παίκτες στην Εθνική που είναι μονίμως εκτός 18άδας στους συλλόγους τους. Δεν γίνεται! Δεν το έχω δει πουθενά, σε καμία ομάδα, σε καμία χώρα! Θέλεις να σου πω ονόματα; Μπορεί να τα βρει ο οποιοσδήποτε και μόνος του. Δείτε τις 11άδες των αγώνων της Εθνικής και θυμηθείτε ποιοι έπαιζαν στις ομάδες τους. Μα δεν υπήρχε ανταγωνισμός σε εκείνη την ομάδα. Να παίρνεις το αεροπλάνο για να πας να παίξεις με την Εθνική και να ξέρεις ότι οι 10 από τους 11 παίκτες είναι σίγουροι, βρέχει χιονίσει! Και το έλεγαν και μόνοι τους αυτοί οι παίκτες. «Μην ασχολείσαι, εγώ θα παίξω ό,τι και να γίνει». Δεν είχε καμία σημασία αν έπαιζαν στις ομάδες τους.
Σε πείραζε ότι ήσουν εκτός πλάνων του προπονητή πολλές φορές;
Όχι! Μα σου είπα και προηγουμένως. Αυτή τη στιγμή δεν είμαι στις βασικές επιλογές του Σκίμπε, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. Εύχομαι η ομάδα να συνεχίσει έτσι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα είμαι στον πάγκο. Το να σε καλεί ένας προπονητής να φορέσεις τη φανέλα με το εθνόσημο είναι η μεγαλύτερη τιμή. Δεν συγκρίνεται με τίποτα! Πήγαινε και ρώτα τους Έλληνες διεθνείς ποιοι πηγαίνουν με χαρά στην Εθνική ομάδα και ποιοι τη βάζουν πάνω απ’ όλα. Δεν θα σου απαντήσουν θετικά ούτε οι μισοί! Είναι τραγικό. Δεν πηγαίνουν στην Εθνική για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα, αλλά τον εαυτό τους. Ελπίζω τώρα να έχουν αλλάξει τα πράγματα και να τους έχει βάλει ο καινούριος προπονητής σε μια τάξη, αλλά σου λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι αυτό που συνέβαινε παλιά ήταν απίστευτο.
Να βλέπεις έναν παίκτη που όταν δεν παίζει, κατεβάζει μούτρα μέχρι το πάτωμα και γκρινιάζει διαρκώς για τα πάντα. Και όταν μαθαίνει ότι είναι βασικός στο επόμενο αγώνα, να μεταμορφώνεται στην κυριολεξία. Πλάκες, χαβαλές και αστεία… Είναι το χειρότερο στοιχείο που μπορεί να έχει ένας παίκτης. Κανένα ενδιαφέρον για την ομάδα! Σιχάθηκα να βλέπω ανθρώπους που πηγαίνουν με το κύμα και να αδιαφορούν για το καλό της ομάδας. Μα δεν πας για τον εαυτό σου στην Εθνική. Πας για την Ελλάδα. Δεν είμαι μαλάκας να πω στον Σκίμπε «γιατί δεν παίζω εγώ και παίζει ο Φάνης». Αφού η ομάδα πάει καλά! Άκουγα παίκτες να γκρινιάζουν όλη τη μέρα: «Γιατί να παίζει ο Μπασινάς; Ο Κυργιάκος να μην παίξει! Να βγει αυτός, να μπω εγώ!». Ρε είστε τρελοί; Το ζήτημα είναι να κερδίζουμε, όχι ποιος παίζει! Η λογική «πάνω απ’ όλους η ομάδα» είχε εγκαταλείψει την Εθνική!
Μαλώσατε ποτέ με τους συμπαίκτες σου για όλα αυτά που περιγράφεις;
Μα γιατί να μαλώσεις; Για αυτά που τα ξέρουν όλοι; Να χαλάσω τη διάθεσή μου για κάτι δεδομένο. Στην Εθνική υπήρχαν κλίκες. Είναι πέντε έξι παίκτες που τους βλέπεις κάθε μέρα μαζί και έκαναν ό,τι ήθελαν μέσα στην Εθνική. Οι μισοί δεν μιλούσαν στους άλλους μισούς, και έμεναν και κάποιοι που δεν ανήκαν σε κανένα στρατόπεδο και προσπαθούσαν να μιλάνε με όλους.
Η κατάσταση αυτή ήταν έτσι από την πρώτη μέρα που πήγες στην Εθνική;
Σε καμία περίπτωση. Όταν ξεκίνησα στην Εθνική έμπαινα στα αποδυτήρια και ήταν μέσα ο Ζαγοράκης, ο Βρύζας, ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας… Κανείς δεν τολμούσε να κουνηθεί ή να ξεπεράσει τα όρια. Υπήρχε σεβασμός και ιεραρχία. Όταν έφυγαν όλοι αυτοί, με εξαίρεση τον Νικοπολίδη που συνέχισε, τα αποδυτήρια έγιναν σκορποχώρι. Ο καθένας έλεγε και έκανε ό,τι ήθελε. Όταν έπαιζαν οι «παλιοί» στην Εθνική, εμένα με ενθουσίαζε η ομάδα. Δεν με ένοιαζε αν θα παίξω ή όχι. Γούσταρα να είμαι μαζί και να παίζω μαζί τους. Μετά κανείς δεν σεβόταν τους συμπαίκτες του ή την ομάδα. Ο καθένας έβαζε μπροστά στο συμφέρον του.
Όλοι το συζητάτε μεταξύ σας, όλοι το ξέρετε, αλλά κανείς δεν κατονομάζεται. Ποιοι ήταν αυτοί οι παίκτες που είχαν προνομιακή συμπεριφορά και ποιοι ήταν αυτοί που γκρίνιαζαν όταν δεν έπαιζαν. Έχει γραφτεί κατά κόρον το όνομα του Κατσουράνη…
Ο Κατσούρ έπαιζε πάντα! Δεν είχε λόγο να κατεβάσει μούτρα, γιατί έπαιζε πάντα. Όταν έφυγε ο Βρύζας, ο Ζαγοράκης, ο Κυργιάκος, ο Μπασινάς, ποιοι έμειναν; Ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης και ο Χαριστέας ήταν οι πιο παλιοί και έπρεπε να ηγηθούν. Δεν το έκαναν ποτέ όμως. Όταν έπρεπε να μιλήσουν και να πάρουν πάνω τους την ευθύνη, κοιτούσαν δεξιά κι αριστερά.
Στο δικό μου το μυαλό όταν κάποιος πάει να παίξει στην Εθνική, πρέπει να είναι 100% έτοιμος και να μπορεί να βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Αλλιώς δεν μπορείς να συμμετέχεις. Πήγαινε να χειροκροτήσεις και να εμψυχώσεις, αλλά μην παίξεις. Θυμάμαι ακόμα τον αγώνα στη Μολδαβία, που μας ισοφάρισαν 1-1 στο 90’… Μια μέρα πριν τον αγώνα, περίμενε όλη η ομάδα τον Καραγκούνη να έρθει και να παίξει, χωρίς να έχει κάνει επί δύο εβδομάδες ούτε μισή προπόνηση, γιατί ήταν τραυματίας. Μα πώς να παίξει; Με μία προπόνηση το προηγούμενο βράδυ; Και παράλληλα να λέει ο προπονητής ότι θα παίζουν μόνο όσοι είναι στο 100%... Δεν γίνεται! Κάτι δεν πάει καλά! Εγώ ο ίδιος αν είχα να προπονηθώ επί 15 μέρες, δεν θα πήγαινα ποτέ να παίξω σε έναν τόσο κρίσιμο αγώνα. Θα πήγαινα για ψυχολογικούς λόγους, αλλά δεν μπορώ να μπω και να κρεμάσω την ομάδα. Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου αν μπαίνεις και παίζεις και προφανώς κοροϊδεύεις και τους συμπαίκτες σου, γιατί είναι λογικό να μην μπορείς να ανταποκριθείς. Αυτά είναι τα αποτελέσματα όμως, αν κάποιοι πρέπει να παίζουν παντού και πάντα…
Συμφωνείς με τη γνώμη του Φάνη Γκέκα ότι η Εθνική είναι άρρωστη;
Ναι! Υπήρχαν άτομα και καταστάσεις που δεν έκαναν καλό! Δημιουργούσαν μια αρρωστημένη κατάσταση.
Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις στην Εθνική;
Όχι! Αποκλείεται. Εύχομαι ο καινούριος προπονητής να διορθώσει μερικά από τα προβλήματα που όλοι γνωρίζαμε ότι υπάρχουν. Να καταφέρει να τα εξαφανίσει, ώστε να βάζουν όλοι οι παίκτες πάνω απ’ όλα την επιτυχία της ομάδας, αλλά είναι και το άλλο... Σχεδόν όλοι οι παίκτες πήραν τις μετεγγραφές τους μέσω των εμφανίσεών τους στην Εθνική ομάδα! Τα παιδιά πέτυχαν μια τεράστια επιτυχία το 2004 και την εξαργύρωσαν με τον καλύτερο τρόπο. Όμως στη δική μας περίπτωση συνέβη κάτι άλλο. Έπαιζαν παίκτες σε φιλικά, ενώ είχαν να παίξουν μήνες στις ομάδες τους. Μα δεν έπαιζαν ούτε στο δίτερμα των συλλόγων τους και ήταν βασικοί στους αγώνες της Εθνικής. Ξέρεις γιατί; Για να τους δει κάποιος μάνατζερ από το εξωτερικό και να πάρουν καμιά μετεγγραφή. Μα είναι Εθνική ομάδα!! Δεν είναι θίασος που γυρίζει την Ευρώπη και βοηθάει παίκτες να υπογράψουν συμβόλαια… Είχε ξεφύγει η κατάσταση!
Είναι υποθετικό σενάριο, αλλά αν ο Φερνάντο Σάντος πάρει το αεροπλάνο και έρθει και σου πει «Γιάννη, σε θέλω στην Εθνική», τι θα απαντήσεις;
Να έρθει ο άνθρωπος, αλλά εγώ ως προς την Εθνική είμαι κάθετος. Δεν ξαναγυρίζω. Δεν το κάνω από πείσμα. Αν είναι δυνατόν… Είναι η κορυφαία στιγμή κάθε παίκτη να παίζει στην Εθνική και πίστεψέ με, το έχω σκεφτεί πολύ σοβαρά για να πάρω αυτήν την απόφαση, που μόνο ευχάριστη δεν είναι. Εύχομαι στην Εθνική τα καλύτερα, αλλά εγώ θα την παρακολουθώ από την τηλεόραση.
Στην Ελλάδα θα γύριζες να παίξεις ποδόσφαιρο;
Όχι, το θεωρώ απίθανο. Δεν έχω λόγο να πάω στην Ελλάδα. Έχω συμβόλαιο με την Άιντραχτ ως το 2012 και μετά, αν είμαι υγιής, πιστεύω ότι θα έχω ακόμα μερικά χρόνια σε πολύ καλό επίπεδο.
Αν το καλοκαίρι στις διακοπές σου συναντήσεις κάποιους από τους συμπαίκτες σου, θα νιώσεις άβολα όταν τους δεις μπροστά σου έπειτα απ’ όλα όσα έχουν γίνει;
Να νιώσω άβολα; Γιατί; Είπα ψέματα; Είπα κάτι κρυφό; Εγώ λέω την αλήθεια και δεν πρέπει να αισθάνεσαι ποτέ άσχημα όταν λες την αλήθεια. Όλα αυτά που σου λέω έχουν γίνει και αν κάποιος τα πει όλα με ονόματα και λεπτομέρειες, δεν είμαι εγώ που θα νιώσω άσχημα, αλλά όλοι αυτοί που με τη νοοτροπία και την συμπεριφορά τους είχαν διαλύσει την Εθνική.
gazzetta
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου