Μόλις είχαν τελειώσει το «Hello, I love you» με τον τρόπο που συνήθιζαν να τελειώνουν όλα τους τα τραγούδια – χτυπώντας δυνατά τα πιατίνια, τα keyboards, τις χορδές, όλα τους τα όργανα για μερικά δευτερόλεπτα, προκαλώντας αυτόν τον απολαυστικό θόρυβο που δίνει στις ροκ συναυλίες μία έστω πλασματική χαοτική διάσταση.
Το κοινό βέβαια, όπως σε όλες τις συναυλίες των Doors παραληρούσε, δηλαδή κυρίως τα κορίτσια ούρλιαζαν και άπλωναν τα χέρια τους, ακόμη και αυτές που κάθονταν στις πίσω σειρές, σε μια μάταιη προσπάθεια να αγγίξουν τον τραγουδιστή με τα μακριά μαλλιά, το δερμάτινο παντελόνι και το ξεκούμπωτο λευκό πουκάμισο, που κουνιόταν στη σκηνή σαν τριπαρισμένος σαμάνος, έτοιμος για μία ακόμη φορά να προκαλέσει. «Θα θέλατε να δείτε τα γεννητικά μου όργανα;», φώναξε. Μόλις πήρε την απάντηση που ήξερε ότι θα πάρει συνέχισε. «Δε θα έπρεπε καν να υπάρχει ο Πρόεδρος. Θα έπρεπε να έχουμε ολική δημοκρατία!»......
Ναι, ο Lizard King ήταν σίγουρα μαστουρωμένος εκείνο το βράδυ, όπως άλλωστε και τα περισσότερα, που μπούκωνε το στόμα του με ένα-δύο LSD και το στομάχι του με ένα-δύο μπουκάλια πεγιότ. Και ναι μπορεί να ακουγόταν κομματάκι, εχμ, χαζοβιόλης. Αλλά στο τέλος της ημέρας (και μέχρι το τέλος της ζωής του, εκείνο το καλοκαιρινό ξημέρωμα, σε εκείνη τη μπανιέρα, στο Παρίσι) ο Τζιμ Μόρισον ίσως και να ήταν ο πιο αυθεντικός ροκ σταρ της εποχής του, ακριβώς γιατί δεν κατάφερε ποτέ να πάρει τον εαυτό του τόσο σοβαρά όσο ήθελε και γιατί ποτέ δεν έχασε το αυτοκαταστροφικό μεν αλλά αβίαστα προβοκατόρικο ταμπεραμέντο του. Από τις πρώτες συναυλίες των Doors στο θρυλικό κλαμπ Whisky a Go Go του Λος Άντζελες (τότε που τραγούδησε για πρώτη φορά ζωντανά τους αιμομικτικούς στίχους του «The End») μέχρι την τηλεοπτική τους εμφάνιση στο Ed Sullivan Show (που δεν παρέλειψε τις αναφορές του «Light My Fire» στα ναρκωτικά) και από εκεί στην ίδια του την ψυχοσωματική παρακμή (από Άδωνις γρήγορα κατέληξε υπέρβαρος μπεκρής, ξενίζοντας τη fanbase του), αυτό το ταμπεραμέντο ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Και γι’ αυτό μία χολιγουντιανή δραματοποιημένη βερσιόν της ζωής του όπως το προ δεκαετίας “The Doors” του Όλιβερ Στόουν, φαντάζει λίγο μπροστά σε ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ σαν το φρέσκο «When you’re strange». Εντάξει, μπορεί να παίζει ρόλο το ότι στο δεύτερο κάνει το σπικάζ ο Τζόνι Ντεπ. Μποέμ κι αυτός.
*Από το Esquire που κυκλοφορεί με τον Τζον Χαμ (τον Ντον Ντρέιπερ των Mad Men) στο εξώφυλλο.
πηγή
Το κοινό βέβαια, όπως σε όλες τις συναυλίες των Doors παραληρούσε, δηλαδή κυρίως τα κορίτσια ούρλιαζαν και άπλωναν τα χέρια τους, ακόμη και αυτές που κάθονταν στις πίσω σειρές, σε μια μάταιη προσπάθεια να αγγίξουν τον τραγουδιστή με τα μακριά μαλλιά, το δερμάτινο παντελόνι και το ξεκούμπωτο λευκό πουκάμισο, που κουνιόταν στη σκηνή σαν τριπαρισμένος σαμάνος, έτοιμος για μία ακόμη φορά να προκαλέσει. «Θα θέλατε να δείτε τα γεννητικά μου όργανα;», φώναξε. Μόλις πήρε την απάντηση που ήξερε ότι θα πάρει συνέχισε. «Δε θα έπρεπε καν να υπάρχει ο Πρόεδρος. Θα έπρεπε να έχουμε ολική δημοκρατία!»......
Ναι, ο Lizard King ήταν σίγουρα μαστουρωμένος εκείνο το βράδυ, όπως άλλωστε και τα περισσότερα, που μπούκωνε το στόμα του με ένα-δύο LSD και το στομάχι του με ένα-δύο μπουκάλια πεγιότ. Και ναι μπορεί να ακουγόταν κομματάκι, εχμ, χαζοβιόλης. Αλλά στο τέλος της ημέρας (και μέχρι το τέλος της ζωής του, εκείνο το καλοκαιρινό ξημέρωμα, σε εκείνη τη μπανιέρα, στο Παρίσι) ο Τζιμ Μόρισον ίσως και να ήταν ο πιο αυθεντικός ροκ σταρ της εποχής του, ακριβώς γιατί δεν κατάφερε ποτέ να πάρει τον εαυτό του τόσο σοβαρά όσο ήθελε και γιατί ποτέ δεν έχασε το αυτοκαταστροφικό μεν αλλά αβίαστα προβοκατόρικο ταμπεραμέντο του. Από τις πρώτες συναυλίες των Doors στο θρυλικό κλαμπ Whisky a Go Go του Λος Άντζελες (τότε που τραγούδησε για πρώτη φορά ζωντανά τους αιμομικτικούς στίχους του «The End») μέχρι την τηλεοπτική τους εμφάνιση στο Ed Sullivan Show (που δεν παρέλειψε τις αναφορές του «Light My Fire» στα ναρκωτικά) και από εκεί στην ίδια του την ψυχοσωματική παρακμή (από Άδωνις γρήγορα κατέληξε υπέρβαρος μπεκρής, ξενίζοντας τη fanbase του), αυτό το ταμπεραμέντο ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Και γι’ αυτό μία χολιγουντιανή δραματοποιημένη βερσιόν της ζωής του όπως το προ δεκαετίας “The Doors” του Όλιβερ Στόουν, φαντάζει λίγο μπροστά σε ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ σαν το φρέσκο «When you’re strange». Εντάξει, μπορεί να παίζει ρόλο το ότι στο δεύτερο κάνει το σπικάζ ο Τζόνι Ντεπ. Μποέμ κι αυτός.
*Από το Esquire που κυκλοφορεί με τον Τζον Χαμ (τον Ντον Ντρέιπερ των Mad Men) στο εξώφυλλο.
πηγή
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου