Στα Μετέωρα η γη τεντώθηκε προς τ’ απάνω.

Εδώ στα Μετέωρα η γη τεντώθηκε προς τ’ απάνω.

Ψήλωσε απότομα και πάσκισε να ζυγώσει τον ουρανό, σφίγγοντας τα σκληρά της μούσκουλα, τους βράχους…

Μα ο ουρανός είναι ψηλός και άφταστος.

Και η μοίρα της γης αδυσώπητη και σκληρή.

Απόμειναν τα βράχια σε τούτη την ανάταση σα γιγάντια απολιθωμένα μπράτσα.

Απόμεινε η γη με σηκωμένα χέρια προς το Θεό.

Απόμεινε σε τούτη την παράξενη στάση σα σε προσευχή.

Είναι σαν ανάταση των γυμνών βράχων προς τον ουρανό. Τον ουρανό που κρύβει το τραγικό χάος του κόσμου.

Οι παράξενοι βράχοι εκφράζουν, περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι της γης, το παρελθόν. Το άπειρο, βαθύ, σκοτεινό και ατελείωτο παρελθόν. Το μυστήριο του κόσμου.
Τον ίλιγγο του χρόνου που τρέχει ασταμάτητα. Την άβυσσο της δημιουργίας, που μέσα της χάνεται η σκέψη.

Οι τρομερές αυτές πέτρες στέκονται μπρος μας σα σύμβολα ενός άγνωστου κόσμου που έφυγε.
Και σαν ορόσημα στη ζωή μας και στην άγνωστη αιώνια συνέχεια, το Θεό.

Τα Μετέωρα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, σαν παρακαταθήκη του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Εκεί φυλάγονται ευλαβικά πολυάριθμα κειμήλια και γραφές, ηθικές αξίες άσβηστες στο πέρασμα των χρόνων.
Αιώνια φιλοσοφικά νοήματα που εκφράζονται στη λιτή ζωή των σημερινών λίγων μοναχών.

Από τις 24 Μονές που δημιουργήθηκαν και άκμασαν τα παλιά χρόνια, ύστερα από τις διαδοχικές μειώσεις του αριθμού τους σήμερα βρίσκονται και λειτουργούν κανονικά μόνο επτά.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Curzon, Robert. Τα μοναστήρια των Μετεώρων. Θεσσαλονίκη: Κυριακίδης, 1995
Θεοτέκνη μοναχή. Το πέτρινο δάσος των Μετεώρων. Αθήνα: Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, 1973.


(απόσπασμα )