Πίνουν "μπάφους" και παίζουν Pro-θυπουργοί

Καραμανλής – Ρουσόπουλος και Παπανδρέου – Ραγκούσης
...οι τεμπελχανάδες γόνοι και οι αγράμματοι πρωθυπουργεύοντες.


Του Παναγιώτη Τραϊανού...

Στο ίδιο έργο θεατές. Μετά το δίδυμο Καραμανλή-Ρουσόπουλου βλέπουμε το δίδυμο Παπανδρέου - Ραγκούση. Μετά την αποτυχία του πρώτου διδύμου είναι θέμα χρόνου να δούμε και την αποτυχία του δεύτερου. Είναι προφανές πλέον ότι βαδίζουμε στο τελευταίο στάδιο του νεποτισμού. Στο στάδιο της πλήρους σήψης και αποσύνθεσής του. Για την ιατρική επιστήμη αποτελεί αιτία θανάτου για έναν οργανισμό ν' αρχίσει να τρέφεται με τα περιττώματά του. Αυτό κινδυνεύει να πάθει το πολιτικό μας σύστημα. Το σύστημα της μεταπολίτευσης... "Καταναλώνει" αυτά, τα οποία είχαν προκύψει ως άχρηστα "υποπροϊόντα", για να εξασφαλίσει την ασφαλή λειτουργία του. Το κάθε είδους αγράμματο και άχρηστο κομματόσκυλο, το οποίο δημιουργούσε το σύστημα, προκειμένου να μην απειλείται η ηγεσία του, έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιείται από το ίδιο το σύστημα σε κάποια ηγετική του θέση.
Γιατί συνέβη αυτή η αλλαγή; Γιατί χάθηκαν οι ηγέτες, οι οποίοι δημιουργούσαν τα κομματόσκυλα απλά και μόνο για να έχουν επαγγελματίες και ακίνδυνους οπαδούς. Γιατί στη θέση των ηγετών της μεταπολίτευσης μπήκαν οι φυσικοί τους απόγονοι, οι οποίοι δεν έχουν τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά με τους γονείς τους. Τεμπελχανάδες γόνοι, οι οποίοι, λόγω καταγωγής, αναλαμβάνουν τις ανώτατες θέσεις ηγεσίας και στη συνέχεια "βαριούνται" να κυβερνήσουν. Άνθρωποι, οι οποίοι είχαν από τα γεννοφάσκια τους τη βεβαιότητα ότι θα "διακριθούν" στην πολιτική και την εξουσία και ως εκ τούτου ανέπτυξαν μια άρρωστη νοοτροπία …πέρα από τη δημοκρατική λογική. Νοοτροπία, που μοιάζει με αυτήν των αυτοκρατόρων της Ρώμης, οι οποίοι θεωρούσαν τα πάντα δεδομένα και ως εκ τούτου νόμιζαν ότι μπορούσαν να βάλουν ακόμα και τα "άλογά" τους στις θέσεις των Συγκλητικών.
Αυτό βλέπουμε σήμερα. Βλέπουμε αγράμματα και αστοιχείωτα "άλογα" να καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, για να "λουφάρουν" οι "αυτοκρατορικοί" γόνοι. Η εμφάνισή τους στο πολιτικό προσκήνιο είναι απόλυτα δικαιολογημένη, εφόσον υπάρχει "αντικείμενο" πλέον για τους ίδιους. Η ανασφάλεια των γόνων τούς κάνει να ψάχνουν συνεργάτες στο "πάτο" της κοινωνίας, προκειμένου να μην έχουν τον φόβο της ανατροπής. Όταν είσαι στην κυριολεξία ανίκανος και ανάξιος να κάνεις το παραμικρό, όπως είναι οι γόνοι και ταυτόχρονα φοβάσαι να παραχωρήσεις την εξουσία σε άξιους και ικανούς ανθρώπους, είναι βέβαιον ότι θα ψάχνεις στον "πάτο" της κοινωνίας για στενούς συνεργάτες.
Μακροσκοπικά να δει κάποιος τους γόνους, θα καταλάβει αμέσως το ποιόν τους. Ο Κωστάκης είναι ο ορισμός του τεμπελχανά. Ένας τύπος …"ρίχνε κάρβουνα και ψήνε μάστορα όσο εγώ θα είμαι ξάπλα και θα παίζω Play Station". Ο Γιωργάκης είναι ο ορισμός του μαμάκια. Ένας τύπος …"καλοκαιρινές διακοπές ...για πάντα, εφόσον η μαμά αποφασίζει για μένα καλύτερα από εμένα". Η Ντόρα είναι ο ορισμός της συμφεροντολόγου. Ένας τύπος …"μαλλί, νύχια και χαλάουα …και βέβαια να μην ζημιωθούμε πληρώνοντάς τα". Όλοι αυτοί έχουν ένα επιπλέον κοινό σημείο, που τους ενώνει μεταξύ τους. Εκτός από εκλεκτοί γόνοι των κορυφαίων αστικών οικογενειών της χώρας έχουν και τις "κορυφαίες" αστικές σπουδές. Κοινής φύσεως σπουδές, είτε σε επίπεδο μάστερ είτε σε επίπεδο μεταπτυχιακού. Πολιτικές επιστήμες, κοινωνιολογία, επικοινωνία ή διεθνείς σχέσεις.
Αυτές οι σπουδές - πριν τη λαίλαπα της Νέας Τάξης και των "ευνουχιστηρίων" τύπου Χάρβαρντ - ήταν για να δίνουν τυπικά προσόντα σε "γαμπρούς" και "νύφες" της "καλής" κοινωνίας. Δεν έλεγες, για παράδειγμα, ότι ο "γαμπρός" ήταν ένα άχρηστο ντουβάρι, που ζει ως εισοδηματίας και δεν υπήρχε περίπτωση να "συναντηθεί" με κάποια επιστήμη. Έλεγες ότι "σπούδαζε" κοινωνιολογία, οικονομικά, διεθνείς σχέσεις, κυβερνητική, πολιτικές επιστήμες κλπ.. Δεν έλεγες για παράδειγμα ότι η "νύφη" ήταν επίσης ένα ντουβάρι, που ήθελε να το ρίξει και λίγο "έξω", μέχρι να παντρευτεί με συνοικέσιο. Έλεγες ότι σπούδαζε ψυχολογία, επικοινωνία ή δημόσιες σχέσεις στο εξωτερικό. Σε αυτού του τύπου τις "ανέφελες" σπουδές περιορίζονταν όλοι αυτοί. Τα υπόλοιπα ούτε καν τα πλησίαζαν. Τα άφηναν για τους φτωχούς. Το να γίνουν γιατροί, μηχανικοί, φυσικοί και βιολόγοι ήταν "ανώφελη" θυσία γι' αυτούς. Οι φτωχοί, οι οποίοι είχαν όρεξη για θυσίες, ήταν αυτοί, που γίνονταν τέτοιοι.
Μιλάμε για τις σπουδές - "κρυψώνες" των γόνων της μεγαλοαστικής τάξης. Μέσω αυτών των σπουδών "κρύβεται" κάποιος στην ουσία στο εξωτερικό μέχρι να τον παντρέψουν και να γυρίσει πίσω για να ζει με τα ενοίκια. Αυτό ήταν το νόημα. Οι σπουδές αυτές ήταν "κρυψώνες" των γόνων των μεγαλοαστικών οικογενειών. Στην καλύτερη περίπτωση να γνωρίζει το κουτορνίθι λίγα οικονομικά, για να μην κάνει λάθος στις προσθέσεις των εσόδων και στις φορολογικές δηλώσεις. Μετά "μπάαααϊ" και καφέδες με τη "Πάστα Φλώρα". Να ζήσει ως "εισοδηματίας", χωρίς να κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του. Δεν υπήρχε άλλος λόγος να σπουδάσεις οικονομικά για παράδειγμα. Οικονομικά σπούδαζαν μόνον κάτι κακομοίρηδες, οι οποίοι ήθελαν να πιάσουν δουλειά σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή λογιστές σε κάποιο εργοστάσιο και βέβαια κάποιοι πλούσιοι κληρονόμοι, οι οποίοι είχαν τον τρόπο τους να ζήσουν ανεξάρτητα από το "επιστημονικό" τους αντικείμενο.
Τα οικονομικά μάλιστα ήταν η καλύτερη εκδοχή αυτού του είδους των σπουδών. Για κοινωνιολογικές σπουδές σαν του Γιώργου Παπανδρέου δεν το συζητάμε καν. Από ντροπή και μόνον δεν τις ανέφερες ούτε σε απλές συζητήσεις με αγνώστους. Προτιμούσες για παράδειγμα να πεις ότι "ταξίδευα" στον κόσμο, συλλέγοντας εμπειρίες, παρά να πεις ότι σπούδαζες με το ρίσκο να σε ρωτήσουν τι ακριβώς σπούδαζες. Ο Γιωργάκης, για παράδειγμα, είναι από τους πρώτους διδάξαντες του είδους. Από τους πρώτους "τουρίστες" της εκπαίδευσης. Πλήρες "πακέτο" με εισιτήρια, διαμονή, ημιδιατροφή και "τουριστικό" μεταπτυχιακό. Είναι από τους πραγματικούς "πατέρες" των αναίτιων σπουδών του τύπου …"ο μπαμπάς πληρώνει κι εγώ στο campus πίνω μπάφους και παίζω Pro". "Pro" εκείνη την εποχή μπορεί να μην είχε, αλλά οι "μπάφοι" περίσσευαν.
Ακόμα χαραγμένο είναι αυτό το "περίσσευμα" πάνω στο πρόσωπο του Γιωργάκη. Αυτό δεν είναι χαμόγελο ανθρώπου. Αυτό είναι το "χάραγμα" του "χασισοθηρίου", το οποίο, κάθε φορά που εκδηλώνεται, μοιάζει με χαμόγελο, ενώ δεν είναι τέτοιο. Επί χρόνια πρέπει ο Γιωργάκης να ήταν έτσι "χαμογελαστός", μέχρι να παραμορφωθεί το πρόσωπό του. Ολόκληρα χωράφια έχει καπνίσει ο Γιωργάκης, για να ολοκληρώσει τις "ακαδημαϊκές" του σπουδές. Πρώτα είδε τα πράσινα άλογα και μετά είδε την πράσινη ανάπτυξη. Όλα πράσινα και χαρούμενα. Όπως …Αμερική.
Για να είμαστε βέβαια και δίκαιοι, δεν ήταν μόνον οι γνωστοί γόνοι σ' αυτήν την κατάσταση. Ακόμα και ο "αυτοδημιούργητος" Σαμαράς στα ίδια πλαίσια κινήθηκε. Απλά οι δικοί του είχαν την αφέλεια να θέλουν να δοκιμάσουν πρώτα να τον κάνουν επιστήμονα. Δεν είχαν την αυτογνωσία των Παπανδρέου για παράδειγμα. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Για να γίνει γιατρός έστειλαν τον Αντωνάκη στις ΗΠΑ και οικονομολόγος τους γύρισε. Πάλι καλά να λένε. Με συγκάτοικο τον Γιωργάκη ικανοποιημένοι να είναι, που δεν γύρισε "κοινωνιολόγος". Με τους "μπάφους" του Γιωργάκη πάλι καλά που δεν γύρισε με το μόνιμο χαμόγελο του "κοινωνιολόγου". Πάλι καλά που δεν γύρισε "κόκαλο", σαν τον "καμένο" γιο της Μαργαρίτας. Τρίφυλο θα έβλεπε τον Παναθηναϊκό και όχι με τριφύλλι.
Οπλισμένοι λοιπόν με αυτά τα επιστημονικά "άχυρα" οι γόνοι έπρεπε να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Όμως, κοινά προβλήματα έχουν κοινές λύσεις και αυτό συνέβηκε σ' αυτές τις περιπτώσεις. Αυτό, το οποίο έκανε ο Καραμανλής, είναι το ίδιο που έκανε και ο όμοιός του Γιωργάκης. Ο Καραμανλής έψαχνε συνεργάτες, οι οποίοι απλά θα τον απάλλασσαν από τα "οικογενειακά" του καθήκοντα. Ως "γόνος" είχε την "υποχρέωση" να κυβερνήσει την Ελλάδα. Ως Καραμανλής ήθελε να "γράψει" κυβερνητικές ώρες στο "κοντέρ" της οικογένειάς του. Ως Κωστάκης, όμως, ήθελε να τρώει, να πίνει και να χάσκει απερίσπαστος. Αυτό είναι ο προγραμματισμός στο DNA του. Να τρώει και να πίνει. Να εξαντλεί την εξυπνάδα του στο να φάει όσο πιο πολύ μπορεί, χωρίς αυτό να τον ενοχλήσει. Ν' ανακαλύψει από ποια πλευρά πρέπει να κοιμάται, για να μην έχει καούρες. Να βρει το μαγαζί με το καλύτερο σπληνάντερο, για να μην την "ξαναπατήσει" με ανεξέλεγκτες "αεροδιαρροές" και άλλα τέτοια "κυβερνητικά".
Όλα τα άλλα ήταν "αγγαρείες", οι οποίες προέκυπταν γι' αυτόν εξαιτίας της οικογένειάς του. Για να μπορεί λοιπόν να ξυπνάει στις δέκα η ώρα το πρωί και να μην κάνει τίποτε άλλο πέρα από το σκάλισμα της τυρόπιτας, έπρεπε να βρει έναν αντικαταστάτη. Αφού έψαξε πολύ, τον βρήκε στο πρόσωπο του Ρουσόπουλου. Έψαξε τόσο πολύ, που δεν του έφτασε η δεξιά παράταξη, παρά μπήκε και στην αριστερή. Εκεί βρήκε τον Ρουσόπουλο. Ο Ρουσόπουλος, ως πρώην ΚΝΙΤΗΣ, ήταν απόλυτα προετοιμασμένος για τον ρόλο της "κωλοσφουγγίου" μέσα στα πλαίσια της "καμαρίλας" της εξουσίας. Ως γνήσιος ΚΚΕς ήταν παντελώς αγράμματος και αστοιχείωτος και άρα ήταν αξιόπιστος για τον Καραμανλή, εφόσον του έδειχνε ότι τον έβλεπε ως "μονόδρομο" για την προσωπική του επιβίωση. Ως γνήσιος σταλινικός γνώριζε το παιχνίδι της υποταγής στο αφεντικό, το παιχνίδι του χαφιεδισμού και της "επικοινωνίας" και έτσι "διακρίθηκε”.
Παραπάνω φιλοδοξίες, που να ανησυχούν τον Καραμανλή, δεν είχε. Τι φιλοδοξίες να είχε; Ένας αγράμματος "δημοσιογράφος" ήταν …από αυτούς που παράγουν με τον τόνο τα γνωστά δημοσιογραφικά "εργαστήρια". Τα κερδοσκοπικά "εργαστήρια", που, μέσω τηλεοπτικών διαφημίσεων, ψαρεύουν πελάτες από τις "λάσπες" του πάτου της μέσης εκπαίδευσης. Στον πάτο όπου διαπρέπουν οι Βερύκιοι, οι Τσιαμτσίκες, οι Χασαπόπουλοι, οι Τσiμαίοι και οι Γιωργαντάδες. Μιλάμε για "τέρατα" μόρφωσης. Κυβικά Pulitzer και όχι μόνον. Αντιλαμβανόμαστε ότι με τέτοια "φοβερά" προσόντα ο Ρουσόπουλος δεν μπορούσε να έχει περισσότερες φιλοδοξίες. Ως εκ τούτου του αρκούσε να είναι ο πρώτος "βεζίρης" στο καραμανλικό "χαλιφάτο". Τα προβλήματά του ξεκίνησαν όταν προσβλήθηκε από την ασθένεια της "ψείρας". Μόλις χόρτασε την πείνα του, βγήκε στον "γιακά" να ξαποστάσει και εκεί τον "ψέκασαν". Μόλις έμαθε ο γιος του ταχυδρόμου να του κρατάνε την ομπρέλα όταν βρέχει, κάποιοι τον έβαλαν να καθίσει πάνω της.
Τα ανάλογα έχει κάνει και ο Γιωργάκης. Κι αυτός έβλεπε τη διακυβέρνηση ως αγγαρεία της οικογένειας. Μιας οικογένειας, η οποία πάντα τον αντιμετώπιζε ως παιδί και έφτασε στο σημείο να γίνει εξήντα χρονών με τη νοοτροπία ενός ανήλικου. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ο Γιωργάκης ένας άνθρωπος, ο οποίος μας θυμίζει τις "ασκήσεις θάρρους" του Λαζόπουλου. Στην κυριολεξία μας κυβερνά ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει λόγο ούτε στα οικογενειακά συμβούλια. Για την καριέρα του πρέπει ν' αποφασίζει η μητέρα του και για την οικογένειά του η γυναίκα του …Έτσι απλά. Οι γυναίκες της "ζωής" του δεν τον υπολογίζουν ούτε ίσα με ένα κομοδίνο. Γι' αυτόν τον λόγο παραμένει ένα κόκκινο "ψαράκι", που πλησιάζει τον έναν αιώνα ζωής. Αν δεν ήταν γιος του Ανδρέα, θα ήθελε να είναι γιος του "Γκίνης Τουρς". Φτηνά αεροπορικά εισιτήρια και μια βαλίτσα με ρόδες.
Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του. Να μην χάνεται στα αεροδρόμια και …όπως του είπε η μητέρα του …να είναι ευγενής με τους ξένους. Όχι από καλοσύνη, αλλά για να μην κινδυνεύει. Για όσους ζηλεύουν την "κοσμοπολίτικη" ζωή του και τα ταξίδια του, έχουμε να τους πούμε ότι κακώς το κάνουν. Η κοσμοπολίτικη ζωή απαιτεί παιδεία, γνώσεις και κουλτούρα, για να έχει νόημα και αξία. Να "ρουφάς" και βεβαίως να αξιοποιείς αυτά που βλέπεις και ακούς. Ο Γιωργάκης δεν έχει ούτε παιδεία ούτε γνώσεις ούτε κουλτούρα. Με τον υπολογιστή του ασχολείται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, άσχετα με το γεωγραφικό μήκος ή πλάτος όπου βρίσκεται αυτό το δωμάτιο. Για τον Γιωργάκη όλες οι πόλεις του κόσμου είναι ό,τι "φαίνεται" από το παράθυρο του ξενοδοχείου του και βάση βέβαια με το σε τι κατάσταση βρίσκεται ο ίδιος. Αυτό είναι το επίτευγμα της κυρίας Τσαντ. Είναι αυτό, το οποίο οι παλαιότερες γενιές προσδιόριζαν με την έννοια "Αμερικανάκι". Ο αφελής. Ο "καμένος", "καημένος", "κατεστραμμένος" κλπ..
Αυτό δεν το λέμε εμείς. Αυτό το "λένε" τα μάτια του. Τα μάτια, τα οποία μετά από εκατομμύρια μίλια ταξιδιών επιμένουν να δείχνουν κενά. Όταν τον βλέπεις, έχεις την αίσθηση ότι δεν γνωρίζει τι συμβαίνει …ούτε καν πίσω από τις κάμερες και τους προβολείς. Έχεις την αίσθηση ότι κάποιος πρέπει να τον πάρει από το χέρι και να τον πάει πίσω στο δωμάτιό του. Έχει περάσει δεκάδες φορές ο κόσμος μπροστά από τα μάτια του και αυτά δεν έχουν "δει" τίποτε. Όμως, αυτά δεν τα "μαρτυρούν" μόνον τα "φλύαρα" μάτια του, αλλά το "λέει" ο λόγος του. Άνθρωπος, ο οποίος θα είχε ταξιδεύσει τόσο όσο ο Γιώργος, θα είχε όμορφο λόγο, ακόμα κι αν ήταν βουβός. Τα μεγάλα και τα ωραία, που θα είχε δει στη ζωή του, θα είχαν "ομορφύνει" τον λόγο του. Θα του είχαν δώσει "βάθος" και "πλάτος". Θα τον είχαν κάνει καλό αφηγητή. Και όμως… ο Γιώργος έχει μάτια "κενά" και λόγο ανύπαρκτο …σαν να βλέπει μόνον πόρτες ξενοδοχείων και να μιλάει με υπαλλήλους τους. Ίσα-ίσα για το check in.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο Γιώργος, με τα εκατομμύρια των μιλίων στην "πλάτη" του, δεν είναι ταξιδευτής. Αναχωρητής είναι. Ταξιδεύει μόνο και μόνο για να "φεύγει". Να "φεύγει" από τις υποχρεώσεις του. Να "φεύγει" από τη μάνα του, το σχολείο, το κολέγιο, το υπουργείο ή το Μαξίμου. Μπορεί να πάει οπουδήποτε δεν αντιλαμβάνεται ως "υποχρέωση". Αν δεν μπορεί με ένα Airbus, θα το επιχειρήσει με ένα Airb-af-us. Στην κυριολεξία είναι ένα δειλό παρασιτικό "χρυσόψαρο". Ο άνθρωπος είναι βλάκας. Ο Καραμανλής, για παράδειγμα, δεν είναι βλάκας. Τεμπελχανάς είναι. Ο Γιωργάκης είναι βλάκας. Βλάξ… όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Σταυρίδης. Από το '81 είναι υψηλόβαθμος και υψηλόμισθος αξιωματούχος του ελληνικού κράτους και υπάρχουν αγράμματοι Αλβανοί, οι οποίοι μέσα σε τρία τέσσερα χρόνια μιλάνε καλύτερα τα ελληνικά από τον Γιώργο.
Αυτό για την ελληνική "πλευρά" του λόγου του. Για όσους γνωρίζουν την αγγλική γλώσσα, ισχύουν τα ίδια κι από την άλλη πλευρά. Παραμένει το ίδιο "Γιωργάκης" και στα αγγλικά. Το μυαλό του είναι "Γιωργάκης" και αυτό είναι το πρόβλημα. Το μυαλό του μπερδεύεται και η γλώσσα το αποκαλύπτει. Απλά εκεί τον σώζει η άγνοια αυτών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν αγγλικά και νομίζουν ότι κάτι διαφορετικό λέει, επειδή μπορεί να εκφράζεται καλύτερα, πράγμα που δεν έχει σημασία, εφόσον δεν έχει να πει τίποτε απολύτως.
Με γνήσια αμερικανική προφορά, εφόσον είναι η μητρική του γλώσσα, και πάλι μιλάει ως Giorgo…We connect psipsipsinia with cocopsopsara. Για τα σουηδικά, τα οποία ισχυρίζεται ότι γνωρίζει, δεν έχουμε γνώση, αλλά μπορούμε να έχουμε άποψη. Αν σε τριάντα χρόνια - δημοσία δαπάνη ζωής στην Ελλάδα και άρα με υποχρέωση να τα χρησιμοποιεί καθημερινά - μιλάει αυτά τα ελληνικά που ακούμε, είμαστε βέβαιοι ότι μιλάει σουηδικά χειρότερα από τους λαθρομετανάστες, οι οποίοι πλένουν τα τρένα στη Στοκχόλμη.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο οποίος μας "ζήτησε" - και άρα "υποχρεούται" - να μας κυβερνήσει και πάλι βρέθηκε αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα. Θέλει να "φύγει", ενώ έχει αναλάβει υποχρεώσεις. Θέλει να φύγει και άρα πρέπει να βρει ν' αφήσει πίσω του κάποιον να κάνει τη δουλειά του. Προφανώς "ζήτησε" από τον ελληνικό λαό αυτό, το οποίο ήθελαν άλλοι και όχι ο ίδιος και τώρα έχει πρόβλημα και πρέπει να "διαφύγει". Βρέθηκε στην ίδια θέση με τον Καραμανλή και - όπως είναι λογικό - κοινά προβλήματα έχουν κοινές λύσεις. Όπως ο Καραμανλής ήθελε να παίζει απερίσπαστος το Play Station του, έτσι και ο Γιώργος ήθελε ν' "αναχωρεί" επίσης απερίσπαστος.
Το πρόβλημά του ήταν μεγαλύτερο από του Καραμανλή, γιατί εκτός όλων των άλλων είχε και γεωγραφικές παραμέτρους. Ήταν μεγαλύτερο, γιατί αυτός ήθελε αλλού να βρίσκεται και αλλού ήταν η θέση του. Ο Καραμανλής το έλυνε αυτό εύκολα, κλείνοντας μια πόρτα. Μπορούσε να πηγαίνει καθημερινά στο Μαξίμου και απλά να ξαπλώνει στο διπλανό δωμάτιο από εκείνο που "κυβερνούσαν" οι Ρουσόπουλοι. Ο Παπανδρέου όμως δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Δεν υπάρχει πόρτα που, να κλείνει πίσω της έναν ωκεανό. Ο Παπανδρέου έπρεπε να νομοθετήσει ανάλογα, γιατί η συνεχής φυσική απουσία του από τη χώρα δημιουργούσε πρόβλημα στη "ροή" του κυβερνητικού έργου. Απαιτούνταν η φυσική του παρουσία, για να λειτουργήσουν τα κυβερνητικά όργανα και αυτός ήθελε να σώζει τον κόσμο ως Πρόεδρος της Διεθνούς από την Καραϊβική.
Το πρόβλημά του δηλαδή ήταν διπλό. Έπρεπε να βρει ένα κατάλληλο πρόσωπο να κάνει τη δουλειά του ως Πρωθυπουργού και έπρεπε να θεσμοθετήσει την ανάλογη κυβερνητική θέση, για να μπορεί να τον αντικαθιστά, όταν θα απουσίαζε στο εξωτερικό. Γι' αυτόν τον λόγο πήγε και βρήκε τον "αριστούχο" Ραγκούση. Έναν τύπο, ο οποίος μέχρι πέρσι, όταν άκουγε τον όρο "Green", νόμιζε ότι αναφέρεσαι στο Greenburger. Έναν τύπο, ο οποίος μέχρι πέρσι, όταν άκουγε τον όρο "Οικονομία", νόμιζε ότι αναφέρεσαι στην ποσότητα της μαγιονέζας, που πρέπει να μπαίνει στο μπιφτέκι. Έναν τύπο, ο οποίος μέχρι πέρσι, όταν άκουγε τον όρο "χωροταξία", νόμιζε ότι αναφέρεσαι στον τρόπο που απλώνεις τα τραπεζοκαθίσματα στην πλατεία.
Κι όμως… αυτός ο άνθρωπος αναλαμβάνει σήμερα να εφαρμόσει το "όραμα" του "Καλλικράτη". Ένας άνθρωπος παντελώς άσχετος με το θέμα αναλαμβάνει ως δια μαγείας την αλλαγή του εθνικού μας χωραταξικού χάρτη και την ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας με βάση τα νέα "πράσινα" δεδομένα. Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι ο "Καλλικράτης" θα πετύχει με βάση τις γνώσεις του Ραγκούση …όταν θα τρως - είτε Έλληνας είτε ξένος - Green burger με μπόλικη μαγιονέζα σε ατομικό τραπέζι στο κέντρο της πλατείας της Πάρου. Τραγικά πράγματα …και μόνον να τα σκεφτεί κάποιος.
