Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΑ.

Είναι ζήτημα οπτικής τελικά.
Όταν βλέπουμε το ίδιο πράγμα, σκεφτόμαστε αλλιώς.
Ο νεαρός συνάδελφος στο γραφείο θέλει να έχει ένα τέλειο σώμα. Ένα τέλειο δέρμα. Ένα τέλειο μαλλί. Ένα αστραφτερό αυτοκίνητο. Ένα τελευταίου τύπου κινητό. Ένα τελευταίου τύπου υπολογιστή. Θέλει να πίνει το ποτό του σε ένα μπαρ που έχει τέλεια διακόσμηση, να τον τριγυρίζουν τέλειες γυναίκες και να τρώει σε ένα εστιατόριο που έχει τέλειο φαγητό και άψογο σερβίρισμα. Θέλει να μυρίζει γύρω του ένα ακριβό άρωμα, να βλέπει επώνυμα ρούχα, πηγαίνει σινεμά όταν υπάρχει ταινία με σούπερ-ήρωες ή αριστοκρατικά βαμπίρ . Διαβάζει περιοδικά που να είναι in. Ζει για το in. Τρέμει στην υποψία και μόνο ότι η τάδε του κίνηση ή σκέψη είναι out...


Κι εγώ ψάχνω πράγματα που ταιριάζουν με ότι θεωρώ υπέροχο, άψογο, τέλειο. Το πρόβλημα όμως είναι τι ακριβώς θεωρεί τέλειο ο καθένας. Για εκείνον τέλειο είναι κάτι που του έχουν υποδείξει. Είναι ο πρωταγωνιστής σε ένα συνεχόμενο διαφημιστικό σποτάκι. Για μένα, στην άλλη όχθη, τέλειο είναι εκείνο που έχει πάνω του τόσες πρωτότυπες ατέλειες ώστε να μετατρέπεται σε μοναδικό. Εκείνος θεωρεί τέλεια μια γυναίκα που δεν έχει επάνω της τίποτα που να ξεφεύγει από τις υποδείξεις της βιομηχανίας ομορφιάς. Εγώ θεωρώ ελάττωμα αυτή τη τελειότητα γιατί όταν έχω μπροστά μου έναν άντρα ή μια γυναίκα που δεν ξεφεύγει πάνω τους τίποτα έχω σοβαρό πρόβλημα γιατί δεν ξέρω που να εστιάσω το βλέμμα μου. Δεν μπορώ να βρω το σημείο έκπληξη. Το μυστικό τους ατού. Πλήττω. Στερούμαι συνειρμών.
Αν δω ένα ντύσιμο άψογα συνδυασμένο σε χρώματα, σχήματα, ποιότητα δεν μπορώ να ανακαλύψω τη προσωπική πινελιά. Εκείνη που ξεχωρίζει τη Σούλα από τη Τούλα, το Μάκη από το Σάκη.

Η πνευματική ανορεξία, ο λοβοτομημένος εγκέφαλος δεν είναι κάτι που γίνεται έτσι απλά. Από τη μια μέρα στην άλλη. Για να σε καταντήσουν να είσαι ένα τέλειο αντίγραφο με μηδέν πρωτοβουλία, για να μπορούν να κατευθύνουν ακόμα και τα συναισθήματά σου σε συγκεκριμένη κατάσταση, για να μπορέσουν να σε πείσουν ακόμα και για το τι είναι εύγευστο και τι άγευστο, θέλει πολύ δουλειά, θέλει επιστήμονες χιλιάδες να δουλεύουν μέρα νύχτα, θέλει χρήμα, πολύ χρήμα για να εφαρμοστούν σχεδιασμοί που θα κρατήσουν τους ανθρώπους σε iq ραδικιού! (συγνώμη στο ραδίκι που χρησιμοποιώ το όνομά του έτσι αυθαίρετα) Χιλιάδες άνθρωποι θα δουλέψουν πιστά για να μπορέσουν να καταντήσουν τους υπόλοιπους έτσι. Και το αστείο του θέματος είναι ότι και οι ίδιοι οι κατασκευαστές των κατευθυνόμενων ονείρων, αγνοούν πως κι αυτοί οι ίδιοι είναι απλά φερέφωνα μιας ήδη πακεταρισμένης γνώσης.

Κι όταν περάσουν πολλά χρόνια λειτουργίας του συστήματος «καθημερινός βομβαρδισμός με μαλακίες» τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας γιατί ολόκληρες γενιές θα έχουν ξεχάσει ακόμα και τη σημασία της λέξης σκέφτομαι. Δηλαδή θα σκέφτονται αλλά δεν θα μπορούν καν να ψυλλιαστούν πως αυτό που νομίζουν σκέψη είναι απλά φωτοκόπιες του ίδιου βιβλίου που κάποια στιγμή τοποθετήθηκε έντεχνα στο στις νευρικές απολήξεις κάποιων προγόνων και από τότε σε κάθε ταλάντωση των νευρώνων απλά ξερνάει αντίγραφα . Τι αγαπάμε, τι μας πονάει, γιατί πράγμα νοιαζόμαστε, τι θεωρούμε όμορφο, τι θεωρούμε άσχημο, τι είναι νόστιμο τι είναι άγευστο, τι είναι το κακό και τι είναι το καλό, όλα αυτά είναι καταχωρημένα στο βιβλίο της μαζικής σκέψης ένα βιβλίο που δεν έχει καν περιθώρια για μουτζούρες.

Δεν θα υπήρχε άλλη εξήγηση για το παράλογο ενός πολιτισμού όπου ένα μέρος πεθαίνει από τη πείνα κι ένα άλλο πεθαίνει από αρρώστιες που προκαλεί η υπερφαγία. Ένα μέρος υποφέρει από τις στερήσεις κι ένα άλλο μέρος κινδυνεύει από τις υπερβολές. Δεν θα υπήρχε άλλη εξήγηση για τόσο μίσος, τόσο ρατσισμό, τόση απαξίωση, περιφρόνηση, αδιαφορία, ματαιοδοξία, απληστία που υπάρχει γύρω μας.
Ο πολιτισμός μας που δημιουργήθηκε από τα συστήματα διακυβέρνησης που εμείς επιλέξαμε, διακατέχεται από αντιλήψεις και ιδεολογίες που εμείς προτιμήσαμε, και έχει βάλει στη κάθε μεριά της πλάστιγγας τα πράγματα που εμείς τοποθετήσαμε, δεν είναι απλά λάθος είναι άρρωστος. Είναι σάπιος. Κι επειδή η γάγγραινα έχει εξαπλωθεί σε σημείο να μην ελέγχεται πια, είναι ετοιμοθάνατος.

Με λίγη καλή προσπάθεια όμως κι ίσως και λίγη τύχη μπορεί να αρχίσεις να το ξεσκίζεις αυτό το κωλοβιβλίο έτσι για τη τιμή των όπλων. Ακόμα κι αν δε καταφέρεις να γυρίσεις το κόσμο ανάποδα, μπορεί να έχεις μερικές αναλαμπές πριν το τέλος μια ελάχιστη αναβάθμιση από το ρόλο της πολιτισμένης κουραδομηχανής. Μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να το σκίσεις όπως σκίζουν τα παιδιά τα βιβλία που μίσησαν μόλις τη τελευταία μέρα αποφοίτησης. Υπάρχει κάποια στιγμή στο χρόνο που μερικοί άνθρωποι αποφοιτούν από το κολέγιο της μαζικοποιημένης παπαγαλίας. Σκέφτονται μια προοπτική να αναβαθμιστούν από καλοί μαθητές του συστήματος σε αιώνιους φοιτητές μιας γνώσης αλλιώτικης. Υπάρχουν μαθητές που κάποια στιγμή δεν θέλουν πια να είναι οι σπασίκλες, τα φυτά της τάξης. Θέλουν να μουτζουρώσουν τα χέρια, να βρωμίσουν τα ρούχα, να κάνουν κοπάνα.

Κι όταν μια φορά κατορθώσεις να κάνεις αυτή τη συγκεκριμένη κοπάνα, δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις πίσω. Μόνο αν είσαι εντελώς καμένος. Τα ίδια πράγματα βλέπουμε με το νεαρό συνάδελφο. Απλά εκείνος περιμένει το καθηγητή να του δώσει υποδείξεις για την επόμενη μέρα, ενώ εγώ είμαι σκασιαρχείο στη γωνιακή καφετερία.

Οι σπουδαιότερες «συλλήψεις» στην ανθρώπινη ιστορία είναι οι σημειώσεις στα περιθώρια της σελίδας. Εκείνες που μένουν στην πρόχειρη κόλλα. Εκείνες που δεν είσαι υποχρεωμένος να παραδώσεις τελικά στο δάσκαλο.

πηγή