Ο Ραγκούσης έχει πολλές ομοιότητες, αλλά και διαφορές με τον Ρουσόπουλο. Ομοιότητες έχει σ' ό,τι αφορά την ποιότητά του. Είναι περίπου ίδιοι, εφόσον καί οι δύο ανδρώθηκαν μέσα σε κλειστούς κομματικούς μηχανισμούς και μακριά από τη φυσική κοινωνία. Η διαφορά τους είναι ότι ο μεν Ρουσόπουλος ήταν "μεταγραφή" στην ομάδα του Καραμανλή, ενώ ο Ραγκούσης προέρχεται από τα "φυτώρια" του ΠΑΣΟΚ. Barcelona το ΠΑΣΟΚ. Ο Ραγκούσης είναι ο ορισμός αυτού που λέμε πράσινο κομματικό "παράσιτο". Αφού αρίστευσε κι αυτός στην επιστήμη του …"πίνω μπάφους και παίζω pro", μπήκε στο κλαμπ της εξουσίας. Έκανε ένα μεγάλο άλμα …από το κλαμπ σάντουιτς στο κλαμπ της εξουσίας.
Ο Ραγκούσης είναι ο απόλυτος ορισμός αυτού που λέμε …"περίττωμα" της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος. Φτιαγμένος εξ’ αρχής για κομματόσκυλο στα χρόνια της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, υπήρχε, επειδή απλά έτσι λειτουργούσε το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να επιβιώνει. Είναι ένας πολιτικός του τεχνητού περιβάλλοντος, το οποίο δημιουργείται μέσα σε έναν κομματικό "σωλήνα". Ο άνθρωπος είναι σαρανταπέντε χρονών και σε όλες τις φάσεις της ζωής του ζει ως παράσιτο εις βάρος όποιου βρει μπροστά του και όχι μόνον της κοινωνίας.
Μέχρι τα είκοσί του χρόνια τον συντηρούσαν οι γονείς του, όπως ο νόμος σχεδόν προβλέπει. Για τα επόμενα δέκα χρόνια τον συντηρούσε το κόμμα ως αιώνιο φοιτητή και διακριθέντα "φοιτητοπατέρα". Για άλλα δέκα χρόνια τον συντηρούσε το δημόσιο ως κομματάνθρωπο σε κάποιο "συμβουλευτικό" ή αυτοδιοικητικό πόστο, όπου πληρωνόταν με χρήματα του δημοσίου …και τρία χρόνια έψηνε μπιφτέκια. Αυτή είναι η πορεία του. Και όμως... αυτός ο άνθρωπος, με αυτήν την εξόχως ασήμαντη προσωπική "διαδρομή", έφτασε στο σημείο να είναι αυτός, ο οποίος στην πραγματικότητα σήμερα κυβερνά την Ελλάδα. Ο Πρωθυπουργός Εσωτερικού της χώρας. Ένας άνθρωπος, ο οποίος στην υπόλοιπη ζωή του το μόνο που κατάφερε να "κυβερνήσει" ήταν ένα ταχυφαγείο και μάλιστα franchising …Ούτε αυτό δηλαδή μόνος του. Με τα "δεκανίκια" ασφαλείας των νόμων και των κανόνων της εταιρείας.
Όπως ο υπάλληλος των διαπλεκομένων καναλαρχών Ρουσόπουλος θα έλυνε το πρόβλημα με τους "νταβατζήδες", έτσι θα λύσει και το πρόβλημα της αναξιοκρατίας στην Ελλάδα ο "κόπρος" του Αιγαίου. Όπως ο Ρουσόπουλος ήταν "φουνταριστός" από τους διαπλεκόμενους, για να εκμεταλλευτούν τη θέση και την τεμπελιά του Καραμανλή, έτσι και ο Ραγκούσης είναι ο "φουνταριστός", για να καλύψει τη θέση του μονίμως απόντα "αποχωρητή" Παπανδρέου. Δεν εξηγείται διαφορετικά το φαινόμενο Παπανδρέου - Ραγκούση. Πιο άχρηστη, ανίκανη και αργή κυβέρνηση από αυτήν του Παπανδρέου δεν έχει ξαναϋπάρξει. Είναι δέκα μήνες κυβέρνηση και ακόμα δεν έχουν τοποθετήσει διευθυντές στις εφορίες. Δεν έχουν τοποθετήσει διοικήσεις στα νοσοκομεία.
Και όμως… αυτή η άχρηστη κυβέρνηση είναι απίστευτα "γρήγορη" εκεί όπου το απαιτούν οι ξένοι προστάτες της. Είναι απίστευτα γρήγορη και εκεί όπου κινείται ο Ραγκούσης. Κατέθεσε ένα νομοσχέδιο "μαμούθ", όπως είναι αυτό του Καλλικράτη. Κατέθεσε ένα νομοσχέδιο "δύσκολο", όπως αυτό με τον νόμο περί μεταναστών και πολιτικών δικαιωμάτων. Τέλος επιχειρεί να περάσει και τον νέο εκλογικό νόμο. Μιλάμε για τεράστιο έργο. Τόσο τεράστιο, που μας κάνει ν' αναρωτιόμαστε. Ο Ραγκούσης τα έκανε όλα αυτά μόνος του; Ο αγράμματος Ραγκούσης είχε τις γνώσεις και τις δυνάμεις να μεθοδεύσει τόσο μεγάλα και διαφορετικά νομοσχέδια μόνος του; Μήπως το έκανε όπως όταν ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη; Μήπως τα πήρε σε "σκονάκι"; Μήπως όλα αυτά τα έκαναν μόνα τους τα αφεντικά του, τα οποία είναι κοινά με αυτά του Γιωργάκη; Όπως για παράδειγμα αποκαλύφθηκε με τον νόμο περί μεταναστών, όπου αποδείχθηκε ότι τον πήρε αυτούσιο από κάποια ΜΚΟ;
Ο Ραγκούσης είμαστε βέβαιοι ότι θα έχει την ίδια τύχη με τον Ρουσόπουλο, γιατί απλούστατα είναι ίδιοι. Απόλυτα ίδιοι. Αυτό κάνει προβλέψιμο τόσο τον ίδιο όσο και την πορεία του. Εκ των δεδομένων δηλαδή από τώρα γνωρίζουμε πού θα πρέπει να τον περιμένουμε. Πού; Πού περιμένεις την "ψείρα", όταν αυτή βόσκει; Στον "γιακά". Είναι θέμα χρόνου ν' απλώσει το χεράκι του στο βάζο με το "μέλι". Αναγκαστικά. Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν άλλο λόγο ενασχόλησης με τα πολιτικά πέρα από τον πλουτισμό. Δεν έχει "ποτίσει" με κόπο, γνώσεις και αγωνίες δικά του "οράματα", ώστε να επιθυμεί να τα δει σε εφαρμογή. Δεν έχει "χτίσει" φιλοδοξίες, οι οποίες θα τον "πληρώσουν" με δόξα, όταν έρθουν εις πέρας. Δεν έχει δημιουργήσει με κόπο ένα "όνομα", ώστε να το προστατεύει πάση θυσία. Αλεξιπτωτιστής είναι. Τζάμπα είναι τόσο το όνομά του όσο και η καριέρα του. Από εκεί και πέρα κάνει μια δουλειά και περιμένει να την πληρωθεί. Αν αυτή η δουλειά είναι "βρόμικη", απλά θα περιμένει πιο πολλά χρήματα. Αν αυτή η δουλειά είναι προδοτική, ακόμα πιο πολλά.
Απλά πράγματα. Ο Ραγκούσης έχει γίνει ήδη ή περιμένει στο άμεσο μέλλον να γίνει πολύ πλούσιος. Με τον "Καλλικράτη" απειλείται με διάλυση το ελληνικό κράτος …και αποκλείεται ο Ραγκούσης να το έκανε τζάμπα. Με το νομοσχέδιο περί μεταναστών απειλείται η ελληνική κοινωνία με διάλυση …και αποκλείεται ο Ραγκούσης να το έκανε τζάμπα. Είπαμε. "Επιστήμονας" οικονομολόγος είναι, δεν είναι παίξε - γέλασε …και μάλιστα τζάμπα. Την ξέρει τη δουλειά. Γνωρίζει τις χρεώσεις. Άλλο υπουργός "σκέτος" και άλλο υπουργός "μ' απ' όλα και διπλές πατάτες". Από τις ίδιες τσέπες, που θα πληρωθεί ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ, θα πληρωθεί και ο αρχιυπουργός του.
Εμείς εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε το τέλος της παράστασής τους. Μέχρι τότε για το μόνο που "θλιβόμαστε" είναι ότι ο Σαμαράς χάλασε τη συνέχεια του "έπους" των γόνων. Χάλασε τη "Γονιδιάδα". Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, θα αδικηθεί ένας άλλος αγράμματος, ο οποίος προετοιμαζόταν κι αυτός να πρωθυπουργεύσει. Θα αδικηθεί ο Ζαφειριάδης …ο πρώην "γαμπρός" της Ντόρας. Κρίμα που δεν θα δούμε το τελευταίο επεισόδιο από τα γνωστά δίδυμα. Σπληνάντερο - Ρουσόπουλος, Ποδήλατο - Ραγκούσης και …Πιστολάκι - Ζαφειριάδης.
Αυτό, το οποίο θέλουμε να στείλουμε σε όλους αυτούς ως μήνυμα, είναι το εξής απλό: Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός τους. Κάνουν τα λάθος πράγματα τη λάθος ώρα …και θα το Πληρώσουν …Πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι υπολογίζουν …Πολύ πιο σκληρά απ' ό,τι αντέχουν.

Πηγή